Over mij
In 2018, na wekenlang een 'zwanger' gevoel te hebben gehad, en na een jarenlange (22 jaar) constipatie en meer recentelijk een uitzonderlijke vermoeidheid werd geconstateerd dat ik een tumor (5 cm) in mijn dikke darm had.
Stage III colonkanker.
8,5 uur op de OK, minus 40 cm darm en minus 32 lymfeklieren en 6 maanden chemo waarbij ik 'on hold' leefde. Ik had geen part-time job maar een part-time life. Ik was er klaar mee. Klaar met de kanker, klaar met de chemo. Ik had het weer effe gedaan. De challenge overwonnen met alle ogen en haken. Net op tijd voor de jaarwisseling 2018/2019. Een nieuw begin, nieuwe kansen, nieuwe 'look'. Lichamelijk uitgeput maar vol met positieve energie die ik in de basis van de organisatie van Ardens Missus stak. Ardens Missus, vrij vertaald vanuit het latijn: radioactief, brandend ... Daar een andere keer meer over. (of als je nieuwsgierig bent: www.ArdensMissus.com)
De bijverschijnselen van de chemo begonnen pas in februari/maart 2019: totaal geen zenuwen meer in mijn voeten, weinig in mijn huid en nog minder in mijn handen. Dat heeft zijn voordelen, zeg je? Ja natuurlijk, geen pijn voelen als je weer geprikt moet worden of als je je in je vingers snijdt, da's best handig. Ook op blote voeten op het strand lopen is geweldig ;)
Maar weet je hoe lang het duurt om een tekst te typen wanneer je niet weet of je je keyboard wel aanraakt of niet hard genoeg of juist te hard op de toetsen drukt? Hoe snel je iPhone naar z'n grootje is omdat je hem (wederom) niet goed vast had? Je glas-servies? Hoe lang je in je (veel te grote) handtas naar je sleutels of portemonnaie moet zoeken omdat je ze niet voelt? Hoe het voelt om in het donker op je gezicht te gaan omdat je niet weet waar je je in een ruimte bevindt? Haren wassen? Altijd een elleboog tegen de muur. Blote voeten? Altijd controleren of je niet in glas, splinter of schelp hebt gelopen. Tenzij je op een ontsteking wilt wachten, want dat voel je tenslotte toch niet ... Hoeveel weken ergotherapie heb je nodig om je brein enigszins wijs te leren maken dat het nu echt anders moet?
Ok, ik denk dan maar weer aan mijn Oma (het is al weer 18 jaar geleden dat zij overleden is aan nierkanker) ... Oma zei altijd: "niet klagen, maar dragen. en. bidden. om. kracht". Nou ben ik niet van het bidderige maar de positiviteit van mijn Oma, daar heb ik menige hindernissen mee overkomen. Tenslotte was mijn haar weer bijna in hun originele staat, mijn wenkbrauwen en wimpers werden ook weer voller. Je kunt niet alles hebben. Be positive.
Het is wat het is.
In augustus 2019 geleden vernam ik na een coloscopie dat ik wederom een opeenhoping van poliepen had. Die moeten er sowieso uit. 4 coloscopiën post-op en pas 10 maanden later ontdekt? Een mix van grote (4cm) en kleine. Rechtsonder deze keer. En ook nog 15 nieuwe poliepen die in twee maanden als champignonnetjes uit het niks tevoorschijn gekomen zijn, daar waar 40 cm darm weggehaald was. Dat zou wel eens genetisch kunnen zijn werd mij verteld. Nog een nieuwe specialist aan 'mijn' team toegevoegd. Nu maar wachten op het resultaat van de analyse. Afhankelijk hiervan wordt of alleen een stukje darm verwijderd en moet ik 3-jaarlijks een coloscopie voor die 'wild'groei óf ze halen de hele darm plus baarmoeder weg. Tot de uitslag moet ik nogmaals een coloscopie ondergaan om de 'nieuwe' poliepjes te laten verwijderen. Dat genetische gedoe heb ik maar even aan de kant gezet. De consequenties hiervan verwerk ik wel als ik inderdaad een 'bug' in mijn genen heb.
Geniet elke dag alsof het je laatste is. Doe wat je echt leuk vindt. Verleg je grenzen. Ga om met degene die je lief zijn en gooi de rest overboord. Dat spreekwoordelijke zonnestraaltje? Dat bestaat echt. Zie het. Voel het. Ik hou van het leven. Dus ik leef.
Inmiddels zijn we bijna een jaar later, het is nu juli 2020. Alle poliepen zijn verwijderd in het LUMC. Hier wordt ik van nabij gevolgd want ondanks dat ik geen kankercellen meer heb in mijn darmen, ik heb wel SPS (Serrated Polyp Syndrome). Nog één darmonderzoek in september/october en als de resultaten hiervan wederom negatief zijn, mag ik voor de rest van mijn leven één maal per jaar terugkomen voor een darmonderzoek. De resultaten van de genen-test waren negatief; de echo gaf aan dat vooralsnog geen uitzaaiingen naar de lever geconstateerd werden.
Ik ben al 18 maanden kankervrij ...
