Stip aan de horizon

Vaker lees ik de term in blogs als iets wat je dolgraag nog wilt meemaken, beleven en bereiken.

De afgelopen tijd vroeg ik me af of ik zo'n stip aan de horizon heb...

Ik houd van de zomer en de warmte dus voor het gemak zou dat een fijne stip zijn.

Toch schuurde er iets bij die gedachte namelijk de realiteitszin.

Op voorhand durf ik te stellen dat ik echt "lust voor leven voel en DOE".

Toch zijn de signalen, data, protocollen en uitspraken overweldigend dat ik de afgelopen dagen voor mezelf heb besloten dat mijn stip op circa 6 maanden ligt..optimistisch gezien!

Voor de 1e behandeling was de gevleugelde uitspraak dat niet behandelen een levensverwachting van circa 4 maanden zou opleveren.

Dat verder 50 procent van de maagkankergegadigden 1 jaar verwachting mogen koesteren. 48 procent 2 jaar waarvan de levenskwaliteit onder druk komt te  staan en 2 procent 2 tot 5 jaar en dan ligt de nadruk op een efficiënte werking van de immunokuur want chemootjes die hakken er fysiek behoorlijk in ( het zogenaamde stapelen)

De eerste behandeling gestart januari 2025  capox en nivolumab volgden het worst case scenario.  De 1e scan na behandeling wees uit in september jongstleden dat de kanker weer aan het uitbreiden was geslagen.

Dan is er de 2de lijns chemo en immuno duur 2 of 3 maanden met wekelijkse kuren die gedurende die maanden tegelijkertijd ook de levensverwachting schetsen.

Dus was het advies nu eerst 2 maanden nog flink voor kwaliteit van leven te gaan en begin november de volgende ct scan af te wachten.

Dan is er nog een 3de lijns behandeling afgestemd op de biomarkers van de tumor. Die dan nog eens voor 2 tot 4 maanden levensverwachting kan zorgen.

Alles onder het voorbehoud dat ze aanslaan....en niet te vergeten dat ik t fysiek en mentaal weet te trekken die loodzware kar op 4kante wielen.

Dus als ik heel eerlijk naar mezelf ben praat ik over nog 4-5 maanden, maar oke de praktijk wijst volgens de oncoloog ook uit dat patienten in een goeie fysieke conditie in de afronding naar boven zitten.

Toch wringt daar nou net ook de schoen.

Het uithoudingsvermogen gaat hard achteruit. Fietsen gaat nog redelijk (tov wandelen, niet ten opzichte van 1.5 jaar geleden!) maar wandelen wordt steeds meer een uitdaging...

En ja dat stapelen....

Misschien ligt mijn stip wel daar waar fysieke- en mentale achteruitgang elkaar gaan ontmoeten.

Of wordt het against all odds?

Afzender: Intensz(e) wil om van leven te genieten. Hoe dan ook.

Tot het moment dat ik zeg dat t tijd is om mijn portie aan Fikkie te geven.