Confrontatie met mezelf

Het gaat "goed", of is dat een relativering die wellicht een brug te ver is.

ik ben net terug van een fijne week Terschelling. Ik sta aan de vooravond van een weekje Frankrijk. Dus hoezo een confrontatie met mezelf.

Recent werd me gevraagd of ik mijn omgeving niet tot last ben. Ik had daar nog nooit over nagedacht. Maar het zette wel aan het denken. Ik doe nog alles zelf, dus hoezo .....

en toch is de vraag terecht, denk ik. Ja ik ben zelfstandig, ik ben trots op wat ik nog kan, en dat is het hem nou net. Wat vroeger normaal was, een lange wandeling, is nu een prestatie voor mij. Maar niet voor de mensen die erbij zijn, zij leven nog in mijn fase van voor "kanker". Ze gaan met me mee, en houden met me rekening. Fijn, maar deze vaststelling is tevens het probleem, dat rekening houden betekent dat ik ze beperk. Ik ben ze dus tot last.....

doordat ik hier nog nooit over na had gedacht, is dit een harde confrontatie met mezelf. Ik wil anderen nog niet beperken in hun activiteiten, ik wil ze nog niet tot last zijn, maar ik kan het niet voorkomen.

de confrontatie aangaan en de vraag plomp verloren stellen, werkt niet. Ze zullen, omdat het mijn naasten/vrienden zijn mij vertellen dat ik sterk ben en goed om ga met mijn strijd.

Ik zal het een plaatsje moeten gaan geven, en moeten accepteren dat ik, doordat ik patiënt ben, mijn omgeving automatisch rekening met me laat houden, en ze dus "tot last" ben!

wat, kanker al niet met me doet!