Zes maanden verder

Deze maand is het alweer 2 jaar geleden dat ik de Whipple operatie en de daarop volgende chemo heb gehad. Inmiddels ben ik ook weer zes maanden volledig aanhef werk. In mijn werk moet ik ook wel eens heel vroeg beginnen, overdag, laat of soms een nachtdienst doen, zoals vandaag het geval is. Ik doe weer helemaal fulltime mee. Ik ben daar zo ontzettend blij mee. Ik ben me er terdege van bewust dat dit niet voor iedereen is weggelegd en prijs mij dan ook zeer. gelukkig. Wie had dat gedacht? Ik heb zeker wel mijn angstmomenten. Het vliegt je dan naar je strot. Zeker op de momenten waarop je je gelukkig voelt en dat je geniet. Ook in mijn privé leven heb ik dat. Als het lekker gezellig thuis met mijn vrouw of bij mijn dochter. Dan ben ik bang dat mijn lijf mij voor de gek houd. Dan krijg ik spontaan een huilbui. Maar dan is het ook weer over. Gisteravond een collega met zijn vrouw op bezoek gehad. We kwamen elkaar heel toevallig tegen in Drachten in 2014, het jaar waarin ik ziek werd. Wij waren op weg naar familie in Groningen en maakten een tussenstop in Drachten. Mijn collega en zijn vrouw, die in Hoofddorp wonen, waren een dagje uit. Hij was inmiddels al een paar jaar met pensioen. Ik vertelde hem wat mij was overkomen. Hij keek mij aan en vertelde mij dat hem hetzelfde was overkomen 5 jaar eerder. Ook hij had een Whipple operatie gehad. En het ging goed met hem (en nog steeds). Dat was voor mij toen een enorme opsteker. Wat een enorm toeval dat je elkaar uitgerekend in Drachten tegen komt en dan ook nog met zo'n verhaal. Zoiets kun je niet verzinnen.
bizar toch?
In ieder geval, so far so good. Ik geniet volop, ik leef wel meer van mijlpaal naar mijlpaal. Gebeurtenissen waarvan ik dacht dat ik dat niet zou meemaken en toch meemaak, daar ben ik me dan heel erg van bewust. Dan denk ik, tjeemig, wie had dat gedacht. Vorige maand zijn we dan eindelijk een paar dagen naar Rome gegaan. Een reis die we in 2014 moesten annuleren. En zo pakken we het leven weer op. Volgende maand weer op controle. Ik vraag me af of ik dan om een ct scan ga vragen en bloedonderzoek. Ik vind dat zo lastig. Je hoort zo verschillende meningen. Als je niks ziet, dan hoeft dat niet zo te zijn, of als er wat te zien is, wat wil je er dan mee?
Dat zijn zo van die zaken..

tot zover maar weer. Ik wens jullie allen heel veel kracht en al het moois wat er is.

tot later, Ronald