Traveling through cancer country

Traveling through cancer country

Nu de consulten en onderzoeken achter de rug zijn en de gewenning in het begin  aan de medicatie tegen epilepsie (Levetiracetam) volgens de bij sluiter en een waarschuwing van de apotheek een gewenning van een week  heb ik wel drie weken nodig gehad om te wennen draai duizeligheid  en onzekere gang.

En het bestuderen van de gebruikte technieken (CT-scan   MRI-scan Pet-CT-scan Stereotactische bestraling ook wel gamma Knife (radiochirurgie) 

Ook de hoge doses dexamethason ( opgefokt kortlontje ongeremdheid slapeloosheid en eetlust in combinatie met de bestraling en de bestudering van de aangeboden combinatie therapie die gaat starten.

Komen er gedachten en herinneringen.

Nu na vijf maanden dringt het pas tot mij door dat mijn reis door kankerland 6 jaar geleden is begonnen,

Een korstachtige plek op mijn oorschelp die heel af en toe iets bloede herinner mij dat de dermatoloog zij als je geluk hebt is het niets.

Werd gebeld door het ziekenhuis om te komen de dermatoloog deelde met een ernstig gezicht mee dat de uitslag een melanoom is en of ik wist wat dat inhield had weleens gehoord dat een melanoom gevaarlijk is maar het gevaar is mij nu wel heel pijnlijk duidelijk.

Vervolgens een operatie aan de oorschelp en een schildwacht procedure waar van er twee positief waren maar zo klein dat ik volgens het protocol niet in aanmerking kwam voor een behandeling ben 5 jaar regelmatig gecontroleerd de nodige echo’s schildklier punctie controle dermatoloog driemaandelijks bloedonderzoek kanker marker (s100)

Vijf jaar lang geen bijzonderheden 

Nu de consulten en onderzoeken achter de rug zijn, merk ik pas hoeveel er op me afgekomen is. De start met de epilepsiemedicatie, Levetiracetam, was pittig. Volgens de bijsluiter zou ik na een week gewend zijn, en ook de apotheek gaf die verwachting mee. In werkelijkheid duurde het bijna drie weken voordat de duizeligheid en mijn onzekere, wankele loop wat afnamen.

In diezelfde periode verdiepte ik me in alle technieken die inmiddels op mijn pad zijn gekomen: CT-scan, MRI-scan, PET-CT en stereotactische bestraling, ook wel gamma knife of radiochirurgie genoemd. Technologie die indrukwekkend is — en confronterend tegelijk.

Daarbij kwam het gebruik van hoge doses dexamethason. Het gaf me de typische bijwerkingen: opgefoktheid, een kort lontje, ongeremdheid, slapeloosheid én een enorme eetlust. Alles bij elkaar een intensieve cocktail, zeker in combinatie met de voorbereiding op de immuuntherapie die binnenkort van start gaat.

Het zet me aan het denken. Herinneringen komen boven.

Pas nu, vijf maanden na de laatste diagnose, realiseer ik me dat mijn reis door 'kankerland' eigenlijk al zes jaar geleden is begonnen. Het begon met een korstachtig plekje op mijn oorschelp dat af en toe wat bloedde. De dermatoloog zei toen: “Als je geluk hebt, is het niets.” Maar het bleek een melanoom te zijn.

Ik werd al snel gebeld door het ziekenhuis. De dermatoloog keek ernstig toen hij het nieuws bracht: een melanoom — en vroeg of ik wist wat dat betekende. Ik had er wel eens van gehoord, wist dat het ‘iets met huidkanker’ was. Maar pas nu besef ik hoe gevaarlijk het werkelijk is.

Daarop volgde een operatie aan mijn oorschelp en een schildwachtklierprocedure. Twee van de verwijderde lymfeklieren bleken positief, maar de uitzaaiingen waren zo klein dat ik volgens het protocol niet in aanmerking kwam voor verdere behandeling.

Wat volgde waren vijf jaren van controles: echo’s, puncties van de schildklier, driemaandelijkse bloedonderzoeken, controles bij de dermatoloog. Alles zonder bijzonderheden. Vijf jaar lang was het stil.

Tot nu.