spijt: contradictio in terminis

ik schrik wakker en voel meteen dat het mis is... mijn overprikkelde longen beginnen te hoesten en te proesten dus ik sta op en loop naar beneden. Recht opzitten, hete thee met honing en rustig afwachten tot de hoestprikkel kalmeert is het enige wat echt werkt. 

Al de hele week probeer ik met paracetamol de hoestprikkel te onderdrukken... het ging redelijk goed tot vannacht. 

Gefrustreerd zit ik op de bank, niet alleen om het hoesten.... al dagen borrelt er een verhaal in mij dat er uit moet.... een verhaal wat ik zo lang voor me heb gehouden....  een verhaal wat mijn geheimpje was.... een verhaal, een geheimpje dat ik niet meer nodig heb... een verhaal waar ik me voor schaam ... een verhaal wat miljoenen mensen doen, gedaan hebben of nog gaan doen.... een verhaal waar ik spijt van heb..... 

Ik heb van weinig dingen spijt in het leven. Niet omdat ik ze niet anders had willen doen, maar omdat op dat moment het de beste keuze leek... dat keuzes achteraf niet handig, of zelfs dom/stom waren... swah.... als je alles weet van te voren, dan maakt je geen foute keuzes meer en juist van je fouten leer je. Maar sommige dingen zou je willen terugdraaien als het kon.... 

Mijn gedachten schieten zoals gewoonlijk weer alle kanten op... ik lach om mezelf want ik weet zeker dat misschien wel de helft van de lezers hetzelfde heeft gedaan als ik .... slechts een enkeling zal begrijpen waarom het zo dubbel voelt.... 

De eerste sigaret die ik rookte was in de portiek van een flatje vlakbij de middelbare school van vriendinnen.... ik zat op een andere school en ging in mijn gecombineerde pauze met tussenuur naar hun toe.... we waren 12 en ze vertelden heel stoer dat ze aan het roken waren.... of ik dat wel durfde... natuurlijk durfde ik dat... en dus rookte ik mijn eerste sigaret.... 

Tot zover niet zo spannend.... er zijn er genoeg die kort of lang wel is gerookt hebben en zowel mijn moeder als zus rookten, mijn vader, toen al dood, had ook altijd gerookt en het was begin jaren '90 waar iedereen wel al wist dat roken niet gezond was, maar waar je als meisje van 12 nog gewoon zelf de sigaretten kon halen, slechts 1x werd mij gevraagd of ik zelf rookte en kreeg ik het advies om dat vooral nooit te gaan doen. 

Hoewel roken dus bij ons normaal was en ik zeker weet dat ik gewoon thuis had kunnen roken, maar ik besloot om het niet te vertellen. Het heeft letterlijk jaren geduurd voordat mijn zus en moeder erachter kwamen en ook bij de meeste vrienden hield ik verborgen dat ik rookte. Zelfs mijn relaties wisten niet dat ik rookte.... Gerard kwam er pas achter toen hij mijn sigaretten vond en dat zorgde voor heel wat ruzie. Niet eens zozeer vanwege het roken (hoewel hij dat ook echt verschrikkelijk vond, omdat zijn vader zich letterlijk dood gerookt had), maar wel vanwege het liegen. 

Ik rookte ook niet altijd.... hoe slechter het met me ging, hoe meer ik rookte.... hoe beter het met me ging, of als ik een dure maand had kon ik heel periodes ook gewoon niet roken. Die periodes waren soms weken, maar soms ook jaren. Hoe lang en hoeveel ik gerookt heb in mijn leven weet ik dus niet eens precies. ...

Roken was ook geen gewoonte.... want een gewoonte doe je uit gewoonte zonder er bij na te denken... 

Mijn handen liggen op het toetsenbord... ze willen typen, weten wat ze moeten typen, maar de woorden komen moeilijk uit mijn handen... dit stukje over roken gaat over zoveel meer dan gewoon een sigaretje.... het gaat over emoties.... over trauma's, over rust.... Ik type dit omdat het moet, omdat ik het wil, omdat bij rouwen ook verwerken hoort en bij verwerken hoort voor mij delen met de buitenwereld.... dit verhaal moet gedeeld worden, maar ik wil het niet delen.... het doet pijn, het is van mij, van mij alleen!!!

Het is erkenning, erkenning aan mezelf dat ik de sigaretten niet meer nodig heb om te de pijn te kanaliseren.

Het is schaamte omdat ik, die altijd predik zo eerlijk te zijn zolang heb gelogen over zoiets simpels...

