Aanvraag WIA
Vlak nadat ik de diagnose eierstokkanker kreeg, oktober 2018, ben ik weer een paar uurtjes per dag aan het werk gegaan. Werken was een stuk van mijn identiteit, het was mijn hobby, ik had er veel plezier in. Het heeft mij overeind gehouden tussen de behandelingen door. Ik was er ook van overtuigd dat ik het werk weer zou oppakken na de behandeling. En dat heb ik ook gedaan. In april 2019 had ik mijn laatste chemokuur, in augustus werkte ik al weer 18 uur per week.
Toch begon ik toen al wat scheurtjes te voelen in mijn energie, en nadat ik in september op vakantie was geweest, was de vermoeidheid dusdanig aanwezig dat ik een paar maanden thuis heb gezeten. In november begon ik weer met 2x 2uur per week, in februari zat ik daar nog steeds op. De vermoeidheid bleef een grote rol spelen.
In overleg met mijn leidinggevende en de verzuimadviseur zijn we toen toch maar begonnen met het inzetten van een loopbaanadviseur om te kijken of ik toch spoor 2 kon ingaan, iets wat ik tot op dat moment echt niet wilde. Maar ik merkte dat het werk dat ik nu doe gewoon te veel van me vergde.
Ik had al een afspraak staan met de loopbaanadviseur toen ik weer meer last van mijn buik kreeg. Bij onderzoek bleek dat er een uitzaaiing in de alvleesklier zat. Dat zette de heleboel weer op z'n kop. Weer aan de chemo. Gelukkig slaat ook dit keer de kuur weer aan.
Maar werken zie ik nu echt niet meer zitten. De foto hierboven is dus verleden tijd. Eigenlijk vanaf het moment dat ik hoorde dat er een uitzaaiing zat, dacht ik al dat ik niet meer zou gaan werken. Het raakte voor mij volledig op de achtergrond. Had ook echt geen behoefte meer om tussendoor te werken. Waarom zou ik nog. De komende jaren ga ik besteden aan mijn kinderen, kleinkinderen en vriendinnen. Samen leuke dingen doen. De 5-jaars overleving is niet zo groot als het eenmaal is uitgezaaid. Dan ga ik de energie die ik nog heb niet meer aan werk besteden.
En drie weken geleden komt dan de brief binnen voor de aanvraag van de WIA. Tien dagen geleden had ik telefonisch contact met de bedrijfsarts voor de eindevaluatie. En hoewel ik al lang besloten had was de vraag of ik niet meer zou kunnen terugkeren naar werk erg confronterend. Ook al werk ik niet meer sinds februari, zo'n definitief oordeel is best heftig.
Afgelopen maandag heb ik met de verzuimadviseur gezeten om het formulier in te vullen en te kijken of alle benodigde papieren aanwezig waren. Zij heeft me uitgelegd wat me de komende tijd te wachten staat. Ze gaf ook aan dat ze me waar nodig, overal bij zal helpen. Het enige wat ik nu nog mis, is de medische informatie die ik moet meesturen. En dan kan ik het formulier insturen. Uiteraard moet ik dan nog het oordeel van de verzekeringsarts afwachten, maar in principe verwachten we daar geen problemen.
Weer een afscheid......
18 reacties
En wat een afscheid! Ik hoop dat het soepel zal verlopen. Het is al erg genoeg zo. Sterkte
Lieve, lieve Karin.šŗ Zo erg dat de ziekte bij jou niet weg is geweest.ššš En dat je daardoor nu niet meer kan werken. Terwijl je hier zoveel voldoening uit haalde. Snap heel goed dat je hier verdrietig van wordt als je daar aan doet denken. Hopelijk is het financiĆ«le stuk snel geregeld voor jou. En gaat jou dit juist rust geven. Gun het je zo, dat er een hele lange stabiele periode aanbreekt, waarbij je wel keuzes zult moeten maken, maar ook heel veel kan genieten van vooral je kinderen en kleinkinderen. Maar ook van alle andere mensen die jij lief hebt. Dikke knuffel šššliefs Dasje
Lieve Dasje, op zich heb ik er geen problemen meer mee om niet meer te werken. Ben daar al een paar maanden mee bezig. Heb er ook gewoon geen zin meer in. Maar het moment dat het dan echt even benoemd wordt en vastgesteld is gewoon weer even een definitief besluit. En dat was gewoon even moeilijk.
Liefs, Karin
Ik kan het me zo voorstellen! Het is misschien niet eens het afscheid van je werk, maar het definitieve, het geen keuze (meer) hebben, het niet āafā kunnen maken. Maar wat heb je gelijk! Leuke dingen doen, een fijne tijd met je dierbaren is zoveel belangrijker. Ik hoop dat je dat nog tot ver na je pensioengerechtigde leeftijd kunt doen!
