Ik ben mezelf niet of al die jaren nooit geweest.

Ik ben mezelf kwijt. De tranen druppen van mijn gezicht. Tranen van uitputting en pijn. Tranen van uitputting zoals ik nog nooit uitputting heb gevoeld.

Ik zou blij moeten zijn. De kanker is verslagen. De kanker is uit mijn lijf. Ik ben schoon. Maar ik voel me helemaal niet blij. Ik voel me kapot. Ik ben mezelf niet meer. 

Als ik in de spiegel kijk, herken ik mijn reflectie niet terug. Ik zie iemand met kort donker haar. Al meer dan 30 jaar ben ik blond. Vorig jaar deze tijd was ik oh zo blij met mijn blonde extenstions. Eindelijk lang haar wat ik al zo lang wilde hebben. 

De afgelopen maanden verloor ik al mijn haar. Het deed enorm pijn om eerst de extenstions eruit te laten halen en erna stuk voor stuk mijn eigen haren los te laten. En met iedere haar die ik losliet, liet ik een stukje van mezelf los. 

Ziek zijn veranderde mijn hele ik. Mijn ik die bestond uit heel goed willen zijn voor iedereen om me heen. Niet zelden ten koste van mezelf.. Mijn bestaansrecht ontleende ik aan voor anderen zorgen. 

Tot ik zo ziek werd, dat ik het alleen zou overleven als ik nu mezelf op de eerste plek zou gaan zetten. Mijn god, wat vond ik dat moeilijk. Ik moest leren hoe ik mijn eigen behoeften en grenzen kon voelen, ervaren en bewaken. 

Ik was zo gewend om mijn eigen grenzen te overschrijden dat het mijn superkracht was geworden. Zodra ik een ongemak voelde omdat ik of een ander mijn grens over ging, wist ik het in mijn hoofd recht te praten en mijn gevoel weg te duwen. 

Dit zorgde ervoor dat ik door kon gaan wanneer ik eigenlijk moest stoppen. Ik leerde hoe ik dit in een fractie van een seconde kon doen zodat ik niet eens hoefde te waarnemen dat ik een grens overschreed. 

Tijdens mijn ziekte werd ik geconfronteerd met deze superpower en nu werkte het alleen maar ontzettend averechts. Iedere keer als ik een grens overging, moest ik hier een enorme fysieke prijs voor betalen. Regelmatig eindigde dit zelfs in een spoedopname in het ziekenhuis. Aan iedere opname ging een periode vooraf waarin ik mijn grenzen niet voelde, aangaf en bewaakte.

Ik werd maximaal geconfronteerd met mezelf en mijn overlevingsstrategieën. Alle tijd die ik had nu om na te denken en te voelen omdat er simpelweg geen enkele vluchtmogelijkheid meer was. 

Ik kon geen afleiding meer zoeken in mijn werk, ik kon geen wijntje doen in het weekend, ik kon zelfs amper tv kijken of een boek lezen. Ik kon alleen maar zijn en alle emoties ondergaan. 

Langzaamaan leerde ik wat ik moest doen om mezelf niet te beschadigen tijdens het behandeltraject. Mijn doel was de kanker verslaan en om dit te doen moest ik mijn oude strategieën loslaten. 

Omdat het doel was niet doodgaan, stond ik mezelf ook die ruimte toe, denk ik. Ik moest wel. Leven of doodgaan was de keuze. En dan was die keuze makkelijk gemaakt.

Nu is de kanker verslagen. Ik ben schoon. Maar nu moet ik het zelf gaan doen. Ik wil niet terug naar hoe ik was voor ik ziek werd. Ik zie dat dit erg ongezond was. 

Maar waar wil ik wel heen? Wie wil ik zijn? Hoe sta ik mezelf ruimte toe om mijn eigen behoeften en grenzen te voelen en te bewaken?

Het voelt stuurloos. Alsof ik op drijfzand loop. Het leek makkelijker tijdens mijn ziekte. Het vechten tegen de kanker was het enige doel en daarom mocht ik van mezelf voor mezelf kiezen. 

Maar hoe kies ik nu voor mezelf? Vind ik mezelf belangrijk genoeg om de ruimte in te  nemen die ik nodig heb? Mag ik mezelf zijn, me mezelf voelen? Hoe doe ik dat als ik mezelf niet meer herken? 

Het is een mega positieve desintegratie waar ik doorheen aan het gaan ben. Alle grond is onder mijn voeten weggezakt en ik weet dat dit voor mijn groei en in mijn voordeel is. Maar het voelt zo ontzettend akelig. 

Mijn vertrouwde harnas en masker liggen klaar. Niet lullen maar poetsen. Gewoon even een tandje bijzetten. 

Ik zie ze naar me kijken. ‘Pak ons maar op, joh. Je weet dat wij je zullen beschermen. Dat hebben we toch al zoveel jaar gedaan.’

Maar ze hebben me niet geholpen. Ze hebben me alleen maar meer pijn gedaan. Ze stonden me niet toe te voelen wat ik nodig had om grenzen te kunnen aangeven. 

Ik moet voelen. Ik weet dat ik moet voelen. Huilen tot ik erbij neerval en ik genoeg tranen gehuild heb om alles wat ik doorstaan heb de afgelopen maanden. Laat de pijn maar komen. Ik kan hem aan. 

Het leven wil ik leven zonder masker, harnas en bewapening. Hoe naakt en onveilig het nu ook voelt. 

Ik wil leren hoe ik volledig mezelf kan en mag zijn. Leren wie ik ben post-kanker. Dezelfde Saskia als voor ik ziek was, is weg. Dat is het kadootje dat mijn ziekte me kwam brengen en daar ben ik dankbaar voor. 

Als een baby die de wereld voor het eerst verkent, zal ik de komende tijd de wereld gaan verkennen zonder mijn vaste bescherming. Maar met vertrouwen. 

Mijn kernwaarden vóór mijn ziekte waren: liefde, vrijheid en leren/ontwikkeling. Deze zijn veranderd in de afgelopen periode naar gezondheid, liefde en genieten. Deze waarden zullen mijn leidraad gaan worden de komende periode. Zij zullen mij houvast bieden.

Ik geloof dat er een reden is dat dit me nu is overkomen en daar wil ik een positieve reden van maken. Life always works out for me, heeft onder meer Abraham Hicks me geleerd. 

Ik wil er op die manier naar kijken. Groeien door pijn is wat Dabrowski me geleerd heeft. Dit hele bizarre traject is een kans tot groei. 

Ik geef mezelf ruimte. Ruimte om te voelen en op mijn spreekwoordelijke bek te gaan. Te huilen wanneer ik dat wil. Niet meer ‘even slikken en weer doorgaan’,  maar luisteren naar wat mijn lijf en zijn me vertellen en lief voor mezelf te zijn. 

Zo zal ik mijn nieuwe ik vinden die eigenlijk mijn oude ik is, zoals ik ter wereld ben gekomen. Zonder de overlevingsmechanismen, maar met de bescherming van mijn hart.