Domweg gehecht aan mijn oncoloog

Het UMC als tweede thuis. 

Als de plek waar je gezien wordt. Compleet je (nieuwe) zelf kunt zijn. Waar ze je begrijpen, vaak nog voordat jij jezelf begrijpt. 

Tijdens en na de behandelingen van baarmoederhalskanker, nu 5 jaar geleden, vond ik dat heel indrukwekkend. Dankbaar was ik voor de gynaecologisch oncoloog, mijn arts die me met zoveel empathie en goede grappen onder zijn hoede nam en ervoor zorgde dat ik anderhalve week later op de operatietafel lag. Voor de verpleegkundigen op de dagbehandeling medische oncologie bij de chemo. Stuk voor stuk voelde ze aan als Thuis. Ik had enorm geluk gehad met deze mensen om me heen. 

Na het maandenlange traject, kon ik echt thuis - bij mijn man, dochter en dierbaren - gek genoeg mijn draai niet goed vinden. Een gevoel van gemis en heimwee speelden op de achtergrond. Gemis naar mijn arts die mij inmiddels beter kende dan wie ook. Van binnen - en van buiten ;-). Dierbaren keken me verbaasd aan; hoezo heimwee? Wees blij dat je klaar bent. 

Maar loskomen van "dokter Veer" en het UMC vond ik een enorme taak. En ik heb gemerkt dat ik niet de enige ben ;-). Deze post is voor iedereen die dit herkent en voor alle dierbaren daaromheen. Toen ik mijn boek schreef, dacht ik vaak na over dit onderwerp. Het is niet gek, niet raar om je aan een dokter te hechten en echt tijd nodig te hebben om weer los te komen.

Hele fijne dag,

Simone