Miranda XX
Lieve Karin, ik snap dat het dubbel moet voelen; weer een keuze die je noodgedwongen moet maken, weer een afscheid van een periode... Aan de andere kant geeft diezelfde keuze je wel de tijd en energie om aan andere zaken te besteden. Ik hoop voor je dat de afwikkeling van de WIA vlotjes verloopt en wens intens dat je nog vele jaren kunt en mag genieten.š
Weer een stapje in jouw leven terug in iets wat je graag deed, Hoop dat je inderdaad nu meer energie kunt steken in de leuke dingen. In jouw situatie ook belangrijk om te doen .
Ik herken het wel want ik was in jan 2018 gediagnosticeerd met eierstokkanker en begon in september weer volledig mijn uren te werken. In maart 2019 kwam er een recidief in mijn buik en lever. En begonnen de behandelingen opnieuw. Ook ik dacht in september weer te starten met werken maar helaas ging dit voor mij ook niet op. Ben toen vrijwilligerswerk voor de wensambulance te gaan doen. En vond hier ook mijn voldoening in. Het voordeel is dat jezelf kan bepalen wanneer je een wensrit mee doet.
Hoop dat jij ook weer een fijne invulling vindt van je tijd en dan in positieve zin
Knuffel Finie
Eerst maar even laatste kuur en daarvan weer opknappen. En dan ga ik zeker kijken wat ik kan.oppakken. vrijwilligerswerk zit ook in mijn hoofd, ik doe al (een klein beetje) voor kanker.nl en stichting Olijf. Maar eerst maar eens kijken hoeveel energie ik overhoud. Heb ook vier dochters en zes kleinkinderen. Die hoop ik ook Wat vaker te zien.
Liefs, Karin
Goedemorgen Karin,
Natuurlijk lijkt het wel weer een "stap achteruit " maar je kunt het
echt ook zien als een "stap vooruit " !!
Nu kun je alle energie die je hebt besteden aan dingen die alleen nog
maar voldoening geven en als je eens moe bent,
kun je gewoon gaan zitten zonder je "schuldig " te voelen.
Dus maak er iets positiefs van!!
Groetjes Hans
---
Lieve Karin,
Wat moeilijk en confronterend voor je, afscheid nemen van je betaalde werk... Ik herken me in jouw verhaal. Ook voor mij is mijn werk van een heel zingevende betekenis. Ik haal er ontzettend veel voldoening en energie uit. Nu jij de fase van je werkzame leven moet gaan afsluiten, kan ik me - denk ik - een klein beetje voorstellen hoe dat moet voelen. Ik wens je alle sterkte met het nemen van dit afscheid, Karin. Maar tegelijkertijd wens ik je mooie en waardevolle tijden met je kinderen, kleinkinderen en vrienden en iedereen die je lief is!! Uiteindelijk is dat het toch waar het om draait in het leven!
Lieve groet,
Carolina X
Lieve Karin,
Heel erg moeilijk om van zoiets wezenlijks afscheid te moeten nemen. Het is zo veel mƩƩr dan alleen maar stoppen met werken. Het is afscheid van het gewone leven, het gezonde leven. Zo verdrietig, vooral omdat je het zo graag deed.
Ook ik herken veel in je verhaal. Heel veel verdriet erom gehad. Maar toen ik eenmaal afgekeurd was, voelde het als een opluchting. Vooral omdat je helemaal kunt leven naar hoe je je voelt. Heb je een slechte dag, dan kun je gewoon op bed gaan liggen of een potje janken. Voel je je goed, dan kun je naar buiten of iets doen waar je blij van wordt.
Ik zie het ook als ons welverdiende pensioen. Las laatst dat mensen gemiddeld na hun pensionering nog 18 jaar leven. Voor ons ligt dat totaal anders. Dus laten we de dagen in dat veel te korte en te vroege pensioen maar plukken. Dat het voor jou nog heel veel dagen mogen zijn.
Heel veel sterkte ermee,
Hanneke
Lieve Hanneke,
Dat is het precies. Weer een stukje verder in het ziekteproces. Elke keer weer een stukje verder af van het gezonde leven. Dat vond ik best heftig. Maar ik ga er zeker van genieten. Een van de overwegingen was voor mij ook dat de 5-jaarsoverleving klein is. Dus voor mij voelt het inderdaad als een vervroegd pensioen. De energie die ik heb wil ik dus niet aan werk geven maar aan mijn geliefden.
