Operatie ✅

Ik zag enorm tegen de operatie op. De operatie zelf voelde als een onvermijdelijke stap, maar wat daarna kwam, de confrontatie met mijn lichaam, de acceptatie van wat er veranderd was, dat was misschien nog wel zwaarder. Was het niet toch beter om beide kanten te opereren en misschien af te zien van een toekomstige reconstructie? Maar ook: de narcose. Het moment tussen toedienen en 'weg' zijn leek me het meest beangstigend. Het is dan wat aan de late kant om te zeggen: Laat maar zitten, jongens, ik ga! Gelukkig kreeg ik hulp bij het omgaan met deze angst. De angst bleek gekoppeld aan een oude angst, maar nú ging het om een ander verhaal in mijn leven. Een verhaal waar in dit nodig was om beter te worden.

Een andere tip die ik kreeg: happy thoughts. Denk aan iets fijns terwijl het narcosemiddel wordt toegediend. En mocht het dan nog nodig zijn: tel tot zestig. Goed idee.

Gewapend met mentale voorbereiding en een weekendtas gevuld met kleren voldoende voor twee weken vakantie ging ik samen met mijn vrouw naar het ziekenhuis. Om 10 uur melden, vanaf 8 uur niet meer drinken, vanaf middernacht niet meer eten. Intermittent fasting was begonnen ;-) Op ‘mijn’ kamer mocht ik een bed kiezen. Bij het raam, natuurlijk. Perfecte plek: vanuit mijn bed kon ik onze woonwijk zien. Een geruststellend uitzicht. Bij een ander bed lagen al spullen van een vrouw. Hopelijk kwamen we hier om dezelfde reden. Misschien zouden we iets aan elkaar hebben.

Na de intake en bloedafname begon het wachten. Spanning gierde door mijn lijf. Gelukkig bood het dagverblijf afleiding. Spelletjes (ik werd ingemaakt! ;-)) en zelfs een hometrainer waar ik in theorie aan mijn conditie had kunnen werken. Na drie uur was het zover. Een verre van charmant, maar o zo praktisch operatievestje aan. Efficiëntie boven alles. Vervolgens werd ik liggend op mijn bed naar de ‘Holding’ gereden. Ik had vooraf gevraagd om iets kalmerends. Een uur inwerktijd? Dat zat er niet meer in. Toch maar genomen. Je weet maar nooit.

Het is confronterend om door het ziekenhuis naar de Holding gereden te worden. Gelukkig liep mijn vrouw met me mee tot de plek waar ze afscheid moest nemen. De ‘transportjongen’ reed me verder, de deuren door. De aanblik en de geluiden van alle apparaten in de gang, alles kwam opeens nog meer binnen.

De Holding was een lange kamer met bedden naast elkaar. Geen VR-bril of iPad, zoals ik ergens had gelezen. Jammer, want ik was nieuwsgierig naar de VR-bril. In plaats daarvan hing er bij ieder bed een groot TV-scherm waarop een filmpje over papegaaien werd afgespeeld. Papegaaien... Wie had bedacht dat dit het juiste moment was voor tropische vogels? Maar op dat moment was ik er totaal niet mee bezig.

De tranen stroomden over mijn wangen, eigenlijk al vanaf het moment dat ik de verpleegafdeling werd afgereden. Gelukkig waren er twee fijne verpleegkundigen, ook wel mental coach. Rustig, inlevingsvermogen en ook een beetje gepaste humor. Respect. Na het plaatsen van het infuus kreeg ik weer wat praatjes. De plastisch chirurg kwam naar me toe om mijn borst ‘af te tekenen’ aan de hand van de mal (= mijn ‘gezonde’ borst). Het litteken zou in de vorm van een anker zijn. Een anker…? Het was een andere chirurg dan degene met wie ik eerder had gesproken. Dat vond ik eerlijk gezegd niet erg. Hij kwam erg kundig, geroutineerd en ook vriendelijk over. Hij vertelde me dat tijdens de operatie mijn huid beoordeeld zou worden. Op basis daarvan werd de tissue expander boven of onder mijn spieren geplaatst. Dat was nieuw voor me. Volgens de vorige plastisch chirurg zouden ze ónder mijn spieren worden geplaatst. Geen idee wat de impact daarvan was, maar daar was ik ook helemaal niet mee bezig. Dat was een vraag voor later.

