In de spotlight

daar staan wij, de patiënten en ex patiënten. Met al onze ellende en treurnis. Hier op dit podium. Midden in de belangstelling, omdat we dat zoeken, nodig hebben. Van ons af schrijven, delen, vragen, grienen, vloeken wat dan ook.

Achter op dit podium, waar de spotlight in duisternis verdwijnt,in de schaduwen, daar staan ze. Onze partners. Alleen. Stil. Figuranten. Op het podium dan toch, want achter de schermen ziet het er totaal anders uit. Daar zijn ze de drijvende kracht. Daar trekken en duwen ze ons vooruit, sleuren ons uit de diepste dalen omhoog, steunen ons totdat ze zelf bijna onder de last bezwijken. Onzelfzuchtig, onbaatzuchtig. Voor ons. Onvoorwaardelijk.

Als je mijn blogs een terugleest, weet dan dat deze alleen maar geschreven konden worden omdat Lucie er steeds voor me is geweest en nog steeds is.  Ze verdienen het dat we de rollen eens omdraaien. 

Bij deze lieverd en ik weet zeker dat wij, de kankerlijders, er allemaal zo over denken.