27. Het eerste jaar voorbij

April/mei 2024

En dan komt de sterfdatum steeds dichterbij. Ik merk dat ik er veel mee bezig ben. Veel herinneringen van bepaalde dagen komen terug, fijne maar ook verdrietige herinneringen. Fijn dat ik nog bij Bas op bed kon kruipen maar hartverscheurend om het verdriet van mijn zonen, mijn schoonouders en mijn ouders te zien.  Gek dat je soms verdriet onbewust gaat vergelijken. Er zijn veel personen in mijn omgeving die het heel erg vinden voor mij, maar ik vind het veel erger voor mijn schoonouders en mijn zonen. Ik stel mezelf wel eens voor als ik in de schoenen van de ander zou staan, je kind verliezen of je ouder (ik zou er nu al om kunnen huilen) Gedachtenkronkels...

Ik merk ook dat ik bewust zeg dat ik er vrede mee heb, want dat heb ik ook. Zijn lichaam was zo op, het  had niet anders gekund. Maar tegelijkertijd vraag ik me af of anderen niet zullen denken dat ik op het punt ben gekomen dat 'het leven met Bas' slechts een stukje uit mijn verleden is. Want dat is het natuurlijk niet, we waren 28 jaar getrouwd. Maar er is wel een bepaalde rust gekomen in mijn lijf en in mijn hoofd. Waar ik vorig jaar lange tijd 'aan' heb gestaan, kan ik nu ontspannen. Alle 'eerste keren zonder Bas' heb ik gehad. Ik mis het lachen om stomme dingen, gesprekken over de kinderen en op dit moment het samen klussen. Ik had de prima ideeën, Bas voerde ze uit en wanneer het lastig werd kwam ik weer met mijn creatieve oplossingen en deed daarna de afwerking. En ik heb nogal wat klussen aangepakt. Eerst de tuin voor en achter en nu heb ik de open trap beneden laten dichtmaken er er een kozijn in laten zetten. Het groffe timmerwerk zat er op dus daarna zelf aan de slag met het netjes afwerken (schuren, plamuren, kitten, schilderen) en de planken plaatsen. Daarna zag de buitenkant van de gangkast en trap er natuurlijk ook niet meer netjes uit. Een grote klus dus en een nogal precisiewerkje aangezien ik uiteraard nu een trap in 2 kleuren wenste. Maar het einde is in zicht, nu alleen nog de trapleuningen en de muur verven en dan is dat project ook weer gedaan. Daarna hopelijk even niks,  maar mezelf kennende....

Op de sterfdag van Bas (17 april) is het een regenachtige dag. We hebben al enige tijd van tevoren bedacht dat we de as van Bas willen uitstrooien. Ik heb zelf niets met as, de herinneringen zijn er wel, de foto's en filmpjes ook. Mijn zonen en mijn schoonouders hebben ook niet de behoefte om de as te bewaren. Bas staat inmiddels dus al een jaar in de asbus (niet te verwarren met asbak 😉, ik kan toch soms niet op het woord asbus komen🤦‍♀️ ) in de boekenkast met zijn favoriete boek ervoor 'De wereld gaat aan vlijt ten onder' van Max Dendermonde. Mijn oudste zoon en mijn schoonvader hebben niet de behoefte om erbij te zijn als we Bas gaan uitstrooien. We besluiten om de dag na de sterfdag Bas uit te gaan strooien omdat het dan zonnig zou zijn. Zo gezegd zo gedaan. Met ons drieën (schoonmoeder, jongste zoon en ik) zijn we naar Berg en Dal gereden. Ik had van tevoren al aan 2 fietsvrienden gevraagd of er een bepaalde plek was die Bas mooi vond of waar ze wel eens pauzeerden en beiden gaven deze plek aan. Je kunt er heel ver weg kijken en het zag er mooi groen en vredig uit, een bankje om te zitten, perfect! Behalve dan dat er wandelaars zaten die hun bammetje aan het opeten waren. Die gaan vast niet blij worden als ik daar begin te strooien. We besluiten dus het pad naar onderen te volgen en uiteindelijk komen we uit op een mooie driesprong. Het licht valt prachtig door de bladeren van de bomen. We halen de asbus uit de tas, bovenop zit een steentje. Ons werd verteld dat als je gaat uitstrooien, dat je het steentje of mee moet nemen of kapot moet slaan. Er staat nml een nummer op die verwijst naar de persoonlijke gegevens van de overledene. Ik neem het steentje mee, die kan in de herinneringsbox die ik heb. Ik heb nog nooit eerder as uitgestrooid dus was wel nieuwsgierig hoe het er uit zou zien. Nou...net als kattengrit dus. En het is ook best veel. Ik had handschoenen meegenomen want ik wist niet of het vreemd zou voelen, dat was geen overbodige luxe, het is behoorlijk stoffig. Weer even stilstaan bij het afgelopen jaar brengt natuurlijk op zo'n moment ook weer de nodige emoties omhoog, maar dat was helemaal oke.