Dead or Alive

Ik herinner me nog dat grappige kankervoorval. De prof hield een betoog over een uitbehandelde patient die door nieuwe immuuntherapie was genezen. De lichtbeelden waren immens overtuigend. Dat iemand die er zo slecht aan toe is, helemaal kan genezen. Sensationeel, vond ik. Blijkt dat het voor de patiënt in kwestie heel anders ligt. Die had net zijn zaak verkocht en alles klaargemaakt voor zijn eigen einde. Wat nu? Moest hij dan soms weer opnieuw beginnen? Lekkere boel, red je iemands leven, is het weer niet goed.

Ex-uitbehandelde
Sinds ik aan de nivolumab zit en ik in de waan leef dat dit spul werkelijk iets aan het uitrichten is in mijn lichaam, heb ik resoluut besloten me te laten schrappen van de dodenlijst. Ik vind dat ik me nu niet meer uitbehandeld kan noemen, of palliatief. Ik word immers weer behandeld. Zelfs als de lieve dames uit Gent me stiekem elke twee weken een half litertje zoutoplossing geven, dan nog voel ik dat het me goed doet. Ik vind dat je beter positief blind kunt zijn dan negatief ziende. Daar begint menige genezing mee. De realiteit volgt wel.

Als ik niet meer op afzienbare termijn ga sterven wat moet ik dan? Ik verlies de speciale status die ik mezelf had toebedeeld. Ik sta nu vaak ndoodgemoedereerd aan de kantlijn naar de wedstrijdjes des levens te kijken waarover iedereen zich vreselijk opwindt. En ik vind het wel best zo, niet alles, maar ik wind me iets minder over dingen op. Ook dat ik er niet meer middenin hoef te staan en in de pikorde mijn gekakel laat horen, kan geen kwaad. Zonder en na mijn Chrexit gaat het allemaal ook prima door. Net zoals ervoor. Moet ik straks weer mee in het gareel?

Terug uit de onderwereld
Eigenlijk keer ik dus terug uit het halfdodenrijk. Ik doolde er al wat rond, maar ik was nog niet volledig gekwalificeerd. Ik mocht er voor spek en bonen even aan snuffelen, maar echt deelname aan het galgenmaal was nog niet voor mij weggelegd. Geen cipier, geen hellehond hield me tegen, ik had het idee dat ik er best welkom was, in de onderwereld. En nu moet ik hem de rug toekeren. Terug naar een toekomst. Zo lijkt het nu.

De week na de eerste behandeling zei ik dat ik binnenkort weer naar werk op zoek ga. Solliciteren. Zo heb ik me de afgelopen twee jaar niet gevoeld. Maar wat heb ik aan al dat gevoel?

Feiten
Als ik mijn schoenen poets, moet ik dat in twee etappes doen, een per schoen, want anders is het toch wel erg vermoeiend. Stofzuigen kan ik best, maar na een halve woonkamer moet ik echt een kwartier naar asem happen. Ik voel me dus relatief geweldig maar ik weet dat ik een watje ben. Daar zal ik bij mijn sollicitaties rekening mee houden. Dus misschien weer iets nuttigs doen in de Mij.. Maar dat betekent niet dat ik weer terug kan in het oude keurslijf. Er is wel iets aangegaan in mij en dat laat ik niet meer doven.

En misschien is het niet onwijs om te zien wat de medische mensen ervan denken. Over een maand of drie kunnen we weer uitzaaiingen tellen op de dicomplaatjes. Als ze met meer zijn, of groter, hoef ik niet te schrikken, want dat kan erbij horen. Weer drie maanden later, eind 2016, weet ik pas echt of er een wetenschappelijke bodem ligt onder mijn ontsnapping aan de Hades. Aan fabels en sagen alleen heb ik ook niets. Intussen doe ik of de immuuntherapie mijn systeem weer op gang helpt. En elke uitslag is voorlopig goed, als ik het volhou.

Terug naar de tredmolen, maar met een andere tred.