De weg is nog lang
23/3/2017
Vandaag weer bij de chirurg op de mamma poli geweest . Na de CT scan is in het groot overleg besloten dat er ook nog een Pet scan gemaakt moet worden . Dit om de uitzaaiing in de arm nog beter in beeld te brengen . En ook om nogmaals het bovenbeen te bekijken omdat er op de botscan een plekje oplichtte maar dit zowel op röntgenfoto als CT-scan niet te zien was. Dinsdag wordt deze PET scan in Delft gemaakt , maar maandag mag ik ook weer naar het zorgplein , omdat ik woensdag weer geopereerd ga worden. De pen gaat in mijn bovenarm , dit kan niet wachten tot na de chemo . Hij gaat via mijn schouder een pin tot aan de elleboog inbrengen . Ook gaat hij een biopt van de uitzaaiing . Met de chirurg afgesproken dat zij mij maandag 3 april opbelt zodat ik dan na het groot overleg hopelijk snel bij de oncoloog terecht kan en niet weer eerst bij de chirurg.
28/3/2017 De Petscan
Nou voor de afwisseling eens een ander ziekenhuis namelijk het Reinier de Graaf in Delft. Mooi nieuw ziekenhuis. Toen we ons meldde werd er direct gezegd dat er wat vertraging was omdat er maar 1 in plaats van 2 apparaten in werking was. Gelukkig mocht ik juist wel drinken , graag zelfs als het maar zonder zoetjes of suiker was. Dus nog maar een kopje thee gedaan. Daarna werd ik meegenomen en ging man even naar huis. Eerst allerlei controles , moest gaan plassen , kreeg een betablokker , een infuus . Werd geholpen door een lieve verpleegkundige , die mij wel direct zei aan het einde zeg ik je met een vriendelijke lach gedag wat ik ook gezien heb bij je kun je aan mijn gezicht niet aflezen . Het radioactieve goedje moest nog uit Amsterdam komen dus daar was het wachten op. Toen dat binnen kwam werd dat aan mijn infuus gehangen en moet je een half uur zo stil mogelijk liggen. Toen weer plassen en naar het scan apparaat . Goed toegedekt onder een dekentje ga je een behoorlijke tijd weer door een scan. Toen het klaar was heel even wachten of alles gelukt was en met gierende banden naar huis. Het was heerlijk weer dus nog even bijkomen in het zonnetje.
29/3/2017 Zo'n operatie verzin je toch niet!
Ik moest me al vroeg melden , alleen lieten ze ons meer dan een half uur wachten , had ik liever in mijn bed blijven liggen. Maar toen ik eenmaal ingecheckt was ging het ineens heel erg snel . Omdat ik voor een Block verdoving had gekozen moest ik een uur eerder naar de OK . De Block verdoving leek mee heel eng , ik was ook erg emotioneel en gespannen. Was ook niet zo gek alle ellende van de afgelopen weken kwam er uit. En dan kan het eigenlijk alleen maar meevallen en dat deed het ook. Wel heel raar zo'n hele arm die je niet meer voelt . Hij werd verdoofd terwijl hij op mijn buik lag en wat ze er daarna ook meedoen voor je hersenen ligt hij nog op je buik. Dus dan zie je iemand met een arm in zijn hand en je weet dat moet die van jou zijn maar dat kan niet want die voel ik nog op mijn buik. Je reinste mindf*ck . Toen ik dus geheel verdoofd en klaar was kwam er iemand naar me toe met de mededeling ja heel vervelend maar een instrument dat ze bij jouw operatie nodig hebben , was helaas ongepland ook bij de vorige operatie nodig geweest en moet nu uiteraard weer eerst gesteriliseerd worden. OKE DAN! en hoe lang gaat dat duren dan? Ja minstens twee uur. Het werden er dik vier en een half ! En dat met een verdoofde arm is een aparte ervaring. Chirurg kwam een praatje maken. Vertelde over zijn vrouw die ook borstkanker had gehad , helaas overleden. Zijn niet de verhalen waar je op zit te wachten zo voor een operatie . Op de holding heeft een verpleegkundige nog twee keer geprobeerd mij in slaap te krijgen , maar bleef klaarwakker. Toen eindelijk de operatie begon moet je in de Time out je naam , geboortedatum en waar je voor komt vertellen. Ik deed dat en zei pffff dit is de eerste keer dat ik dat zonder tranen kan vertellen en pfffff daar ging ik weer. Chirurg zei geef niks snap het heel goed , pas maar op anders ga ik meedoen. Anesthesist vroeg of ik erbij wou blijven of een roesje wilde hebben. Ik zei maak mij maar weg. Maar ook nu lukte dat weer niet , denk teveel adrenaline. Hoorde om een hamer vragen , werd flink getimmerd , daarna geschroefd en geniet. Het was een ware timmermanswerkplaats. Daarna in een mitella naar de verkoever. En weer snel naar zaal. Lag op een zaal met 4 mensen waarvan 2 die aardig wat herrie produceerde , gelukkig ook een man die wel aanspreekbaar was. Tijdens het avondbezoek zelfs nog even mee naar beneden gegaan , wat een verschil met een narcose is dat toch. Arm bleef nog lekker verdoofd. Wel lekte er uit een hechting ontzettend veel bloed zodat dat midden in de nacht verschoond moest worden. Zoon skypte nog om zijn nieuwe kamer te laten zien. En uiteraard wederom geen oog dichtgedaan.
30/3/2017 Aan het einde van de ochtend lekker naar huis met een behoorlijke hoeveelheid Morfine . In de tuin lekker de kussens in de loungeset en daar heerlijk liggen doezelen onder de parasol. Ondanks dat iedereen mij had gewaarschuwd dat ik veel pijn zou krijgen . Heb ik het met paracetamol kunnen redden. De morfine is dicht gebleven. Maar man wat wordt zo'n arm verschrikkelijk blauw , er zakt ook veel naar de elleboog. Echt alsof ik het slachtoffer was van huiselijk geweld.
