Ongedacht lustrum

Vandaag, 03.39 uur. 30 september. Toepasselijker kan eigenlijk niet. Mallemolen 555.

En laat het nou precies 5 jaar geleden zijn dat … . Of nee, niet precies. Eigenlijk was het gisteren precies.

Gisteren, 29 september keek ik terug; terug tussen de bedrijven door.

Keek ik terug met een lach naar de afgelopen 5 jaar.

Gisteren heb ik gevierd. Mijn lustrum, een ongedacht lustrum: 5 jaar een ongeneeslijk zieke man.

Gisteren vloog voorbij, druk met dit, dat en van alles.

Gisteren kende een moeizame start – die dagen heb ik soms -maar het vervolg was OK.

Want wasgoed van het rek geplukt en de boel opgevouwen en weggelegd.

Want ook gisteren een duik genomen in een vrijwel rimpelloze zee, met een mooi gesprek erna.

Want eenmaal thuis koffie en even billenknijpen. Iets met geld en fiscus. Uitzoeken, bellen, meer uitzoeken, weer bellen. onontkoombaar gedoe.

Dat liep goed af, gelukkig. Scheelde een hoop energie.

Toen was de dag wel op toeren, was ik op toeren, want wat ik niet allemaal deed!

Mijn topscore verbeterd van Block Puzzle bij een nieuwe, riante bak koffie.

Dat was om even uit te puffen van duik en fiscus-gedoetjes en de aanzet voor een mooi vervolg.

Een stuk gelezen in ‘Brood en spelen’. Deel 3 van Bart Chabots vierluik over Herman Brood.

Een mail beantwoord van ThamerThuis waar ik volgende week een lezing geef. Ze hebben nu al 50 aanmeldingen!

Overlegd over iets van eind november. Zaaltje, stoelen, hdmi-kabel en of ik een verloopje nodig heb.

En een uitvaart. Ja, dat hoort ook bij het leven, mijn leven, maar geldt nog niet voor mij. Uitvaart.

Hoort zeker nog niet bij mij, want zag me koersen op m’n oude Batavus!

Eenmaal thuis kroelen met de kat, lezen, de groenbak aan de straat, omkleden, sporttasje klaarzetten en wat eten.

En daar ging ik weer – nu op mijn Cube – peddelen naar Scheveningen. Training.

Bekaf kwamen we thuis. Kat blij, wij ook blij en hongerig, maar vooral blij.

Want jeetje 5 jaar na dato er zó voor staan! 5 jaar na de donderslag die de diagnose was er zó voor staan. Überhaupt staan!

Ik – en ik denk vrijwel niemand – had dát toen gedacht.

Het is gelukt. Met geluk – het remmen van de snertcellen houdt stand – en met heel veel inzet. Dat ook.

Mijn leven is totaal veranderd. Ik ben heel erg veranderd. Ik heb onvoorstelbaar veel ingeleverd. Fysiek en geestelijk verloor ik veel.

Elke dag is passen en meten. Maar een tranendal is het niet, want ik kan nog een hele hoop en ik ontdekte ongelooflijk veel.

Gisteren vloog dus om met van alles en niets. Vandaag zal ook omvliegen.

Ik zie al een belafspraak, voorzie al een duik, ga lezen en ‘werken’ aan boek 4.

En dan is het ook nog onze trouwdag. 31 jaar!

31! Zo ver vooruit keek ik in ’94 niet; aan 2025 durfde ik 5 jaar terug niet te denken.

En nu T A A R T !