Het moment van ontdekking

 Het moment van ontdekking

Zondag 17 december 2023

6 december

De ochtend begon als gewoonlijk: een uurtje schaatsen op de ijsbaan, iets wat ik twee keer per week doe en waar ik altijd van geniet.

’s Middags sloeg de dag plotseling om. Buiten werd ik opeens onwel. Mijn benen wilden nauwelijks nog, ik voelde me ontzettend beroerd. Na anderhalve minuut trok het weer weg, alsof er niets was gebeurd. Toch voelde het niet goed. Op naar de spoedeisende hulp, met als eerste vermoeden een TIA.

De neuroloog deed een aantal onderzoeken en liet voor de zekerheid een CT-scan van mijn hoofd maken. Na enige tijd kwam hij terug, met een ernstig gezicht:

"Dat ik je dit moet vertellen is slecht nieuws... je hebt uitzaaiingen."

Die woorden kwamen binnen. Geen donderslag — eerder een ijzige bevestiging van iets wat diep vanbinnen al bekend voelde. Vijf jaar geleden werd ik geopereerd aan een melanoom, en sindsdien liet ik elke drie maanden mijn bloed controleren (S100-bepaling). Ik begreep meteen waar dit vandaan kwam.

"Kom morgen om 10.00 uur," zei hij. "Ik meld je aan bij de afdeling radiologie."

7 december

Een CT-scan van romp en buik volgt. Gelukkig geen bijzonderheden daar. Ik blijf een nacht in het ziekenhuis.

8 december

Een MRI-scan van mijn hoofd laat zien: minimaal zes uitzaaiingen. Er wordt een afspraak gemaakt voor 13 december met de neuroloog.

12 december

Een epileptische aanval van een minuut. Kort, maar heftig.

13 december

Tijdens het consult bij de neuroloog meld ik de aanval van de dag ervoor. Met onmiddellijke ingang krijg ik een rijverbod. De neuroloog meldt me aan voor bespreking in het multidisciplinaire behandelteam. Ik krijg medicatie om nieuwe epileptische aanvallen te onderdrukken.

17 december

17 december

Ondanks de medicatie opnieuw een aanval. Dit keer minder heftig — gedempt door de medicijnen — maar het is duidelijk: dit is nog maar het begin.

Nu is het wachten. Wachten op het behandeladvies. Wachten op wat komen gaat. Spannend. Hoe gaat dit aflopen?