En tja "kwaliteit van leven"

Of is het lijden...

Ook ik voel het. Iedere ochtend wordt het zwaarder. Alsof het zwaard van Damocles tergend langzaam verder dreigt binnen te dringen. Er lijkt geen kruid tegen opgewassen...

"Het zijn klachten die horen bij het ziektebeeld" verwoordde de verpleegkundige de oncoloog en mocht t niet meer te houden zijn dan kunnen we de vervolgafspraak, waarin een niet behandelverklaring besproken zou worden, vervroegen en de (on)mogelijk- of wenselijkheid van de 2de lijns behandeling bespreken. We schrijven ook vast ocycodon voor deze kunt u bij pijnklachten innemen, de Pantoprazol ook in de avond  graag en de tabletten die zwangere vrouwen bij maagzuur krijgen die mag u naar gelieve innemen. Wel kauwen niet slikken.

En dan voel ik mn partner naast me in bed. Stil slikkend en vooral zacht zuchtend want owee als die ook maar 1 woord durft te zeggen dan komt de toorn van Martin over hem neer.

Dus stapt hij maar stil en zichtbaar edoch bezorgd uit het bed (kunnen stilte en gezichtsuitdrukkingen boekdelen spreken?) en probeert "er" nog wat van te maken. Hij doet nog een wanhopige poging door te stellen: "Als verpleegkundige als wij patienten met dit soort klachten op de afdeling hebben dan roepen we de arts erbij..."

Ik zuchtte al diep en kan bijna niet dieper.

Dus haal nogmaals diep adem en spreek de rustgevende woorden:

Ik HEB de arts gesproken denkende godv%@€×_^@&#;*#<=×%*::&@>#^

Maar voel ook zo met m mee...mijn hart breekt...

Contradictio in termini

Waar las ik dat vandaag eerder in een prachtig maar eindeloos bijna bodemloos aanvoelende blog....