Long time no see
Opeens is het 2025. Heb ik al meer dan een jaar geen blogs meer geschreven. De laatste ging over een soloreis naar Frankrijk, en vervolgens heb ik ook mijn figuurlijke koffers op kanker.nl gepakt, zo lijkt het.
Het klopt dat ik me veel minder op de website begeef dan een jaar of twee geleden. Ik had wat afstand nodig. Het contact met lotgenoten via deze website en erbuiten geeft veel steun en herkenning. Tegelijkertijd overlijden er ook lieve lotgenoten en ik merk dat ik dat, na de dood van Roberto, heel ingewikkeld vind. Elke keer wanneer er iemand overlijdt die ik regelmatig heb gesproken, ontmoet, of met wie ik persoonlijke berichten heb uitgewisseld, doet me dat heel veel. En als ik zo terugdenk, zijn dat er best een aantal geweest. Onlangs kreeg ik het bericht dat Christa in het hospice ligt – Christa, mijn voorbeeld toen ik kanker kreeg. Zij was 2,5 jaar na haar diagnose nog altijd zonder recidief met hetzelfde type kanker als ik had. Het woord “hospice” brengt mij meteen terug naar Oegstgeest. Roberto, geboren en getogen Voorschotenaar, nooit ergens anders gewoond hebbend, ging voor de laatste zes dagen van zijn leven naar die plaats en stierf er. (Wat het mogelijk maakt dat ik nu aan een literair werk kan refereren.) Ik zie Roberto daar weer liggen. Denk terug aan de lieve mensen daar. Maar ook aan het verdriet.
Mijn therapeute Ruth, met wie ik nog steeds elke twee weken een sessie heb, vertelde mij dat wanneer je om iemand rouwt en er iemand anders doodgaat, die eerdere rouw weer even wordt “opengekrabd”. Ik vind Ruth geweldig, zij komt oorspronkelijk uit India, groeide op in de VS en woont en werkt al vele jaren in Londen. We hebben therapie via Zoom. Zij is gespecialiseerd in Emotional Freedom Technique oftewel “tapping”. Een prachtige manier om met je emoties in contact te komen en, waar nodig, los te laten. Anyway, net als chemotherapie is rouw dus cumulatief. En nou ja, ik ben op dat punt nog niet volledig belastbaar geloof ik.
Fysiek gaat het uitstekend, dank u. Ik ben superfit. Gezond gewicht, stabiel, ik sport veel en kom ook vaak buiten, fietsen en wandelen in de natuur. Ik heb mijn stappenteller afgegooid want niet belangrijk, maar mijn telefoon heeft ook zo’n gezondheidsapp en daar zag ik laatst een gemiddelde op van 14.000 stappen per dag. Moet ik mezelf af en toe wel voor de deur uit schoppen hoor, zeker in december. Dat blijft een lastige maand als alleenstaande. Mijn voeding mag wel wat beter, maar koekjes en chocola zijn nu eenmaal lekker. Afgelopen week nog in twee avonden een heel pak roomboter-amandel kerstkransjes zitten wegknagen. Dat is niet eens iets ongebruikelijks, al houd ik het normaal bij rollen volkoren digestives of biscuit. Tja. Ik wandel ze er wel weer af. Ze zijn in elk geval heel lekker. En mijn hoofdmaaltijden zijn gezond genoeg. Verder heb ik geen klachten of symptomen die op een recidief wijzen. Ik ben inmiddels meer dan drie jaar na mijn laatste chemokuur. In april is mijn diagnose vier jaar geleden. Volgens mij zijn dat allemaal heel positieve tekenen.
