Nieuw jaar, nieuwe kansen?

Tegen mijn traditie in  - je kerstspullen ruim je pas op ná driekoningen - ben ik nu, drie dagen daarvoor,  bezig alle kerstversiering inclusief boom,  te verbannen naar de zolder en de tuin.

Met weemoed wikkel ik mijn mooie kerststalbeeldjes in zacht papier en stapel ze met liefde in een kartonnen doos. Die beeldjes hebben manlief en ik aan het begin van ons huwelijk bij elkaar gespaard. Elk nieuw jaar kochten we een beeldje uit dezelfde moderne keramiekserie. Uiteraard kochten we Maria, Joseph en het kindje in één keer. Daarna volgde een herder, de os, de ezel, een engel, drie koningen, een herdershond en een paar schapen. De serie is daarna niet meer uitgebreid. De zelfgemaakte kerststal stond vol, wij kregen kinderen en hadden geen spaargeld meer over aan het eind van een jaar.  Aan de kerstgroep zijn een lantaarntje-met-licht, een nephaardvuurtje, kleine nepkerstbomen, een gevonden steen en een mini Efteling paddenstoeltje bijgevoegd Geen design maar het resultaat van kinderlijke fantasietjes en fijne gebeurtenissen.  Dit jaar heb ik alles weer eens goed bekeken en die herinneringen opgehaald. In mijn hoofd speelt de gedachte: misschien zie ik ze wel voor het laatst.

Want voor de zoveelste keer zijn er bij een controle nieuwe uitzaaiingen gevonden. Na een vorige behandeling waren die verdwenen, maar nu, ruim een jaar later zijn ze in alle hevigheid weer teruggekeerd: in mijn lever en in mijn longen. Die controle-uitslag viel dus tegen, en dat in de fijne en feestelijke maand december. Een wrang Sinterklaascadeautje dat er voor zorgde dat ik in de laatste weken van het jaar tussen alle feestdagen door in het ziekenhuis vertoefde om wederom een behandeling in te gaan. Ik heb niet veel keus meer. Het is deze behandeling of niets.

Ik ben nu eenmaal avontuurlijk ingesteld en ga in de regel geen uitdaging uit de weg. Niets doen is voor mij geen optie omdat mijn kwaliteit van leven nog hoog is. Dus heb ik mijn hoofd maar weer even goed geschud, alles op een rijtje gezet, met positieve gedachten mijn koffertje gepakt en me gemeld bij de opname-balie.

Ik heb een slechtere uitgangspositie als  voorheen. Mijn 11 jarig kankertraject overziend, besef ik terdege dat ik steeds verder weg zink in de poel des verderfs die is gevuld door kanker. Langzaam maar zeker moet ik mijn reddingsboeien loslaten. O ja, het was me 10jaar geleden al verteld dat deze ziekte niet te genezen is. Maar ja, je went snel aan alle positief verlopende behandelingen, het feit dat het nog steeds goed met je gaat en er elke keer wel weer uit iemands hoge hoed een oplossing voor mogelijke problemen komt.

Toch begin ik dit nieuwe jaar met een beetje twijfel in mijn hart en hoofd. De behandelingen voelen zwaarder, ik heb minder energie en merk dat plannen maken voor de lange termijn voor mij gevaarlijk voelt. Mijn lichaam protesteert tegen medicijnen, ingrepen en straling, ze wordt traag en pikt lang niet alles meer wat ik haar geef. Mijn lijf eist nu meer rust, regelmaat en goede brandstof, terwijl mijn hoofd juist de tijd goed wil benutten en van alles en nog wat wil, nu het nog kan.

Ik heb me voorgenomen deze januarimaand te gebruiken om te schakelen: me te voegen naar wat het lijf eist en mijn hoofd wil. Compromissen en de tijd nemen. Wennen aan een nieuwe situatie en de negatieve aspecten ervan gewoon te accepteren. Mijn agenda aanpassen en leren omgaan met een 6-daagse week, omdat ik 1 dag per week behandeld ga worden in het ziekenhuis. Mijn tijd wordt kostbaar en ik begin een beetje de druk van een einde te voelen. Het is het verdriet daarover dat ik zal moeten overwinnen.

Mijn Kerstspullen staan inmiddels in hun oude vertrouwde hoekje op de zolder. Ik heb mezelf stiekem beloofd ze er in december 2024 weer vanaf te halen! Een nieuw jaar brengt immers nieuwe kansen. En ik wil met die Koningen, die Engel en het Kerstgezinnetje als vanouds mijmeren over hun rol in ons gezinsleven.