Acceptatie
Na maanden vechten tegen mezelf en over mijn grenzen blijven gaan, nu eindelijk geaccepteerd dat ik niet terug kan komen in mijn werk (thuiszorg). Heb op arbeidstherapeutische basis wel mijn uren geprobeerd te maken, helaas gaf dit te veel stress in combinatie met de vele afspraken die ik nog steeds heb elke week. De poly-neuropathie breidt zich uit en veel meer pijnprikkels / spierschokken. Ik blijf snel vermoeid en kortademig. Wat was dat moeilijk om aan mezelf en aan de mensen om me heen toe te geven, dat ik het niet kan. En moeilijk vond ik het ook om voor mezelf op te komen, om lief voor mezelf te zijn. ik heb het immers lang genoeg geprobeerd. Want in een klein hoekje van mijn geest zit nog steeds dat stemmetje, dat zegt; misschien gaat het binnenkort wel beter... geef niet op... Hoe vaak zeggen mensen niet; je kan het, je bent een vechter. Ik wil ook niet stoppen, ik hou van mijn werk, de contacten en verzorging van clienten, En nu? Op naar spoor 1B of spoor 2
2 reacties
Wat ontzettend naar dat je zoveel last hebt van de late gevolgen. Je kunt pas goed voor een ander zorgen als je eerst goed voor jezelf zorgt. Ontzettend verdrietig dat je niet meer kunt werken. Werk wat jij ook met hart en ziel altijd gedaan hebt. Ik hoop dat je hier toch in kunt berusten. En waarschijnlijk zal het ook weer andere deuren openen waar jij veel voldoening uit gaat halen. Warme groet Dasje 🌺🌺🌺
Het heeft idd andere deuren voor me geopend :) Inmiddels zit ik in de WIA, dat was even slikken en tegelijk een opluchting. En die andere deuren? Ik heb ontdekt dat ik aanleg heb voor tekenen / schilderen (grafiet, aquarel, acryl) en ben daar super blij mee.