Qua werk ben ik nog niet veel verder dan mijn vrijwilligerswerk, daar heb ik inmiddels drie soorten van verzameld: bij Stichting Olijf, als Fietsmaatje op een duofiets en als taalmaatje voor nieuwkomers in Nederland. En ik heb een gastaanstelling bij de Universiteit Leiden omdat ik bezig ben met de relatie tussen taalfilosofie en nocebo-effecten. Ik heb daar een presentatie over gegeven en wil er ook over publiceren. Van de presentatie plaats ik hieronder een linkje, en ook naar een artikel in Medisch Contact hierover dat ik samen met gynaecoloog-oncoloog Cor de Kroon heb geschreven. De presentatie heb ik het afgelopen jaar vier keer mogen geven, voornamelijk tijdens congressen voor medici. Ook in november voor het congres van de medisch oncologen. Ik wil hier graag nog verder mee, meer aandacht voor de mogelijk negatieve gevolgen van de communicatie van slechte prognoses. Niet alleen richting zorgprofessionals, maar ook richting patiënten, met de boodschap: bedenk goed welke informatie je wel en niet wilt hebben.
Vandaag hoorde ik in het laatste boek van Susan Smit, De tweede helft van je leven, een heel mooie passage. Volgens haar is rouw het verdriet om een toekomst die er nog niet was, maar die je je wel hebt toegeëigend. Het raakte een snaar in mij. Het is inderdaad zo dat er niet zoiets bestaat als het recht op een bepaalde toekomst of een bepaalde lengte van het leven. Dat mensen statistisch gemiddeld in de tachtig worden, betekent natuurlijk geen belofte van een tachtig-plus leven. Ik zag mezelf tot op hoge leeftijd hand in hand met Roberto over het strand en door de duinen wandelen. Zo'n toekomst had ik mezelf in die zin dus toegeëigend terwijl dat eigenlijk niet kan. Ik heb geen glazen bol en kan geen rechten ontlenen aan welke statistieken dan ook. Wat niet wil zeggen dat ik het verdriet niet kan voelen, ik leer elke dag beter mijn emoties te voelen, maar er op deze andere manier naar kijken vind ik wel aantrekkelijk. Sowieso ben ik de afgelopen jaren het leven anders gaan bezien. Ga ik er meer op uit, ben ik flexibeler geworden. Soms vind ik het jammer dat Roberto deze nieuwe versie van mij niet kent.
Je merkt, ik ben nog altijd met Roberto bezig, dus het zal niet verbazen dat er nog geen nieuwe liefde in mijn leven is verschenen. De rouw is natuurlijk wel een stuk minder heftig en het verdriet neemt een steeds kleinere plaats in mijn leven in, maar een nieuwe relatie? Nee. Ik ben niet op dates geweest, ben niet aan het flirten, de laatste man die ik heb gezoend was Roberto, om van de rest nog maar te zwijgen. Dat is dus bijna vier jaar geleden inmiddels, hè! Ik moet eerlijk bekennen dat ik het intieme fysieke contact steeds meer ga missen, ook omdat dit een belangrijk onderdeel van onze relatie was. Maar ja, ik ga niet (meer) een kroeg in om iemand mee naar huis te nemen. Been there, done that, bought the T-shirt and moved on. Tinder komt niet op mijn telefoon. Dat geswipe, puur op uiterlijk, het spreekt me niet aan. Dating sites vind ik vergelijkbaar met etalages, je bent toch niet aan het winkelen. Een paar foto’s, een met behulp van ChatGPT gemaakte profieltekst en hup, laten we weer een hele serie mensen op hun foto’s gaan beoordelen. Nee, brrr, niks voor mij. En trouwens, wat zet ik erop? Zelfs vriend Chat zal het moeilijk hebben om hier iets moois van te maken. 52-jarige weduwe met sterk verhoogd risico op herhaling van levensbedreigende ziekte zoekt iemand die kan tippen aan overleden liefde van haar leven. Ik denk dat een kat meer succes heeft om een hondenuitlaatservice te beginnen.