Even later kwam de anesthesist om me op te halen voor de operatie. Ze straalde rust en vriendelijkheid uit. Ze zei dat ze er voor me was, dat ze me erdoorheen zou helpen. Dat stelde me enigszins gerust. In de operatiekamer stelde de chirurg zich even voor. Kort en zakelijk, maar ook vriendelijk. Vervolgens nam hij kort de ingreep door met het team en ging de anesthesist verder. Een kapje op, zuurstof in mijn longen. Heel even was het vreemd—alsof mijn lijf niet meer helemaal wist hoe het moest ademen. Ze merkte het, zei iets geruststellends en het volgende moment kwam iemand me op de uitslaapkamer een ijsje brengen.

Okéeee, geen laatste happy thoughts, niet aftellen… Wat?? Dit was het dus? Dat hele angstscenario waar ik me zo op had voorbereid, dat gebeurde gewoon niet? Had het kalmeringsmiddel op tijd gewerkt, of hadden de coaching en reikisessies hun magische werk gedaan? Vast een combi. Hoe dan ook, het mooiste was: geen angst. Geen paniek.  

Een gele ijslolly, zoals vroeger bij het zwembad. Wat kan een simpel ijsje ineens een mijlpaal worden. Ik had hem nooit zo bewust geproefd als nu. Het was misschien wel het lekkerste ijsje dat ik ooit had gegeten.

Ik was nog een beetje slaperig. Als ik de lolly niet (meer) lustte, kon ik hem in het bakje leggen. Datzelfde bakje mocht ik ook gebruiken als ik misselijk was. Dat gebeurde gelukkig niet, ik voelde me niet misselijk, niet draaierig, het ijsje ging in een sneltreinvaart naar binnen. Ik voelde wel opluchting: het was voorbij. Ik heb een beetje liggen kletsen met de verpleegkundige. De plastisch chirurg kwam ook nog even langs. Veel weet ik daar niet meer van. Wel begreep ik dat ze een buisje in mijn keel hadden geplaatst tijdens de operatie om te kunnen ademen. Deze was er ook weer uitgehaald, toen ik wakker was. Wakker? Niets van gemerkt en ik voelde er ook nu niets van. Beter, want ook dát was waar ik tegenop had gezien. Voor mijn gevoel was ik vanaf het begin al super helder. Toch druppelden de flarden van informatie nog lang na. Wie had wat gezegd, wanneer? Geen idee. Een vreemde gewaarwording.

Terwijl ik naar mijn kamer werd gereden, stond mijn vrouw opeens voor me. Ze werd bijna weggestuurd. Bijna, want dat liet ze natuurlijk niet gebeuren :) Eerst even zien hoe ik eraan toe was. Wat een opluchting om haar te zien. Lang bleef ze niet. Onze zoon moest worden opgehaald voor het bezoekuur. Ik was helder genoeg voor hem!

Na de verzorging vroeg ik of ik naar de wc mocht. De verpleegkundige reageerde direct enthousiast. Kennelijk is dat een groot moment na een operatie? Weer wat geleerd. Het lopen ging verrassend soepel. Adrenaline? Verdoving? Geen idee, maar op dat moment voelde ik me veel beter dan verwacht. Zou ik morgen al naar huis kunnen?

Het avondeten voelde als een soort reality check. De cheesecake mousse? Heerlijk. De kipfilet? Prima, soort van. De rest? Geen succes. Het zodanig zitten zodat het eten zonder morsen naar mijn mond kon komen, bleek ook erg lastig te zijn. De verdoving en/ of adrenaline begonnen uitgewerkt te raken.

‘s Avonds kwamen mijn zoon en vrouw op bezoek. Wat was het fijn om ze allebei weer te zien. In plaats van een echte knuffel kreeg ik ‘beenknuffels’ van mijn zoon. Zijn eigen, lieve manier om veilig dichtbij te zijn.

Na het bezoekuur maakte ik verder kennis met mijn buurvrouw. Ze lag er voor een vergelijkbare operatie. We hebben liggen kletsen, zonder dat het zwaar voelde. Wat een verschil maakt het om op de kamer te liggen met iemand die hetzelfde meemaakt. Even geen patiënt, gewoon twee mensen die elkaar begrijpen.

Nog even een serie kijken, slapen en morgen lekker naar huis.