Rugzakje?

Ik heb een rugzakje. Of liever gezegd: rugzak. We hebben allemaal een rugzak. Je ziet hem niet, maar we dragen hem op onze rug. Dag in, dag uit. Het leven gunt ons mooie herinneringen en wijze levenslessen. Het leven gunt ons ook nare ervaringen en daarmee nog wijzere levenslessen. 

Het duurde even voordat het moment kwam dat ik weer begreep hoe ik mijn rugzak het best met me mee kan dragen. 

De periode na alle behandelingen heb ik geprobeerd om de kanker in mijn rugzak zoveel mogelijk te negeren. Net te doen of het er niet was. Ik stopte het in zo’n geheim vakje in m’n tas waarbij je goed moet kijken om het überhaupt open te kunnen ritsen. Het werkte niet. 

Daarna brak er een nieuwe fase aan. Ik had besloten ritueel afscheid te nemen van kanker in mijn rugzak. Ik had het geheime vakje opengeritst en wilde kanker achterlaten op een plek zo ver mogelijk bij me vandaan. Ik wilde vooral net doen alsof alles weer ‘normaal’ was. Ik wilde vooral weer degene worden die ik voor kanker was. De draad weer oppakken in het leven en doorgaan waar ik gebleven was. Ook dit bleek geen goed plan.

Het was tijd om te proberen te accepteren dat kanker zich nu eenmaal een plek in mijn rugzak heeft toegeëigend. Ik weigerde echter een persoon te worden die haar kankerrugzak de hele dag met een kromme rug meezeult. Letterlijk gebukt gaan onder het verleden. Een persoon te worden bij wie kanker ook een deel van de levensvreugde heeft weggevroten. Fysiek heeft kanker een feestje gevierd in mij, maar mentaal wil ik geen verdere toegang verlenen om dit feestje voort te zetten. Ik had immers kanker, maar was en ben het niet. 

Accepteren dat kanker in mijn rugzak zat bleek niet genoeg. Het was mijn moment in het leven om mijn rugzak eens uit te pakken en te bekijken wat ik in vredesnaam allemaal met me meezeulde dag in dag uit. Dat het uitpakken zoveel tijd in beslag zou nemen, had ik van tevoren niet bedacht. Voor het eerst in m’n leven nam ik de tijd om alles met enige nauwkeurigheid te bekijken. Ik werd gelukkig van dingen die ik tegenkwam. Ik werd ook intens verdrietig van dingen die ik tegenkwam. 

Na de kankerdiagnose bleek er veel te zijn bijgekomen in m’n rugzak. Zeker ook goede dingen. Zo bleek ik sterker te zijn dan ik zelf had gedacht en ik leerde dat niks belangrijk is, als je maar geliefd en gezond bent. Maar iedereen zal begrijpen dat kanker in je rugzak ook voor een hoop narigheid zorgt om met je mee te dragen. 

Angst. 

Angst is een hele zware last om te dragen. Op de meeste dagen is m’n rugzak prima te tillen, maar op sommige dagen kan m’n rugzak loodzwaar aanvoelen. Alsof ik een backpack met me meezuil als beroepsmilitair tijdens de Nijmeegse Vierdaagse. Ik ga dan gebukt onder het gewicht en moet het uiterste van mezelf vragen om te blijven vertrouwen op het behalen van de finish met een bos gladiolen. 

Angst. Ik zou zo graag willen zeggen dat ik alle vertrouwen heb in de toekomst. Toch ben ik soms zo verschrikkelijk bang. Om alles wat ik na de diagnose met veel liefde en tijd weer heb opgebouwd te verliezen. Bang om onbezorgd te genieten van het leven, omdat ik weet dat het onheil net om de hoek kan liggen en ieder moment kan toeslaan. Of eigenlijk niet om de hoek, maar in mij terwijl ik nergens last van heb. Bang om mijn kinderen te moeten missen. Bang dat mijn kinderen mij moeten missen. Bang voor controles, waarbij ik m’n bubbel van het ‘normale’ leven moet verlaten om als voormalig kankerpatiënt het ziekenhuis in de wandelen en deze diagnose niet nog eens aan te kunnen. Bang om mezelf met m’n rugzak te verliezen. 

De brief viel enige tijd geleden op de deurmat. De jaarlijkse controle. Ze zien iets in m’n rechterborst. De mammografie moet opnieuw. Ik wil heel hard wegrennen. Het lukt niet. M’n rugzak is loodzwaar en ik kan niet anders dan blijven zitten en me niet verroeren. Het gewicht beneemt me de adem en lijkt me te verpulveren. Ik zoek antwoorden in de gezichten van de verpleegkundigen, maar ik vind ze niet. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren, mag ik naar binnen bij de dokter.

Loos alarm. M’n borst was tijdens het pletten dubbelgeklapt. Ik huil. Ik zou graag willen zeggen dat het enkele tranen waren die over m’n wangen biggelen en dat ik rustig m’n rugzak zou inpakken om naar huis te gaan, maar het is meer een soort dierlijk gekerm met veel snot, speeksel en mascarastrepen. Het moet eruit. Alle opgekropte spanning van het laatste half uur.

Kanker in m’n rugzak. Ik draag het mee. Het lijkt soms weggestopt te zitten, maar het zit erin. Aan mij om de shit uit het verleden de mest te laten zijn voor de toekomst.