Waarom nou jij?

‘Waarom nou jij? Waarom overkomt mij dit niet?’ was de eerste reactie van mijn moeder. Ik heb haar nog nooit eerder zo wanhopig gezien. Zo’n intens verdriet. Zo’n wanhoop. Haar kind heeft kanker. Haar kleinkinderen hebben een moeder die ernstig ziek is. Een jong gezin ontwricht. Wat zou ze me graag hebben willen zeggen dat alles goed komt. Mij net als vroeger veilig in bed willen stoppen na het voorlezen van een verhaaltje met kop thee en bakje geraspte appel. Deze keer kan ze me niet geruststellen.

Machteloosheid is verschrikkelijk. Je ziet een dierbare veranderen van een persoon die middenin het leven staat, tot iemand die de hoofdrol kan spelen in ‘er komt een vrouw bij de dokter’ of ‘gevoel voor tumor’. 

Je hebt kankerpatiënten in vele soorten en maten. De een doet alsof er weinig aan de hand is en wil het liefst zo min mogelijk delen, waarbij de ander dolblij is als haar vriendinnen een uitgebreide ‘boobieshower’ organiseren om ritueel afscheid te nemen van de te amputeren borst. De gemoedstoestand van een kankerpatiënt kan dan ook nog eens per dag flink verschillen. Ga er maar aan staan als naaste. We kunnen onvoorspelbare soort zijn.

Ik heb weleens gezegd blij te zijn met het feit dat ik kanker heb gekregen. De machteloosheid van toekijken hoe iemand van wie je houdt deze diagnose krijgt, lijkt me nog veel erger. Je kan niks. Je steunt iemand, bent een luisterend oor en zorgt misschien voor praktische zaken, maar feitelijk kan je niks. En wat zou je graag iets willen doen. Het even van iemand willen overnemen, al was het maar voor een dag. De tijd terug willen spoelen naar een onbezorgde vakantie waarbij kanker nog iets was wat misschien anderen overkomt, maar niet jullie. Iemand willen verzekeren dat hij of zij op een dag weer gezond zal zijn en dat alle behandelingen niet voor niets zijn. Je zou zo graag…

Voor alle geliefden en naasten van iemand die kanker heeft of heeft gehad; ik kan niets anders doen dan een diepe buiging voor jullie maken. 

Juist ook voor jullie.