De diagnose in de achtbaan
Hallo daar
Ik ben Merel ik ben 45 jaar gelukkig getrouwd met een geweldige man een prachtige dochter van 19 en zoon van 11. Mijn achtbaan begint de woensdag voor de zomervakantie van 2020 begint. Het is een mooi dag en ik besluit even vlug naar de action te gaan terwijl ik hier loop belt mijn huis arts met uitslag van de echo die ik had laten doen gezien ik buik klachten had. Het gesprek was kort niet fijn en mijn wereld stortte daar ter plekke in elkaar uitslag vlekken op uw lever dit lijkt op uitzaaiing van kanker.
Vraag niet hoe maar het lukte me om naar buiten te komen mijn man gebeld en naar de huisarts gegaan.Klaar met dit gesprek naar huis en besloten naar mijn moeder te gaan waar onze dochter ook was en het hun verteld. Het Ziekenhuis hebben we de zelf dag gebeld kon de volgende dag naar de MDL arts alles gaat mooi snel. Ik kan nog geen week later voor een scan een dag voor de verjaardag van mijn dochter wat een rot verjaardag de hele dag van slag haar aan gekeken veel geknuffeld met vraag ben ik er volgend jaar nog ben heb ik een bescherm engel voor haar gekocht.De uitslag van de scan ik kon het niet geloven het bleek een onschuldige niet levens bedreigende aandoening vervetting de dans ontsprongen, voldoend onderzoek van maag en darmen poliepen verwijdert twee hadden kenmerken waardoor ze zouden kunnen veranderen naar kanker maat voor nu niet gebeurt weer de dans ontsprongen oké elke vijf jaar weer onderzoek maar toch super bericht . Dan op een willekeurig moment onder de douche voel bij het wassen in eens mijn borst anders mijn man gevraagd en huisarts gebeld. Een dag na bezoek huisarts naar het zieken huis eerst foto dan een echo en in eens pang dat voelde in maar schrik was erger de arts had een hapje van tumor er volgde nog een en ik kon naar huis dit was donderdag dus weekend over wachten voor uitslag. De dag van de uittag mijn man en ik rijden naar de stad naar het ziekenhuis in de auto houden we elkaars hand vast en zeggen niets terwijl ik toch normaal meer moeite heb om niets te zeggen .
We worden opgeroepen en daar was de diagnose Borstkanker een hormoon gevoelige tumor van 3 bij 7,5 cm slik die komt binnen.
Dit allemaal in nog geen zes weken twee keer super berichten en de laatste die haalde even de grond onder mijn voeten vandaan.
Voor nu laat ik het hier even bij de volgende blog zal ik vertellen hoe en waarvan we voor volledige borst amputatie hebben gekozen .
ik zeg met een lach en een traan op mijn gezicht tot snel 💕merel
1 reactie
Lieve Merel,
Ja die achtbaan is herkenbaar. De weken tussen het moment dat je het voelt en besluit naar de dokter te gaan gevolgd door de puncties (die inderdaad klinken als een klapperpistool), en de start van de behandelingen duren voor je gevoel eindeloos. Maar ondertussen zijn ze in het ziekenhuis heel hard aan het werk.
Die 6 weken vond ik ook emotioneel gezien het ergste. Je zit tussen hoop en vrees gevangen, een rollercoaster van emoties. Ik heb vandaag mijn blog opgestart om het op een rijtje te zetten en te delen.
Voor mij is amputatie de enige oplossing. Mijn tumor zit als een olievlek verspreid over mijn linkerborst. Dat is inderdaad even slikken. Het okseltoilet is nog open voor discussie. Ik onderga nu chemo en immuuntherapie.
Nu na de eerste kuur, vind ik het nog steeds onwerkelijk hoor. Merel, ik denk aan je. Ik weet wat zo'n keuze met je doet. Vergeet niet dat je nog steeds een mooie vrouw bent, ook al voel je dat misschien nu even niet. Bovendien kun je voor een reconstructie gaan. Ik denk daar zeker over na. Zet hem op!
liefs, Judith (Punkertje)