Hoe gaat het nu?

Hee allemaal!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb geplaatst. Tot op heden kan ik melden dat er nog steeds geen aanwijzingen zijn voor recidief! 

De afgelopen maanden is voor mij een rollercoaster geweest van emoties. De angst voor recidief was zo groot dat ik ben aangemeld bij de medisch psycholoog. Bij elk pijntje die ik voelde dacht ik "dit is een signaal die mijn lichaam afgeeft dat de kanker terug is". In totale paniek mailde of belde ik dan het ziekenhuis of ik een scan kon krijgen. Alle scans waren elke keer goed. Na een scan kon ik dan ongeveer 3 maanden opgelucht adem halen en genieten van de kleine dingen, totdat er weer pijntjes opspeelden en ik weer totaal in paniek raakte en weer van voor af aan kon beginnen. Nu kan ik eindelijk zeggen dat ik kan genieten van het leven. Ik durf weer dingen te plannen op lange termijn en geniet van alles wat het leven brengt en vooral van mijn dochter die altijd mijn drijfveer was om door te gaan.  

Even terugkomend op de medisch psycholoog. Hier ben ik naar toe verwezen door mijn oncoloog. De angst beheerde zo mijn leven en gaf mij zoveel stress dat het beter voor mij zou zijn om hiervoor in behandeling te gaan. In september ben ik hier mee gestart en na 2 sessies bleek dat mijn angsten dusdanig waren afgenomen dat ik geen sessies meer nodig had. 

Op dit moment gaat het goed met me. De angsten heb ik onder controle en het vertrouwen in mijn lichaam begint langzaam aan terug te komen, maar ik zou nooit meer de persoon worden die ik ooit was.

De rest van mij leven zou ik moet leven met de gevolgen van deze vreselijke ziekte. De angst en onzekerheid dat dit vreselijke monster weer terug komt. En vooral de angst om mijn dochter niet te zien opgroeien, maar deze ziekte krijgt mij niet kapot. Ik zou strijden tot het einde💪

Voor alle vrouwen die hetzelfde meemaken je bent niet alleen. Het is niet niks wat je meemaakt of mee hebt gemaakt😘