Niet daten dus, (nog?) niet “echt” werken, wat doe ik dan om te voorkomen dat mijn leven saaier is dan gekookte broccoli? Waar gaat al die tijd heen? Eerlijk is eerlijk, ik verlummel behoorlijk wat van mijn tijd. Maar verder trek ik er heel regelmatig op uit, bijvoorbeeld met de trein naar een stad en daar dan verschillende musea in. Of iets bijzonders, zoals een kunstdoolhof (Doloris) dat ik onlangs heb verkend. Ik spreek veel vaker af met vrienden en familie dan toen Rob nog leefde. Plus dus elke dag lekker wandelen of als het weer het toelaat, op de fiets naar een mooi natuurgebied of het strand en daar dan lopen. Even een tentje in voor een lekkere kop koffie of thee. Dat kan ik dagelijks doen zonder dat ik me ga vervelen. Komt bij dat ik een behoorlijk groot huis plus tuin in mijn eentje moet onderhouden en alles zelf moet doen. Ik stond er vroeger niet zo bij stil, maar als je elk kopje thee zelf moet zetten, elke vuilniszak zelf moet verwisselen, elke was zelf moet opvouwen, elke boodschap zelf moet halen, de klimop zelf moet snoeien, dan gaat daar best tijd in zitten. Met zijn tweeën is dat een stuk sneller gepiept allemaal. Laat ik het zo zeggen: er zijn bijna geen dagen waarop ik elk item van de to do list heb afgewerkt. Alleen zijn de dingen op die lijst dan niet altijd heel spectaculair. Dat hoeft ook niet, vind ik. Als ik een mooie vlinder zie, of een regenboog, of de zon op mijn huid mag voelen, dan voel ik de waarde van het leven. Ik heb niet veel nodig.
Ik vond het eigenlijk wel weer fijn om een blog te schrijven. Heel lang niet meer gedaan. Ik weet ook niet of ik nu weer regelmatig ga schrijven. Misschien? Maar als je tot hier bij me bent gebleven, dan wil ik je daar in elk geval voor bedanken.
Mirjam
De link naar het in de blog genoemde artikel is: https://www.medischcontact.nl/actueel/laatste-nieuws/artikel/nocebo-inf…
25 reacties
Wat fijn om weer iets van je te horen Mirjam! Wat mij betreft volgt er snel weer een blog van je, je "leest" leuk.
Zo te lezen gaat het goed met je, en dat is je zo gegund! Hoe jij je de afgelopen jaren staande hebt weten te houden vind ik bewonderenswaardig. Lieve groet, Simone
Dank je voor je fijne reactie. Ik ben nog wat wiebelig hoor, maar wat een verschil met een paar jaar geleden inderdaad. Ik ga niet zeggen dat het makkelijk is, maar het kan wél. LIefs, Mirjam
Super interessant artikel! Ik hoop dat het lukt hier nog meer mee te doen.
Dank je! Ik werk eraan. :-)
Mooi weer verwoord Mirjam!
En wat ben je toch ontzettend veelzijdig.
Liefs,
Pjotr
Ik heb ademloos naar je geluisterd. Zelf wil ik ook geen prognoses en statistieken weten. Staat ook in mijn dossier en wordt rekening mee gehouden door de oncoloog. Pas als ik dood ben kom ik in een staafdiagram terecht zeg ik altijd.
Liefs, Monique
Precies, dit soort statistieken gaan over het verleden, niet over heden of toekomst.
vind ik altijd een mooi gezegde van jou
Ik moest er hardop om lachen, briljante uitspraak. Voor degenen die het kunnen, scheelt het denk ik veel stress. Liefs, Mirjam
Mirjam,
Leuk te horen dat het goed met je gaat, en je, je weg in het leven steeds beter aan het vinden bent.
Daten, is iets waar je achter moet staan, het is toch iets dwangmatigs, en je kijkt anders naar mensen, zoekt overeenkomsten, waar juist de verschillen heel aantrekkelijk kunnen zijn.