Het is,in een wereld waarin iedereen altijd denkt dat ik alles deel met de wereld, iets van mijzelf.

Na een aantal keren mijn blog te zijn kwijt geraakt schrijf ik tegenwoordig mijn blogs eerst in word.... zo schrijf ik mijn blogs direct en puur uit mijn hart en mijn gevoel.... deze blog schrijf direct op kanker.nl..... en ergens hoop ik dat ik per ongeluk de deleteknop gebruik. .... want ik wil dit wel schrijven, maar ik wil dit eigenlijk helemaal niet delen. Ik wil niet delen waarom ik rookte, is het eigenlijk wel relevant voor hoe ik me nu voel? maar toch borrelt het om ookd it verhaal te schrijven.

Feit is dat ik hoestend en proestend door de griep, spijt heb van elke sigaret die ik heb opgestoken.... als ik bij elke sigaret had geweten dat ik CLL zou krijgen, infectiegevoeligheid die vooral in de longen gaat zitten. Hoesten en longinfecties is een veel voorkomende klacht bij CLL. De specialist waarschuwde meteen bij het eerste gesprek dat ik zuinig moet zijn met mijn longen, juist bij CLL, want bij elke keer dat je moet langdurig moet hoesten worden je longen kwetsbaarder... Dat gaat natuurlijk niet van de ene op de andere dag... je longen kunnen wel wat hebben... feit is dat ze elke hoestbui een ietsepietsie meer achteruit gaan... en dat heb ik voor een groot deel aan mezelf te danken.... echt zuinig ben ik er niet op geweest en de CLL maakt er dankbaar gebruik van.

Dat roken... dat was gewoon mijn momentje... als ik rookte hoefde ik niet te voelen en bij elke keer inhaleren kwam er een weldaad van rust over me heen en hoewel ik ook heb gerookt in gezelschap, was het roken vooral mijn momentje van rust. Mijn momentje waarin ik met mezelf was, alleen met mezelf en niks anders hoefde dan te genieten van mijn sigaretje. 

Het geheimhouden van het roken zorgde ervoor dat ik ongelolijk in control was. Over alle dingen waar ik geen controle over had, had ik hier wel controle over. Elke cel in mijn lijf voelt wat ik bedoel, maar mijn gedachten en mijn handen krijgen niet de juiste woorden op dit digitale papier. 

Bij elke zin twijfel ik of ik dit echt wil delen, bij elke zin twijfel ik of het de juiste bewoordingen zijn. Waarom schrijf ik dit, waarom heb ik geen idee hoe ik alles delete, maar gebeurt dat nu niet. Je leest de twijfels niet, maar voor elke zin rusten mijn vingers op het toetsenbord en twijfelen over de woorden die gekozen worden.

De emoties omtrent het roken zit diep in mij verborgen. De geitenpaadjes, de hersenspinsels ik voel ze allemaal door me heen gaan. Inmiddels bezig met de tweede kop thee en ruim een uur aan het schrijven voel ik vooral nog steeds weerstanden die weerstand is precies waarom ik doorschrijf. 

Het roken is onlosmakelijk verbonden met mijn emoties, emoties door trauma's waarbij ik de pijn die ze veroorzaakten probeerde weg te drukken door roken, eten en bewegen. Ik wil opschrijven dat ik door de pijn heen moet om mezelf te genezen en ik moet lachen en huilen tegelijk, want hoewel ik mezelf mentaal nog steeds kan genezen is mijn lijf ongeneeslijk ziek. De oorzaken van CLL zijn onbekend en niet leefstijl gerelateerd, AI zegt dat langdurige stress en angsten niet leidden tot meer kanker, feit is wel, dat door de trauma's ik nou niet echt goed voor mijn lichaam heb gezorgd en dat dat wel degelijk tot DNA schade, oftewel kanker, KAN leidden (het hoeft dus niet en kan ook gewoon domme pech zijn!) 

Nu zittend op de bank heb ik spijt... spijt van elke sigaret, spijt van elke slechte zelfzorg die ik heb gedaan, spijt dat ik mijn gezonde en krachtige lijf voor lief heb genomen. Het cliché is waar, je weet past wat je mist als het niet meer is.

Op de een of andere manier daalt er toch een rust over me heen. Hoe erg was dit schrijven nou, hoe erg was het om dit te delen? Ik twijfel nog steeds of ik dit wel wil posten. Hoewel mijn latijn ronduit slecht is ken ik wel een paar termen waaronder contradictio in terminis en dat weerspiegeld precies mijn gevoel. Tegenspraak ik termen, vrij vertaald innerlijke tegenspraak en dat is precies wat het is. 

