Aan het werk
Hoi,
Nee, geen controlescan laten doen, het mag wel. Een scan zou nu al geen zin hebben. De laatste was in september. Er zou niets te zien zijn. En als er "iets" te zien is...wil je dat dan al weten. Als het terug komt..... wordt het toch een moeilijke zaak. Dus ik laat het voorlopig rusten.
Ik voel me over het al gemeen steeds beter. Laatst een wandeling van 13.3 km gedaan. Niet slecht, denk ik dan.
Het eten en drinken gaat prima, ik smikkel van alles naar binnen en drink ook weer normaal. Een biertje en een borrel gaat er ook weer gezellig in. Maar wel met mate. ;-). Ik slik vanaf 1 feb geen maagzuurremmers meer, en dat gaat goed. Het enige wat ik nu nog slik is creon, 2 bij het ontbijt, 2 bij de lunch en 4 bij het avondeten. Van niks naar een mandje vol en terug naar 1 soort medicijn. Dus dat is prima. Geloof het of niet maar ik weeg meer dan voor de diagnose. Ik moet wat op mijn gewicht gaan letten want ik krijg een behoorlijk buikje. (het moet niet gekker worden.)
Mijn conditie gaat steeds vooruit. 2x per week fysio. Dat helpt echt. Ik ben wel eerder vermoeid, dat merk ik aan mijn stem die dan hees wordt.(Een hese stem was het eerste wat ik merkte aan vermoeidheid)
Luister naar je lijf. Ik doe wel eens wat te veel, en wil ook teveel, De specialisten om mij heen, de bedijfsarts, ze fluiten mij terug.
Maar ja, van stil zitten op de bank, is nog niemand beter geworden.
Ik wil mijn leven terug, wat me is afgepakt in 2014, alle plannen zijn toen niet door gegaan. Vakantie, weekje Rome en nog veel meer.
2014 was overleven...wat een rolercoaster.
Ik realiseer me, dat niet iedereen zo ver komt als ik. De cijfers liegen er niet om.
Angst, ja natuurlijk, het vliegt je wel eens aan.
Soms zit je op de bank, je voelt je happy...en dan komen de waterlanders. Je moet verwerken wat achter je ligt. Een trauma. En ook vooruit kijken, voorzichtig weer plannen maken, vakantie 2015..Rome. 2016 is nog ver weg voor mij.
Ik was als blij met mijn verjaardag in dec 2014, en Kerst en Oud en nieuw. Alles op zijn tijd.
In maart ga ik weer proberen het werk te hervatten, eerst 3x 2 uurtjes. Ik ben er ruim 11 maanden uit geweest. Ik zie er best wel tegenop. Maar dat komt wel goed. Het is ook weer een mijlpaal. Iedere keer weer wat.
Ik voel me enorm gesteund door mijn lieve vrouw en mijn dochter, zonder hun was het een eenzame strijd. Kanker heb je niet alleen.
Tot zover weer.
Nee, geen controlescan laten doen, het mag wel. Een scan zou nu al geen zin hebben. De laatste was in september. Er zou niets te zien zijn. En als er "iets" te zien is...wil je dat dan al weten. Als het terug komt..... wordt het toch een moeilijke zaak. Dus ik laat het voorlopig rusten.
Ik voel me over het al gemeen steeds beter. Laatst een wandeling van 13.3 km gedaan. Niet slecht, denk ik dan.
Het eten en drinken gaat prima, ik smikkel van alles naar binnen en drink ook weer normaal. Een biertje en een borrel gaat er ook weer gezellig in. Maar wel met mate. ;-). Ik slik vanaf 1 feb geen maagzuurremmers meer, en dat gaat goed. Het enige wat ik nu nog slik is creon, 2 bij het ontbijt, 2 bij de lunch en 4 bij het avondeten. Van niks naar een mandje vol en terug naar 1 soort medicijn. Dus dat is prima. Geloof het of niet maar ik weeg meer dan voor de diagnose. Ik moet wat op mijn gewicht gaan letten want ik krijg een behoorlijk buikje. (het moet niet gekker worden.)
Mijn conditie gaat steeds vooruit. 2x per week fysio. Dat helpt echt. Ik ben wel eerder vermoeid, dat merk ik aan mijn stem die dan hees wordt.(Een hese stem was het eerste wat ik merkte aan vermoeidheid)
Luister naar je lijf. Ik doe wel eens wat te veel, en wil ook teveel, De specialisten om mij heen, de bedijfsarts, ze fluiten mij terug.
Maar ja, van stil zitten op de bank, is nog niemand beter geworden.
Ik wil mijn leven terug, wat me is afgepakt in 2014, alle plannen zijn toen niet door gegaan. Vakantie, weekje Rome en nog veel meer.
2014 was overleven...wat een rolercoaster.
Ik realiseer me, dat niet iedereen zo ver komt als ik. De cijfers liegen er niet om.
Angst, ja natuurlijk, het vliegt je wel eens aan.
Soms zit je op de bank, je voelt je happy...en dan komen de waterlanders. Je moet verwerken wat achter je ligt. Een trauma. En ook vooruit kijken, voorzichtig weer plannen maken, vakantie 2015..Rome. 2016 is nog ver weg voor mij.
Ik was als blij met mijn verjaardag in dec 2014, en Kerst en Oud en nieuw. Alles op zijn tijd.
In maart ga ik weer proberen het werk te hervatten, eerst 3x 2 uurtjes. Ik ben er ruim 11 maanden uit geweest. Ik zie er best wel tegenop. Maar dat komt wel goed. Het is ook weer een mijlpaal. Iedere keer weer wat.
Ik voel me enorm gesteund door mijn lieve vrouw en mijn dochter, zonder hun was het een eenzame strijd. Kanker heb je niet alleen.
Tot zover weer.