Ik ben er nooit aan toegekomen, stond er zelfs niet voor open, en ineens vond het geluk mij, en geniet ik met volle teugen, het kan zo verkeren.
Ik maak een nieuwe start in mijn leven, in Schotland, waar ik nu ben.
Statistieken, zeggen mij nooit heel veel, omdat men vaak iets probeert te bewijzen, en soms selectief, met de gegevens omgaat.
Ooit heeft een gerenommeerd medisch blad, The Lancet, artikelen gepubliceerd, waarin zaken bewezen, onderbouwd werden, terwijl iedereen, die het las, wist dat het totale onzin was, maar toch was de bewijsvoering waterdicht.
Mensen zijn geen statistieken, ik zie te vaak dat mensen gebaseerd op statistieken, aannames doen, die hun koers bepalen.
Mijn vrouw, wilde niet weten hoe lang ze nog had, want dan ga ik er naar leven, zei ze.
En nog steeds vindt ik dat, dat, de juiste beslissing v oor haar is geweest.
Waar de een alles wil weten, wil de ander, loslaten, op het stuk, waar ze geen invloed op hebben.
Statistieken.
Ruim een jaar geleden, was ik bezig afscheid te nemen van mijn vrouw, in Edinburgh, zoals ik haar beloofd had ontmoette ik een vrouw die me woorden zei, en een knuffel gaf, die mij afsluiting gaf.
En ik ben haar gaan zoeken, met alleen maar een voornaam, die veel voorkomt in Schotland, de kans dat ik haar zou vinden, was astronomisch klein, de kans dat ze de woorden sprak die ik een kwartier laten in de St. Giles Cathedral zou horen die me afsluiting zou geven, was ook heel erg klein, de knuffel eveneens.
Toch is het allemaal gebeurd.
En ik heb haar gevonden, en wat is de kans dat we binnen een paar uur de liefde van ons leven v0nden.
Ze sprak later een vriendin, die het had over een verhaal dat ze van haar buurvrouw hoorde, over een stukje op Facebook, dat ze gedownload had, en dat haar ontroerde, en ook troost gaf en blij maakte, en tekens als ze het moeilijk had las ze het, en het monterde haar op.
En de vriendin las het, en het bleek de tekst te zijn, die ik heel kort op Facebook had gepubliceerd, en al snel verwijderd had.
Alles bij elkaar is het totaal onmogelijk, toch is het waar gebeurd.
als ik de statistieken had geloofd, was ik niet eens aan mijn zoektocht begonnen.
Ik houd niet van cijfertjes die je het gevoel geven, dat dingen vaststaan.
Want als er een ding is dat ik geleerd heb, is dat de dingen niet vaststaan.
Leef je leven, elke dag, zolang je kan, zolang je mag
liefs en een dikke knuffel
Peter🫂🫂🫂😘😘
Peter, ik weet niet of ik alles begrijp of kan volgen, maar dank je voor je uitgebreide reactie. En heel fijn voor je dat je de liefde weer hebt gevonden, zonder dat je haar zocht. Liefs, Mirjam
Ik ben gelijk getriggeerd door jouw filmpje, ik moet hem nog verder afkijken :)
Je staat goed te praten trouwens voor een groep :)
Maar die prognoses, waar je ook niet eens om vraagt, het maakt me zo boos. Wij hebben ze nou 2x gehad en 2x kwamen ze niet eens uit. Waar mijn vader eerst 4 a 5 maanden te leven zou hebben bij de diagnose, zijn we bijna in totaal 3 jaar en 5 maanden verder. En de tweede prognose in 2023, van weer een aantal maanden, hij had ergens anders metastasen erbij, daar zijn we al 1 jaar en 7 maanden mee verder, zonder behandeling. Weet je hoe depri mijn vader hier van is geworden? Als je geweten had dat je ook langer zou kunnen leven, dan had je je toch anders of rustiger kunnen voelen in het begin? Maar hij is gewoon een