Prince Valiant

Mijn loopfiets is er dus! Ik ben gesloopt en blij. Ik heb in 6 dagen 2okm afgelegd met dat ding en er gaat een wereld voor me open. Wat een verrijking en wat heb ik de mobiliteit gemist! De eerste dagen natuurlijk teveel gedaan... dus zondag brak. Maandag gingen we met de pony's en het trailertje voor het eerst naar het bos, was maar 25 minuutjes rijden dus loopfiets ook mee en ik mee scheuren op de fiets door het bos. Het was GEWELDIG! maar toen ik door vermoeidheid ongecontroleerd remde en verticaal naar de grond ging en mijn accu bijna leeg was ging ik toch maar terug naar de auto. Eenmaal thuis drinken niet eens opgedronken en 1,5 uur geslapen op de bank en ook dinsdag was het weer hele dag bankhangen om te herstellen. 

Dat de loopfiets niet alleen mentaal geweldig is blijkt als ik onder de douche sta, mijn enkels zijn gewoon echt dun.... en eigenlijk voelen ze, als de ergste spierpijn is weggetrokken best soepel aan van al dat lopen. Daarnaast is de pijn in mijn rug en bekken een stuk minder nu ze weer gewoon lekker in allerlei tempo's heen en weer geslingerd worden zonder te verzuren. 

Woensdag begon mijn werk weer na een heerlijke vakantie en die begon met een velddag. We gingen wandelen door het weiland en op locatie discussies voeren over de waterkwaliteit, slootkanten en hoe het kwam dat er zoveel verschil kon zitten in sloten zo dicht bij elkaar of zelfs in de zelfde sloot. Dankzij de loopfiets kon ik de 3 uur durende excursie grotendeels meedoen (één stuk weiland was zo hobbelig aan het einde dat ik die maar even oversloeg)  en heerlijk mee discussiëren met mijn collega's. In het begin was het wel een beetje spannend. Want hoewel ik me erg blij voelde dat ik mee kon, was het ook spannend, ik was toch een vreemde eend in de bijt met mijn loopfiets. Het was heel bijzonder om te ervaren hoe geweldig iedereen mijn fiets vond maar ook hoe iedereen met mij meeleefde en hoe trots ze op me waren dat ik er wat van maakte en hoe lastig ze het vonden om te zien dat ik dit nodig had om weer mee te kunnen doen.... maar ze waren vooral blij dat ik weer meedeed..... maar er was niemand zo blij als ik! En die nacht sliep ik als een roos en de spierpijn viel donderdag best mee! Dus er zit ook progressie in Heel gelukkig dus!

Mijn gedachten voorafgaand aan deze blog gaan weer is alle kanten op. Ik wil zo graag met jullie delen hoe gelukkig ik ben met de fiets, maar het gaat ook over de weg er naar toe, de frustraties die zijn geweest, de hobbels die nog gaan komen, de vermoeidheid die toch snel toeslaat maar ook het echt het intense geluk van weer kunnen meedoen in de maatschappij, het herwinnen van veerkracht. En al die kruisende emoties brengen mij terug naar begin jaren '90 waarin je een tekenfilmserie had ... the legend of Prince Valiant.... het ging over ridders, paarden, jonge mensen en uiteraard een knappe prins... daar zit je dan als puber van 14-15.... niet zo gek dat het mijn favoriete serie was. Mijn vriendinnen keken het niet, mijn zus vond er niks aan, maar ik.... ik nam het op video op, om dan als er niemand thuis was, weg te dromen bij de avonturen van Prince Valiant. Ik weet niet eens meer precies waar het echt over ging, maar hij was verwant op één of andere manier aan Koning Arthur, Ridder Lancelot en de ronde tafel en moest allerlei middeleeuwse questes oplossen. Daar werd hij door geholpen door een stoer meisje en een goede vriend en zijn paard was natuurlijk vaak zijn redder in nood. Zijn questes gaven mij als puber met al mijn trauma's hoop en geloof in een gelukkige toekomst. Ik moest gewoon hard werken en door blijven gaan en mijn dromen zouden uitkomen. Ik zou wel op mijn pootjes terecht komen, maar ik wist toen al mijn leven niet makkelijk zou worden. Als de aftiteling begon.... dan zat ik pas echt aan de buis gekluisterd.... de aftiteling van de serie had een nummer die mij raakte tot het diepste puntje van mijn ziel:

A whisper in my ear
A voice so strong and clear
Upon this beach I see 
a million grains of sand

And I believe we are destined
Bound to survive against all odds
 

Out where the truth lies,
I will follow out 
beyond this barren surround
I cry without a sound

Out where the truth lies,
I will follow my eyes into the sun

Sometimes I lie awake
I dream of everyone
Who walked the path I take
Who ran beneath the sun

En nu? Nu na al die jaren luister ik het nummer, lees ik de zongtekst en voel ik in elke cel van mijn lijf dat destijds dit nummer niet voor niets speciaal voor me was. Ik heb tranen in mijn ogen en onze kat voelt de emoties en vlijt zich tegen me aan.... Ik volg mijn ogen naar de zon en geloof dat ik tegen alle verwachtingen in mag overleven. 

Het vuur in mij brand als nooit te voren. Welke storm mijn weg ook kruist, ik kom overeind en ik zal overwinnen. De vermoeidheid krijgt mij niet klein en hoewel ik nu volgens de wetenschap ongeneeslijk ziek ben... Ik  weet het zeker! tegen de tijd dat ik behandeld moet worden maken ze me beter.... en als dat niet zo is.... dan geloof ik liever dat het wel zo is, want ik vind het leven dan gewoon een stuk leuker... en als donkere wolken samen pakken en de regen overtrekt, dan luister ik naar dit liedje en kijk ik naar de foto's en weet ik de mooie dagen komen wel weer. 

Weltrusten wereld, droom fijn en groot!