Liefs, Karin
Een afscheid inderdaad, verlies is het, zo herkenbaar. Vooral als je je werk met zoveel plezier deed, is werk onderdeel van wie je bent. Zo heb ik het tenminste gevoeld, ik ben ook best een tijd vrij stuurloos geweest in het begin van dat vroege pensioen (en nu weer door het coronavirus, maar dat is een ander verhaal).
Maar voor de tijd die ons rest, is werk niet het belangrijkste. En inderdaad kun je nu luisteren naar je lijf, rust nemen wanneer het nodig is, afgebrand in bed storten doordat je een leuke activiteit hebt ondernomen i.p.v. doordat je even gewerkt hebt, tijd besteden aan je geliefden.
Ik voel met je mee, Karin. Sterkte en veel liefs, en dat je maar lang en goed mag genieten van je pensioen! XXX
Mijn meeleven! Het is inderdaad dat wat je vreest als je met eierstokkanker begint. Dat de eerste chemo niet genoeg geholpen heeft. Op naar de volgende en hopen dat die wel genoeg helpt. Ik leef met je mee! En inderdaad, zoals Hanneke al schreef, gemiddeld geniet iemand 18 jaar van zijn pensioen. Alle reden om eerder te gaan en te doen wat je echt leuk vind. Ik hoop dat het snel rond is, je WIA.
Maartje
Och lieve Karin, wat herken ik je woorden! Heel confronterend en ik vond het verschrikkelijk. Het wĆ©ten is niet hetzelfde als het definitief zwart op wit lezen en voorgelezen krijgen. O jee, wat was ik van streek. IK wilde nog en vond dat ik dat ook kon. Maar artsen en oncoloog waren van een andere mening... 'mevrouw, ik zou u nĆŗ nog wel iets voor een paar uur kunnen laten doen; maar gezien uw prognose, geniet u nog maar van de tijd die u nog heeft......' Ohhh, vergeet het nooit meer. Heb daar wel even voor nodig gehad om het te plaatsen. Dat genieten zat wel goed en ja, uiteraard fijn dat niets meer hoeft als het ook niet kan. En dat zijn vele dagen geweest.... opstaan en na de douche weer rijp voor je bed.....
Wens je nog bijzonder veel mooie dagen met jou en de jouwen! Genieten van al wat je kunt en kunt doen en samen kunt beleven. Treuren achter je laten en blij zijn met deze kostbare tijd die je zo gegund is.
Lieve groetjes Hebe xxx
Lieve Karin,
Opnieuw inleveren, incasseren en verder gaan. Het is verdrietig en moeilijk. Ook ik vond in mijn werkzaamheden heel veel liefde en voldoening. Heb nog wel momenten dat het zeer doet.
En toch krijg je met de vrijheid ook weer nieuwe kansen. Doen wat jij leuk vind. Genieten van iets wat mag.
De wia komt er wel doorheen daar geen zorgen om.
Sterkte en hopelijk heel veel mooie momenten.
Liefs Alice šā¤
Lieve Karin,
Heb eigenlijk niks toe te voegen aan al die lieve berichtjes hierboven. Hoop voor jou dat alles snel en goed geregeld wordt, zodat jij verder kunt. Wat moet je toch veel loslaten...
Liefs, Bianca
Lieve Karin,
Wat een ongelofelijk herkenbaar verhaal. Ik ben vorig jaar 100 % afgekeurd voor betaald werk vanwege een spieraandoening. De maand daarna werd er bij mij kanker ontdekt dus schoot ik die behandeling in. Pas nu, nu de behandeling klaar is heb ik tijd voor 'verwerking' . Ik merk dat het verstandelijk klopt. Ik kan niet meer werken, om allerlei redenen, mn lichamelijk. Maar ik merk dat ik jaloers ben op vriendinnen die werk aan het opbouwen zijn... Dat zou ik ook willen kunnen. Tegelijkertijd ben ik ook opgelucht dat ik het niet hoef, want het kan echt niet meer. Ik kan energie (z0000 kostbaar) besteden aan andere dingen, en andere dingen prioriteit geven. En dat is ook fijn merk ik, veel relaties worden dieper, omdat ik daar meer tijd en energie in kan steken. Eerder was het alleen werk, en op die dagen was ik dan op, hoewel ik al niet meer 100 % werkte...
Maar het blijft moeilijk soms. En ik bedenk me nu maar zoveel mogelijk dat dat mag. Het blijft voelen, als ik met mooi weer met mijn loopfiets naar een lekker plekje in het dorp ga en daar even ga zitten genieten van de zon, het groen en de frisse lucht, alsof ik vakantie heb. Of alsof ik spijbel.... Het blijft lastig. Maar dat mag.
veel liefs,
Marloes
Lieve allemaal,
Dank voor alle hartverwarmende reacties. Dat doet me erg goed.
Liefs, Karin