ravijn in gestort, de rollercoaster. Zeker bij de diagnose dat ze je zo'n lage prognose geven terwijl je nog niet eens een behandeling ondergaan hebt, werkt negatief. Hij was nog gewoon fit. Had zich alleen bij de spoedhulp 's avonds gemeld met buikpijn. Maagkanker plus lever uitzaaiingen bleek. Maar hij had het gevoel; waarom ga ik eigenlijk die chemo doen? Het heeft toch geen zin. Ze hebben hem toen eigenlijk het gevoel van zich aan een behandeling te kunnen optrekken, ontnomen, en ook de hoop. Hij heeft echter de chemo toch maar genomen en die heeft juist heel goed zijn werk gedaan, want daar teert hij nu nog op, want op de 2 eerste plekken is het niet teruggekomen. Wel op een andere, maar die zijn heel kalm en worden aan gekeken nu nog zonder behandeling. Maar de sfeer in ons gezin is daardoor wel depri geworden, denk ik. We hebben eigenlijk weinig leuke dingen gedaan. En ieder gaat er anders mee om. Niet dat mooie plaatje waar iedereen er zo geweldig mee omgaat en hele dagen knuffelen, mooie gesprekken hebben en memorabele dingen organiseren etc. Natuurlijk gaat het niet bij iedereen zo mooi als op tv, in Over Mijn Lijk, of met je kanker met Johnny de Mol op je laatste reis, tot die conclusie ben ik ook wel gekomen. Maar ik denk zeker dat prognoses geven er zeker mee te maken heeft. Want 4 maanden te horen krijgen, dat is zo'n doodsklap, dat is zo snel ipv te weten dat het ook nog jaren zijn.
(dat punt van hoe je het ook kunt zeggen, is ook wel een goede; deze aandoening zou in het algemeen dodelijk kunnen zijn, maak je spullen in orde, maar leg het daarna weg, en denk er dan niet meer aan, ga met de behandeling EERST aan de slag, en dan pas kijken hoe het gaat en niet vooraf prognoses wanneer je nog niks gehad hebt qua behandeling-aan de andere kant mijn ouders hun administratie is nog steeds niet aan ons doorgegeven, het echte zitgesprek is er nog niet geweest, soms een beetje, dus bij ons zal dat dan wel op het laatst komen :)
Wat verdrietig dat je vader er zo depressief van wordt. Ik vind dat zo begrijpelijk. Het is ontzettend moeilijk om na zo'n "voorspelling" nog weer de moed te vinden om te leven. Dat vond ik ook.
Ik snap dat het verhaal je extra triggert, omdat ik ook een voorbeeld geef van maagkanker in mijn presentatie.
Maar inderdaad, niet zo'n slechte prognose wanneer het traject van behandelingen nog niet eens is gestart. Wat mij betreft mag geen enkele arts ooit nog uit zichzelf een patient opzadelen met een slechte prognose. En als de patient er wel zelf om vraagt, dan eerst nog een disclamer geven...
Veel sterkte met alles.
Liefs, Mirjam
Hi Mirjam,
Wat fantastisch om te merken dat je goed gaat! Je staat als n huis tijdens je presentatie en je slokje water toont de rouw die nog rauw is…
Jouw verhaal is mij uit het hart gegrepen. Dit is raakt precies aan wat er ontbreekt aan kennis in de medische wereld. Ik merk het aan de lotgenoten telefoon waar dit punt altijd terugkomt en wat bij mijzelf ook een rol heeft gespeeld: “uw (onze) kankersoort komt meestal binnen 2 jaar terug”.
Zelf ben ik ruim 10 jaar verder zonder recidief en juist dat feit zet ik altijd in bij angstige lotgenoten.
Ik heb zelf ook een sterke placebo-ervaring meegemaakt en ken de mentale en fysieke kracht ervan. Het voert te ver om dat hier uit de doeken te doen, maar heeft me wel enorm aan het denken gezet.
