Volgens mij heeft iedereen dat. Het te horen dat je kanker hebt geeft volgens mij een PTSS waardoor je zenuwstelsel heel gealarmeerd reageert als er weer iets dergelijks op de rol staat. Probeer warme melk of een heel licht slaappilletje.
Om te beginnen, wil ik zeggen dat Rosavera gelijk heeft.
Maar ook....
Ik moet bekennen dat ik er niet altijd last van heb. In de flow van goed nieuws heb ik mezelf mee laten nemen. Maar eerlijk gezegd is mijn houding hierin inherent aan hetgeen ik vroeger bij mijn ouders heb 'afgekeken'. Vooral mijn moeder kon zich de 'wachttijd' vreselijk laten vergallen en zelfs dramatisch maken. Bij alles. 'Stel je voor dat.....' en dat al een jáár voordat ze 50 jaar getrouwd waren. Reuma was beslist botkanker. Enzovoorts.
Ik weet dat het leven haar hierin 'gevormd' heeft. Dus ik had er last van, maar zeker toen ik wat ouder werd, kon ik het begrijpen. Meestal... Moeder toverde allerlei beren op de weg die nooit verschenen zijn.
Dát heb ik me dus heel jong al voorgenomen nooit te doen. Ik ga mij druk maken als ik ook een reden héb om me druk te maken. Stel ik maak me elke 3 maanden zorgen en de uitslag is goed (ik heb Kahler/beenmergkanker); dan heb ik het dús die drie maanden ook niet leuk gehad. Dat is zonde van je leven; en dát heb ik dus bij mijn ouders gezien. Zo vaak hadden ze het nog leuk kunnen hebben, maar door de stress en de angst kon ze dat niet.
Ik zal de laatste zijn het kleiner te maken dan het is. Want zelfs als geboren optimist en positief mens, ervaar ik die (negatieve) gevoelens af en toe ook. Onverwacht voor mezelf (van mezelf), maar toch.
Toen ziekenhuis 2 x achter elkaar afspraken verzette wat dus verder doorschuiven betekende, was ik met 5.5 maanden en die keer daarna bijna 6 maanden controle ipv na 3 maanden DUS HELEMAAL NIET BLIJ! Ik voelde van alles wat er dus echt niet was. Werd onrustig en onzeker. En heb mijn oncoloog gezegd dat max 4 maanden en geen week meer. En toen moesten we allebei lachen, want ik heb haar in het verleden het hemd van het lijf gezeurd om er 6 mnd ipv 3 mnd van te maken.... Wat ze in mijn geval gezien de ziekte die ik heb, geen goed plan vond en vindt.
Ik hou mezelf voor dat ik zelf eerder voel dat het mis is, dan oncoloog aan de bloeduitslagen ziet. En als niet, zie ik dan wel weer. Het moment dat ze slecht nieuws heeft, komt een keer. Maar dat komt al ruim 7 jaar een keer.... Met een prognose van 3, misschien 4 jaar, doe ik het na 10.5 nog steeds best goed. En prijs ik mij gelukkig dat ik mijn moeders aard niet heb..... Echt, ik bedoel het niet verkeerd! Maar dan had ik toch vreselijke jaren achter de rug? Terwijl we nu genieten van elke dag die ons gegund is.
Mijn moeder was overigens buiten haar Bechterew (reuma) gezond. Ik heb nu ook wat jaartjes meer achter de rug en begrijp je heel goed. Kanker is zó verraderlijk! Vreselijk! Onwijs vaak totaal onverwacht duikt het monster op. Maar toch, probeer je angst niet te groot te laten worden. Zoek steun als je voelt dat je die nodig hebt. Hier heb je daar een heel mooie omgeving voor.
2 reacties
Volgens mij heeft iedereen dat. Het te horen dat je kanker hebt geeft volgens mij een PTSS waardoor je zenuwstelsel heel gealarmeerd reageert als er weer iets dergelijks op de rol staat. Probeer warme melk of een heel licht slaappilletje.
Beste Petro,
Om te beginnen, wil ik zeggen dat Rosavera gelijk heeft.
Maar ook....
Ik moet bekennen dat ik er niet altijd last van heb. In de flow van goed nieuws heb ik mezelf mee laten nemen. Maar eerlijk gezegd is mijn houding hierin inherent aan hetgeen ik vroeger bij mijn ouders heb 'afgekeken'. Vooral mijn moeder kon zich de 'wachttijd' vreselijk laten vergallen en zelfs dramatisch maken. Bij alles. 'Stel je voor dat.....' en dat al een jáár voordat ze 50 jaar getrouwd waren. Reuma was beslist botkanker. Enzovoorts.
Ik weet dat het leven haar hierin 'gevormd' heeft. Dus ik had er last van, maar zeker toen ik wat ouder werd, kon ik het begrijpen. Meestal... Moeder toverde allerlei beren op de weg die nooit verschenen zijn.
Dát heb ik me dus heel jong al voorgenomen nooit te doen. Ik ga mij druk maken als ik ook een reden héb om me druk te maken. Stel ik maak me elke 3 maanden zorgen en de uitslag is goed (ik heb Kahler/beenmergkanker); dan heb ik het dús die drie maanden ook niet leuk gehad. Dat is zonde van je leven; en dát heb ik dus bij mijn ouders gezien. Zo vaak hadden ze het nog leuk kunnen hebben, maar door de stress en de angst kon ze dat niet.
Ik zal de laatste zijn het kleiner te maken dan het is. Want zelfs als geboren optimist en positief mens, ervaar ik die (negatieve) gevoelens af en toe ook. Onverwacht voor mezelf (van mezelf), maar toch.
Toen ziekenhuis 2 x achter elkaar afspraken verzette wat dus verder doorschuiven betekende, was ik met 5.5 maanden en die keer daarna bijna 6 maanden controle ipv na 3 maanden DUS HELEMAAL NIET BLIJ! Ik voelde van alles wat er dus echt niet was. Werd onrustig en onzeker. En heb mijn oncoloog gezegd dat max 4 maanden en geen week meer. En toen moesten we allebei lachen, want ik heb haar in het verleden het hemd van het lijf gezeurd om er 6 mnd ipv 3 mnd van te maken.... Wat ze in mijn geval gezien de ziekte die ik heb, geen goed plan vond en vindt.
Ik hou mezelf voor dat ik zelf eerder voel dat het mis is, dan oncoloog aan de bloeduitslagen ziet. En als niet, zie ik dan wel weer. Het moment dat ze slecht nieuws heeft, komt een keer. Maar dat komt al ruim 7 jaar een keer.... Met een prognose van 3, misschien 4 jaar, doe ik het na 10.5 nog steeds best goed. En prijs ik mij gelukkig dat ik mijn moeders aard niet heb..... Echt, ik bedoel het niet verkeerd! Maar dan had ik toch vreselijke jaren achter de rug? Terwijl we nu genieten van elke dag die ons gegund is.
Mijn moeder was overigens buiten haar Bechterew (reuma) gezond. Ik heb nu ook wat jaartjes meer achter de rug en begrijp je heel goed. Kanker is zó verraderlijk! Vreselijk! Onwijs vaak totaal onverwacht duikt het monster op. Maar toch, probeer je angst niet te groot te laten worden. Zoek steun als je voelt dat je die nodig hebt. Hier heb je daar een heel mooie omgeving voor.
Sterkte en succes,
lieve groetjes Hebe