# wie ben ik?

Mijn eerste jaar na borstkanker: op zoek naar mezelf

Het is nu een jaar geleden dat ik de diagnose borstkanker kreeg en mijn leven even stilstond. Na de intensieve behandelingen en de overwinningen die ik heb behaald, had ik gehoopt dat ik nu langzaam mijn leven weer kon oppakken. Maar dat blijkt ingewikkelder dan ik dacht. Waar ik vroeger een beeld had van wie ik was, voelt die ‘ik’ nu soms ver weg. Ik bevind me in een proces van opnieuw ontdekken wie ik ben, en dat kost meer tijd en energie dan ik had verwacht. Waar ik vroeger heel de dag door kon denderen met de was, eten koken, stofzuigen en afspreken om wat te gaan doen. Is het nu vaak werken waar ik energie uit haal dan naar huis rusten, koken en om half 10 mijn mandje in.

Elke dag neem ik hormoontherapie om de kans op terugkeer van de kanker zo klein mogelijk te maken, maar deze therapie brengt ook zijn eigen uitdagingen met zich mee. Ik voel krampen in mijn benen en handen, iets wat simpel klinkt, maar in werkelijkheid echt lastig is. Het voelt soms alsof mijn lichaam niet meer het mijne is. De constante vermoeidheid die ik voel maakt dat ik niet altijd de energie heb om de dingen te doen die ik voorheen gewoon deed. Soms heb ik een kort lontje, zelfs bij de kleinste dingen, en dat is niet makkelijk voor mezelf, maar ook niet voor de mensen om me heen.

En dan is er het gewicht – ja, ik ben wat aangekomen. Maar eerlijk gezegd is dat misschien wel het minst moeilijke van alles. Het is alleen vreemd om in de spiegel te kijken en iemand te zien die van buiten misschien ‘normaal’ lijkt, terwijl er van binnen zo’n chaos kan zijn.

Wat niemand aan de buitenkant ziet, is de onzekerheid, de momenten van moedeloosheid en het zoeken naar wie ik nu ben. Ik ben op zoek naar mijn nieuwe ‘ik’. De ik die deze moeilijke tijd heeft doorstaan en die door wil gaan, maar die nog niet precies weet hoe.

Het is een zoektocht, soms een eenzame, naar een versie van mezelf die ik nog aan het ontdekken ben. Maar ik probeer mezelf eraan te herinneren dat ik er mag zijn, met alle littekens, zowel de zichtbare als de onzichtbare. Dit jaar na de kanker is net zo zwaar als de strijd zelf, alleen op een andere manier. En toch geloof ik dat ik stap voor stap mijn weg vind – naar wie ik nu ben, naar de nieuwe ‘ik’.