Taal is zo ontzettend belangrijk en dit verdient beslist veel meer aandacht.
Dank voor je prachtige blog hierover!
Lieve Linda,
Dank je voor je bericht. Ik ben wel benieuwd geworden naar je placebo-verhaal. misschien kunnen we dat ooit nog eens bespreken, bij een Olijf bijeenkomst bijvoorbeeld?
Overigens komt er in het komende Olijfblad ook een artikel hierover.
Ik voel veel passie voor dit onderwerp en ben bezig om het meer onder de aandacht te brengen, zowel bij medische professionals als bij patiënten. Alleen al het weten dat er zoiets bestaat als het nocebo-effect, heeft een beschermende werking.
Liefs, Mirjam
Ik sluit me helemaal aan bij jouw ideeën en zou hier ook graag meer mee willen doen. Ander ding waar ik grote belangstelling voor heb: gender bias. Een enorm onderwerp in de medische wereld en al helemaal in de gyn kanker wereld.
Hier dan mijn verhaal: toen bij mijn eierstokkanker ook werd ontdekt dat ik de BRCA mutatie had, juichte mijn oncoloog; nu kwam ik immers in aanmerking voor inclusie bij een veelbelovende trial met PARPremmers (Olaparib). Het was wel dubbelblind en ik had 30% kans om de placebo te krijgen.
Van alles heb ik onderzocht om maar te proberen het ‘echte’ middel te scoren, tot ik besloot eerst maar s af te wachten of ik bijwerkingen zou merken.
Na een week gebeurde dat: heftige buikpijn. Terug in het zkh was niets te zien. Na een week stoppen met slikken weer begonnen. Maar ik was dolblij en ‘gerustgesteld’. Dit was t bewijs!
Het middel is nu op de markt en erg succesvol. Zozeer dat de fabrikant het 10jarig bestaan vierde en mij vroeg om als patiënt/ervaringsdeskundige op hun feestje te vertellen over mijn ervaringen. Omdat ik nog steeds niet officieel wist of ik wel/geen placebo had gehad, zocht ik contact met de behandelaar in NL. zijn reactie was dat ook hij geen toegang had tot deze gegevens aangezien die eigendom zijn van het pharmabedrijf. Er komt alleen toegang in ‘noodgevallen’ (ziekte/dood). Maar…. bij bestudering van mijn bloeduitslagen (2jaar lang maandelijks bijgehouden), concludeerde hij dat ik ‘vermoedelijk’ de placebo had gehad.
Het gekste was mijn reactie: alsof de grond onder me vandaan zakte, alsof ik plotseling mijn bescherming tegen de kanker kwijt was. Het mooie was dat mijn lotgenoten dit precies begrepen itt ‘gewone’ mensen. Maar ondertussen ben ik wel zonder recidive al 11 jaar verder. Best een unicum bij ons soort kanker.
Er zijn diverse conclusies mogelijk: 1) de placebo werking heeft mij helpen overleven, 2) de arts heeft ongelijk, 3) er bestaat niet zoiets als zekerheid.
Jouw opmerkingen over autoriteit van medici heeft mij ook aan t denken gezet.
Ik leef gewoon al heel lang verder zonder enorme gevolgen van de behandeling en dat is wat telt.
Lieve groet, Linda
Oh wow Linda, dat is heel krachtig. Ik ga jou een PB sturen als dat mag. De gender bias heeft ook mijn interesse en ik heb bij Olijf een onderzoeksjournaliste ontmoet die daar ook mee bezig is.
Liefs, Mirjam
Mooi dat je er nog bent. Houen zo. Hoop wat meer van je te lezen. Maar van de andere kant toch ook weer niet, want dat betekent ook dat je weer wordt geconfronteerd met hier lezen en met verdriet hier.
