Kahler en dan…
Op mijn 53e kreeg ik de diagnose Kahler, vier ingezakte rugwervels en dat op mijn geheel skelet de zwarte punten zichtbaar zijn, van gaten en zwakke plekken. Nu 2 jaar later ben ik eerlijk gezegd nog steeds niet met de ziekte zelf bezig in gedachten. Bij mij speelt de enorme rugpijn door de rugwervels de hoofdrol. Van alles geprobeerd met diverse zenuwen pijnstilling, van tramadol naar oxicodon naar de fentanyl pijnstilling waar ik ben geëindigd met pleisters van totaal 150 mg/u. De welbekende roze olifantjes op de muur en uitspraak ‘je ziet ze vliegen’ waren er niets bij. En nog was de rugpijn tot net onder het punt van ondragelijk. Toen ik door kreeg dat een normaal gesprek met mijn gezin niet mogelijk was en ik langzaam veranderde in een zombie, heb ik bij de EMC pijnpoli aan de bel getrokken, althans mijn vrouw. Verandering in medicatie en gebruik nu buprenorfine-pleisters en de Tens ook enige tijd geprobeerd. Tot op heden helaas. Ondanks dat ik wordt behandeld in het EMC een academisch ziekenhuis met zoveel kennis en kunde, misschien toch een second opinion overwegen bij een pijnkliniek.
De ziekte staat momenteel geluk stil. Ondanks meerdere pogingen SCT bij mij niet wil lukken, hou ik mij daar aan vast. Maar voor hoelang? De tijd zal het uitwijzen.
