Grand finale

21-11-2021

Vorige maand was het dan eindelijk zover en had ik mijn eerste mammografie. Ik kan me nog herinneren dat ik hoogst verbaasd was dat ik eerst een jaar moest wachten, voordat ik het uiteindelijke bewijs  van een geslaagde operatie op beeld zou krijgen. Als er nog wel minuscule cellen zijn blijven zitten, dan zullen die eerst moeten groeien.  Een hele logische verklaring, maar erg lastig voor mij als controle freak. De mammacare en de radiotherapeut hadden me enigszins gerust weten te stellen. Dit aangezien ik het uitgebreidste behandelplan heb gehad, zou het wel bijzonder zijn als er wel iets was blijven zitten.

Mijn borst is moeilijk te controleren, want ze was tot voor kort grotendeels hard en pijnlijk.  De oedeem therapeut waarnaar ik werd doorgestuurd begin van het jaar, vertelde me na een hardhandig onderzoek met een stalen gezicht dat ik dat maar moest accepteren. ‘Het is wat het is’  waren haar woorden en mijn borst zou volgens haar altijd zo blijven. Ze noemde de pijn iets van alarm belletjes die afgaan, terwijl de brand al geblust is. Ofwel: er werden pijnprikkels in mijn hersenen afgegeven die niet nodig zijn.  Ik kon dat niet geloven en mijn borst werd alleen maar pijnlijker.

 Tijdens de revalidatie fitness hield ik haar nogmaals aan. Op dat moment vroeg ze me wat ik eigenlijk nog van haar moest, dat ze er toch niks aan kon veranderen. Toen ik bezorgd aangaf dat mijn borst steeds pijnlijker werd en dat ik mezelf zo ook niet kon controleren, vertelde ze me dat zij daar niets aan kon doen. Dat ik daarvoor maar naar een psycholoog moest gaan, dat ik maar vertrouwen in mijn lijf moest zien te krijgen.  Ik heb veel last gehad van deze Spartaanse aanpak.

Nog steeds word ik er verdrietig en boos van als ik er aan denk. Je gaat ervan uit dat men er rekening mee houd dat je uit een heftig traject komt en dat je wat gevoeliger bent.  Het ergste is nog dat deze dame van misschien begin dertig, 'geroemd in het ziekenhuis voor haar deskundigheid' het helemaal mis had. Ik vraag me nog steeds af of ze de pik op me in had of dat ze het echt niet wist. Ze maakte dat ik me niet serieus genomen voelde, alsof ik een aandacht vrager was die misbruik maakte van de situatie. Ik lag soms nachten wakker van de pijn, terwijl de oplossing achteraf zo makkelijk was.  Sterker nog: als ik niet verder was gaan zoeken had ik nu inderdaad voor de rest van mijn leven een keiharde en pijnlijke borst gehad door verwaarlozing. 

Gelukkig kwam mijn schoonmoeder met de naam van een goede oedeem therapeut van hetzelfde team. Na overleg met de mammacare, waar ik wel serieus genomen werd,  kreeg ik een pelotte (een soort stuk schuimrubber met ribbels) en werd ik doorgestuurd naar een veel vriendelijkere ( lees menselijkere) oedeem therapeut. Binnen 6 weken was ik van mijn harde borst af door een bepaalde massage/druk techniek die ik zelf leerde toepassen.

Gedurende het afgelopen jaar liet ik af en toe mijn borst controleren bij de mammacare of bij de dokter, want als je 2 x per dag de boel moet masseren, dan kom je ook wel eens wat tegen en komt er angst en onzekerheid om de hoek. Deze dames begrepen  mijn onrust en hadden er alle begrip voor. Dat is heel fijn.  Het is niet dat ik er heel bang voor ben. Noem het maar bijzonder oplettend.

Toen ik dan eindelijk die belangrijke eerste mammografie had,  zaten mijn man en ik maandag ’s morgens om 8.00 uur in de wachtkamer van de radiologie. Het was wel een heftig onderzoek, want er kwam extreem veel spanning op mijn littekens te staan toen ik met mijn borst in dat tosti ijzer zat.  Door de operatie en de bestraling is mijn huid daar erg dun. Het was dus echt wel even op de tanden bijten op dat moment en zelfs mijn litteken sprong open. Niet veel later kregen we het verlossende antwoord van de chirurg.  Er was geen kanker activiteit meer te zien en alles zag er goed uit.  We waren ontzettend blij! Het was niet dat ik heel erg bang was. Ik dacht zelf dat als er wel iets zou zitten, ze er dan op deze manier op tijd bij zijn.  Toch was het wel een heel beladen moment. Het was de ‘grand finale’ van ruim anderhalf jaar behandeling, hét bewijs dat het écht allemaal weg is.  Onze dag kon niet meer stuk en dat hebben we gevierd!

Toch blijf ik alert, want  als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg.  Als er iets is wat ik heel graag wil voorkomen dan is dat wel opnieuw ziek worden.  Dit betekent dat ik  niet op dezelfde manier moet doorgaan met het leven zoals ik deed  voor ik ziek werd.  Denk daarbij aan 48 uur in een etmaal stoppen, confrontaties aangaan waar ik stress van krijg en te weinig slaap.  Daarom hecht ik tegenwoordig  veel waarde aan gezond eten, zo weinig mogelijk stress, voldoende slaap,  meditatie, veel  beweging en fijne sociale contacten.  Na deze eerste belangrijke controle heb ik het gevoel dat ik weer een periode af kan sluiten. Ik merkte dat ik steeds meer mijn leven ging inrichten op voor en na de mammografie. Alsof ik even in de pauze stand stond.

Het voelt bevrijdend om los te mogen laten en met een frisse en opgeruimde blik de toekomst in te mogen kijken.  Ik koester mijn gezondheid en probeer zoveel als ik kan het leven te vieren en ervan te genieten. Gezondheid is de grootste rijkdom!