Ja Zweef, still hanging in there. Geldt gelukkig ook voor jou, hoewel ik ook wel zie dat het voor jou moeilijker is geworden de afgelopen tijd. Liefs, Mirjam
Ha, jouw ouders vonden jou dus ook een vreemd kind. Er is nog hoop voor mij 😊
😂
Hi Miriam,
Wat fijn om te lezen en te zien hoe jij weer opgekrabbeld bent. Complimenten hoor!
Ik heb met zeer veel belangstelling naar je filmpje gekeken, omdat ik me ook afvraag, wat wil ik eigenlijk weten? In augustus kreeg ik de diagnose uitzaaiingen naar de hersenvliezen. De neuroloog zei dat het heel ernstig was en gaf me een website, waar ik meer kon lezen als ik wilde, De oncoloog zei dat de prognose vroeger maar 6 maanden was, maar nu dankzij verbeterde bestralingstechnieken wel wat langer. Hoeveel langer kon ze niet zeggen. Het maakte me niet uit. Ik was toch al geschrokken en liet het niet tot me doordringen. Ik was gewoon fit en voelde me niet ziek. Pas toen ik doodmoe werd van de bestraling van mijn hoofd ging ik op de kalender kijken en realiseerde me; dit is dus misschien mijn laatste Kerst geweest. En vakantieplannen hoef ik ook niet meer te maken. Prompt kreeg ik meer problemen met eten en neigingen tot depressie. Nu sta ik voor de keuze of ik wel of niet aan de abomaciclib ga, met mogelijk allerlei bijwerkingen. Ik heb een second opinion aangevraagd omdat er zoveel onzekerheden zijn, maar twijfel of ik naar mijn prognose ga vragen. Je hebt me aan het denken gezet. Dank je wel!
Liefs Margriet
Lieve Margriet, dank je voor je lieve reactie. Ik vraag me af, heeft de oncoloog jou uit eigen beweging die informatie gegeven, of heb je ernaar gevraagd? Ik vind het echt uit den boze dat dit soort informatie zonder meer wordt verteld. Het is niet eens informatie, het is een verzameling statistieken die op de toekomst worden geprojecteerd. Wat is dat toch rot met kanker hè, je kunt je prima voelen terwijl tumoren groeien en van de behandeling word je dan zo ziek als een hond. Zo contrair aan je gevoelens.
Een tweede mening is altijd waardevol. Jij bent nu op de hoogte van het nocebo-effect, dat kan beschermend werken. Neem de informatie niet aan als zekerheid of als overtuiging. Informatie kan geen kwaad, zolang je er maar geen geloof van maakt. Je staat voor een moeilijke keuze waarbij je kwaliteit en kwantiteit van leven tegen elkaar moet gaan afwegen. Dat is zo'n beetje ondoenlijk, lijkt me. Ken je Sander de Hosson, en zijn boek "Leven toevoegen aan de dagen"? Ik vond het een verhelderend boek.
Heel veel wijsheid en moed toegewenst bij het nemen van je beslissing.
Liefs, Mirjam
Dank lieve Miriam voor deze reactie. Ik vind het heel goed om je te realiseren dat het maar statistieken zijn en geen voorspellingen. Ik ben inmiddels begonnen met therapie bij het Hellen Dowling Instituut en daar voel ik me ook goed gesteund. En dat boek van Sander de Hosson ga ik zeker lezen.
Kortom, we gaan gewoon door en maken er het beste van.
Liefs Margriet
Lieve Mirjam
Heel mooi en informatief blog ,en ik heb op you tube je lezing gekeken en was onder de indruk ,ik herken dat wel alles van Ed komt boven zetten zodra er iemand niet meer is met wie ik contact had en of zelfs gezien heb in real life ,maar zo is het leven denk ik maar .
hihihi koekjes ben ik niet zo van maar ik eet doodleuk een doos bonbons leeg savonds sinds ik alleen ben (smile ) en ja ik hoop dat ik het er nog eens afwandel
liefs hes xx