66. Een zonnige uitslag met toch een zorgelijk wolkje...

Vanmorgen was dan (eindelijk) het uur U aangebroken en spoedde wij ons naar het ziekenhuis voor de cystoscopy. Alhoewel ik best wel tegen het nare onderzoek opzag, was ik niet echt gespannen over de uitslag. Sinds de laatste operatie en de bloeding daarna is er diep van binnen een vreemd soort berusting of acceptatie ontstaan, waardoor het mogelijk was om het kankerspook flink onder de duim te houden. Ik was ervan overtuigd dat er "iets" in de blaas gevonden zou worden want de pijn bij het plassen is sinds de bloeding niet afgenomen en alleen maar verergerd na de laatste blaasspoeling.

De uroloog begon dit keer stipt op tijd en dat was voor de verandering een aangename ervaring. Hij viel meteen met de deur in huis met het positieve bericht dat in de urine geen kankercellen waren aangetroffen, maar wel veel 'bewijsmateriaal' dat er een veldslag had plaatsgevonden. Dus meteen handschoenen aan, plastic schort voor en met de ingebrachte camera het 'oorlogsgebied' verkennen.

Dat er "iets" zat wist ik dus eigenlijk al, dat het "iets" geen kanker was, was een enorme opluchting, maar wat de beelden mij vervolgens toonden, deed me toch behoorlijk schrikken en niet alleen mij... De gehele blaaswand zag er zwaar geïrriteerd uit, een voor mij inmiddels bekend beeld na de blaasspoeling en geen reden om daarvan te schrikken. Wat mij en de uroloog zo onaangenaam trof, was het slagveld in het operatiegebied tegen het dak van de blaas. Een afschuwelijk groot, grillig gevormd litteken met daaraan flarden afgestorven weefsel grijnsde ons tegemoet. Door dit afschuwelijke littekenweefsel is het (vooralsnog) niet meer mogelijk om de blaaswand volledig tot ontplooiing te brengen en dat betekend dat dit gebied nagenoeg inoperabel is geworden.

Als er in dit gebied , dat in mijn geval de vaste verblijfplaats voor kankercellen is geworden, opnieuw een ongenode gast binnendringt, en ja, die kans is reëel, dan zou die niet d.m.v.een turt verwijderd kunnen worden. Hoog tijd dus om een preventief strijdplan op te stellen en op die manier erger te voorkomen (blaasverwijdering).

Om te beginnen krijg ik over drie maanden opnieuw een blaasspoeling, urinekweek en cystoscopy. Mocht het slagveld over drie maanden niet verder zijn hersteld, dan overweegt hij dit gehavende gebied te verwijderen d.m.v. een gedeeltelijke blaasverwijdering; een soort dakverlaging eigenlijk. Geen prettig vooruitzicht, maar wat moet dat moet nu eenmaal.

Toch heb ik besloten om me daar nu niet druk over te maken. Ik ga genieten van de goede kant van de uitslag en vertrouw vooralsnog maar op het zelfherstellende vermogen van mijn lichaam en zie vanzelf over drie maanden wel hoe de vork in de steel blijkt te steken. Voor nu ga ik de zon in en laat de zorgelijke wolken verdampen!

www.kanker.nl/rita1958/blog