Pats boem
En het kan dichten.
Ik leef in de rand van de tijd,
waar stilte spreekt en adem draagt.
Mijn huid voelt de eeuwigheid,
mijn ogen zien zonder haast.
De klok is een echo, cho o oooooo
de kalender een schaduw.
Wat blijft en ook vergaat:
aanwezig zijn,
in het gegeven van het moment.
Ik ben niet meer maar zeker ook niet minder
onderweg.
Ik ben - van- thuis.
Al zegt ik t zelf ik kan dichten maar nog steeds niet rijmen
3 reacties
Pats boem,
jij wandelt door de rand van de tijd,
waar klokken slechts nagalmen
en kalenders vergeten waar ze hingen.
Je huid voelt de eeuwigheid,
je ogen rusten in het nu,
je schrijft: “ik ben thuis”,
en ik geloof je meteen.
Ikzelf strompel nog wat rond,
zoekend naar datzelfde huis,
maar meestal beland ik bij de buren.
En rijmen?
Dat laat ik liever aan de honden,
die blaffen altijd in dezelfde maat.
En de buren begrijp ik hebben geen capuchino.
Verandering van spijs op uw gerespecteerde leeftijd (nog joggen????? Doe normaal) daar zou ik niet aan beginnen
Strompel lekker nog wat rond.
Zonder een oordeel te vellen strompelt je helemaal niet zo verkeerd.
Oke de gouden medaille zul je niet halen, ook die berg van vertoux of zoiets niet, maar wel de opdracht aan je vrouw om een liefdevolle....te zetten
Mijn huis /een huis:
https://open.spotify.com/track/54KFQB6N4pn926IUUYZGzK?si=BuIA4CC6R9Camu…
Misschien Strompel je er eens tegenaan dan maak ik een capuchino voor u en een latte machiatio voor ondergetekende