1. Het verhaal van Bas, hoe het begon...zomer 2003

In de zomer van 2003 geeft Bas aan last te hebben van pijn in zijn hoofd, geen gewone hoofdpijn want het zit lager en aan de linkerzijde van zijn gezicht. Wat zou het kunnen zijn? Een onsteking in zijn gebit? De tandarts kan niets vinden, wel maakt deze foto's en de verstandkies links blijkt op z'n kant te liggen, dat zou de pijn kunnen verklaren. Bas wordt doorverwezen naar de kaakchirurg. Alles loopt prima volgens plan en de kies is er zo uit. Maar in de dagen erna gebeurt er iets vreemds, het linkeroog van Bas trekt helemaal naar binnen en de pijn is nog steeds aanwezig. Terug naar de kaakchirurg die hem kort bekijkt en zenuwachtig heen en weer begint te lopen. "Dit kan onmogelijk van het trekken van de kies komen" Hij verwijst ons met spoed door naar de KNO arts, wij maakten ons nog geen zorgen, een KNO arts is geen oncoloog toch? 

Binnen 2 dagen zitten we bij de KNO arts die Bas wil onderzoeken. Hij gaat met een camera zijn neus in en vraagt daarna of hij een biopt mag nemen want hij had iets gezien. Bas gaat bijna van zijn stokje als het biopt genomen wordt, het is natuurlijk ook een onprettig idee als ze met zo'n grijpertje je neus ingaan. De KNO arts regelt ook dat Bas gelijk door mag voor een MRI en hij vertelt ons later dat hij dus iets heeft gezien wat er niet hoort, we moeten dus wachten op de uitslag. Deze is er binnen een week, we liepen de artsenkamer toch iets minder onbezorgd binnen.... Nasopharynx plaveiselcelcarcinoom. De arts vertelde van alles maar daar hebben we niet veel van onthouden. We hebben samen op de gang staan huilen en zijn toen rechtstreeks naar zijn ouders gegaan waar we alleen maar konden vertellen dat het kanker was. We belden naar het ziekenhuis om te vragen of ze de naam van deze kanker nogmaals wilden noemen zodat we konden gaan uitzoeken wat het eigenlijk was. We bellen de rest van de familie en iedereen is intens verdrietig.

Onze jongens van 6 en 4 krijgen er ogenschijnlijk niet veel van mee maar later zal blijken dat dit echt wel het geval is. Het schooljaar van de jongens gaat starten, de jongste gaat net beginnen in groep 1. We besluiten het vast op school te melden zodat ze rekening kunnen houden met evt emoties. Wanneer 1 lerares goedbedoeld zegt: " Als ik iets kan doen...." zegt Bas: "Nou binnenkort willen we een avondje uit, dus..." Je had het gezicht van de lerares moeten zien, dit was niet de bedoeling! Wij hebben er samen thuis nog veel om moeten lachen.