2e borstamputatie achter de rug

Ja en dan ben ik al weer 1 week na mijn 2e borstamputatie + dog air verwijdering. Maanden er voor geknokt om zo gezond mogelijk de operaties in te gaan en dan toch nog geconfronteerd worden met een aantal onverwachte dingen qua gezondheid op t laatst.
Al die tijd knokken om lichamelijk en mentaal weer de oude te worden en dan, ineens het besef te krijgen dat het dat niet meer wordt, nooit meer. De gevolgen van alle noodzakelijke behandelingen... De klachten die ik er ook nog bij kreeg sinds maart, die ik alsmaar verklaard wilde hebben, want dan kon ik er gerichter aan werken, dacht ik.
Dat besef, dat doet zeer, boos ben ik er om, verdrietig en ook stukje wanhopig. Artsen kunnen het zo mooi zeggen: Post chemo, post vaccinatie, post stress...
Nu proberen niet meer achterom te kijken en wel naar wat ik nog wel kan.
Het klinkt zo makkelijk en natuurlijk ben ik hier al lang mee bezig. Toch voelt het voor mij als afscheid nemen van mijn oude ik, de sportieve, de alleskunner. Zo lang al heb ik mezelf voor de mal gehouden.
Kijken naar wat ik als 1e prioriteit geef om aan te werken; mijn gezondheid natuurlijk. Echter ook kijken naar wat ik al bereikt heb en me bewuster worden dat dat ook geen sinecure was. En wat nu?  Kleinere stapjes leren maken...