borstkanker februari 2025

Ineens voel ik een gevoelig bultje in mijn borst en meld me bij de huisarts. Die me gelijk doorverwijst naar het ziekenhuis voor een mammografie. Binnen 5 dagen kan ik terecht. Ik ben optimistisch en een mammografie is niet zo erg, dus ik ga op de fiets naar het ziekenhuis. De mammografie wordt bekeken en de conclusie is dat het er niet erg verdacht uitziet maar ook niet helemaal normaal. Er wordt gelijk gekeken of er plaats is op radiologie om een biopsie te doen. Dat blijkt het geval. Er wordt mij verteld dat er een paar hapjes uit mijn borst en oksel worden genomen om nader te onderzoeken. "De verdovingsspuitjes kunnen een beetje prikken, van de biopsie zelf voel je niks". Van de verdovingsspuitjes voel ik niks en de dikke biopsie gaat in mijn borst. "Komt tie", zegt de radiologisch verpleegkundige. En hij kwam! Wat een pijn, alsof iemand een katapult met steen tegen mijn borst zette, strak aantrok en dan losliet. De verpleegkundige zou gelijk doorgaan, waarop de radiologisch assistente zei: "Misschien moet je even bijspuiten, want dit kan niet de bedoeling zijn". Er is verdoving bijgespoten en de tweede en derde hap deden minder zeer, maar waarschijnlijk omdat de eerste overheerste. "Wat gebeurt hier?" heb ik nog gevraagd. "Een kleine bloeding", het was klaar en ik kon vertrekken zonder nazorg. Geen pijnstillers of een coldpack. Niets. Ik heb anderhalf uur pijn gehad paracetemol geslikt en een pak doperwten gebruikt om te koelen. Toen ik verslag deed bij mijn case manager van mijn traumatische ervaring  zei zij: Goh, balen. Het zetten van het jodiumzaadje is een week uitgesteld omdat mijn borst nog te blauw was. Het herstel heeft een maand geduurd. In mijn optiek mag je niet tegen mensen zeggen dat een biopsie pijnloos is. Gezien de reactie van medewerkers in het ziekenhuis komt dit veel vaker voor. Ik heb mijn case manager gevraagd een gesprek te regelen met de radiologisch verpleegkundige. Dat zou ze doen, maar daar heb ik niets meer op gehoord.