Schaamte voor het roken, maar zonder de rustmomentjes van het roken kon ik niet. De controle op het geheim en het in stilte in mijn eentje genieten van een sigaret geven mij een gevoel van gemis.... ik zie mezelf zitten op stal onder de overkapping van de hooiopslag, uitzicht op het bos, sigaretje erbij, niemand om me heen... .heerlijk.... tegelijk mis ik het roken absoluut niet... het is zo slecht voor je longen hoe kan je jezelf zoiets aandoen. Ik wil dit delen, ik wil dit kwijt en tegelijkertijd wil ik niet dat Gerard dit leest... het is te intiem, te angstig om te delen, ik vraag me af waarom, het is niets wat hij niet weet en tegelijkertijd voel ik me superkwetsbaar. Niet perfect. misschien is het dat ook wel... niemand hoeft van mij perfect te zijn, maar ik wel... ik moet boetedoening doen voor alle dingen die ik niet goed deed. 

En daar komt met heel veel moeite de kern uit het roken. De therapie afgelopen winter heeft de schaamte uit het misbruik gehaald. Ik ben niet schuldig!  Maar dat heb ik wel mijn hele leven gevoeld. Ik had orale sex met een vieze oude man... ik was een hoer en daarvoor mocht ik geen fouten maken, moest ik altijd harder werken dan de rest, moest ik altijd beter zijn dan de rest, niet omdat ik beter was of beter moest zijn, maar omdat ik een schuld moest vereffenen, omdat ik mijn slechte gedrag  moest overcompenseren.... en als ik dan met mijn sigaretje ergens rustig zat, dan mocht ik heel even vergeten, dan mocht ik heel bewust even vergeten hoe het was. 

Door het geheim houden van het roken, hield ik ook verborgen hoe het echt  met me ging. Had ik voor mij gevoel controle over mijn emoties en kon ik mijn diepste emoties weghouden voor de rest van de wereld. Kon ik overeind blijven en niet breken. Met het openbreken van die emoties, wijsheid die met de jaren komt vraag ik me keer op keer af wat ik mezelf heb aangedaan al die jaren. Ik kon niet anders, had ik het maar anders gedaan. Spijt is voor later.... inderdaad en tegelijkertijd mag ik mezelf vergeven, spijt is voor later, maar heb ik echt spijt? Ja, als ik het van te voren had geweten, dan had ik die klootzak bij de eerste keer een trap in zijn ballen gegeven, had ik nooit die eerste sigaret op gestoken als als als... .maar dan had ik ook niet het leven geleid wat ik nu heb. 

Mijn nachtelijke avontuur begon met de blog van papa woont in een huisje op de maan.... een indrukwekkende blog over de sterfdag van haar lieve echtgenoot en het leven wat is gekomen doordat gemis. Vrienden die vertrekken maar ook juist die gekomen zijn. Ik wilde van alles tegen haar zeggen, maar hield het kort (ja, dat kan ik soms ook :P) en zeg het nu tegen mezelf. 

Ik denk niet dat ik spijt heb. Ik had namelijk niet anders gekund. De gevechten in mezelf moest ik zelf voeren en of ik er nu ziek van geworden ben of niet, ze zijn onderdeel van wie ik ben en tegenwoordig kan ik vol overtuiging zeggen tegen mezelf dat ik meer dan oké ben. Ook met al die gekke irritante eigenschappen.... en roken.... dat doe ik niet meer! En hoewel ik soms mentaal nog wel is naar een sigaret verlang willen mijn longen dat nooit meer voelen. 

Ik hoop dat het me nog gaat lukken om nog een paar uurtjes te slapen... want vanmiddag ga ik op pad met zus en vriendinnen.... vier paardenmeisjes die zichzelf liefkozend de pennyclub noemen.... de pennyclub verwijzend naar een stripblad waarin vooral meisjes heel veel met paarden bezig zijn... inmiddels zijn we van middelbare leeftijd voelen wel ons nog helemaal niet oud, maar klinkt middelbare leeftijd best oud... (hoewel mijn stiefvader gisteren 79 geworden zei... had ik maar weer jullie leeftijd <3). We gaan gezellig met zijn vieren naar het vakantiehuisje van mijn oudste vriendin. Dat wordt heel veel lachen, huilen, herinneringen ophalen en bijpraten over ons leven. Dankbaar dat we dit mogen meemaken. 

Balend dat ik CLL heb, balend dat ik griep heb, Dankbaar dat ik leef 

contradictio in terminis

en gepost... dus het lot wilde dat dit gelezen kan worden