Het chemo-effect

Vandaag ben ik gestart met de eerste Paclitaxel kuur. Eén van de twaalf zit er nu op, nog maar elf te gaan! Het voelt eindelijk alsof ik kan aftellen en dat is erg fijn. De kuur ging goed. Ik vond het erg spannend, ook vanwege de mogelijke allergische reactie, maar ik had gelukkig nergens last van. Ook de rest van de dag niet. Behalve dat ik een beetje dubbel begin te zien van de vermoeidheid inmiddels. Toch een poging tot een nieuwe blog…

Oké, nog even terug in de tijd. Mijn vorige blog schreef ik in de herstelweek van de derde AC-kuur, dat is ongeveer vier weken geleden. Wat is er allemaal gebeurd sindsdien?

Knobbeltje!

Een nieuw knobbeltje… aan het eind van de derde kuur voelde ik opeens een knobbeltje in mijn ‘schone’ linker borst. Twee dagen later was de bobbel zelfs vanaf de buitenkant zichtbaar. Schrik. Waarschijnlijk een cyste, het zou heel onlogisch zijn als zich een tumor zou ontwikkelen tijdens een chemokuur. Toch? Gespreksstof voor bij de oncologe.

Gesprek met de oncologe

De oncologe vond het knobbeltje niet hard aanvoelen, maar kon ook niet met zekerheid zeggen wat het was. Sowieso moest er een tussentijdse MRI worden ingepland om het effect van de chemo te kunnen beoordelen, dus dit werd meteen meegenomen. Mooi. De dag van het gesprek bij de oncologe bleek dat ik niet echt mijn dag had. Ik had nog aardig wat last van mijn mond, was erg moe. Haar voorstel was een dosering van 75% aan te houden. Hierdoor konden we een herhaling of verergering van mijn mondproblemen voorkomen en konden we ook voorkomen dat we mogelijk een extra rustweek moesten inplannen voordat we door konden gaan.

Eerder had ik duidelijk een keuze in wel of niet doorgaan en zoja, met welke dosering. Die had ik nu natuurlijk ook wel, maar de stelligheid waarmee ze het bracht, overtuigde me er wel van dat deze dosering inderdaad beter voor me was.

MRI

Anderhalve week later was de MRI al uitgevoerd én had ik de uitslag. Allereerst bleek het knobbeltje een vergrote cyste te zijn, goed nieuws dus!

Nog meer goed nieuws: de tumorgebieden waren iets verkleind en lichtten minder op (dus minder actieve cellen). Was dat écht goed nieuws? Er bleef nog wel heel veel tumor over. Maar, zo herinnerde mijn vrouw me eraan: een lobulair carcinoom valt bij een chemo-aanval vaak uit elkaar als een soort cookie crumble. Cookie crumble is normaal echt mijn ding, maar ook nu is het dus iets goeds! Ik vraag me dan wel af wat dit betekent voor de operatie, ook al die cystes in mijn andere borst. Daar hebben we over twee weken een gesprek over.

Vierde en laatste AC-kuur

Mijn mond was gelukkig weer hanteerbaar. Eigenlijk was alles in zekere zin wel hanteerbaar, omdat je je erop instelt ofzo. Wel had ik veel last van mijn nagels: in het midden van mijn nagels en dan aan de onderkant. Iets beetpakken of iets losdraaien leverde al een ‘au’ op. Het advies was: zorg er goed voor, zet ze in de olie, gebruik hand- en nagelcrème. Hielp niet echt, behalve dat het voelt alsof je goed voor jezelf zorgt en dat is natuurlijk altijd goed. Het ging gelukkig uiteindelijk vanzelf over zonder restklachten.

Daarnaast was ik ontzettend moe, werd ik steeds kortademiger en kreeg ik een steeds vervelendere, hardnekkige hoest. Los van dat je daar doodmoe van wordt, werkte het ook wel door op mijn rug en bekkenbodemspieren. Best irritant.

Extra rustweek

Ik bleek een extra rustweek te hebben vanwege onderbezetting rondom de jaarwisseling. Wel zo fijn, aangezien ik anders op oudejaarsdag chemo had gekregen. Dat zou toch wat minder comfortabel zijn. 

De feestdagen waren gezellig maar wel een uitdaging. Het betekende van tevoren oppeppen en dan was het prima te doen en zelfs gezellig. Maar daarna was het even pas op de plaats. Op oudejaarsavond wilde onze zoon van 8 zolang opblijven als hij kon. Dat mocht hij willen 🙂 Maar hij heeft het wél gered tot bijna half 2 ‘s nachts… ik dus ook min of meer 😉

Voorbereiding Paclitaxel kuur

Mijn bloedwaarden waren weer wat verslechterd. Samen met hoe ik me voelde, leverde dat wat google acties op die niet in alle gevallen geruststellend waren. Het gesprek met de oncoloog was dat gelukkig wél. De bloedwaarden waren goed genoeg om door te gaan. Verder heeft ze naar mijn longen geluisterd en die waren oké. Opluchting! Ofwel: mijn klachten werden veroorzaakt door verminderde weerstand, verminderd slijmvlies en mogelijk een virus. Het was geen probleem om nog een week te wachten met de Paclitaxel kuur, zodat ik verder kon herstellen. Maar ik mocht ook direct door. Aangezien deze kuur minder impact lijkt te hebben, heb ik er toch voor gekozen om direct door te gaan met de Paclitaxel kuur. Dat was dus vandaag.

Terugblik so far

De meeste bijwerkingen die ik tijdens de AC-kuren had, hadden eigenlijk impact op verminderde slijmvliezen. En voor vrijwel alles gold: heb geduld, eigenlijk lijkt alles, in ieder geval bij mij, binnen uiterlijk een dag of drie of vier te verbeteren of zelfs weg te zijn. En dat geeft mij veel hoop en vertrouwen. Vermindering van de energie en de kortademigheid zijn hier overigens wel een uitzondering op. Ik merk ook dat ik de sociale contacten, met name die waarbij ik moet typen, wat verwaarloos. Voor degenen die meelezen: sorry daarvoor!

Het goede nieuws: ik hoorde dat sommige mensen na een aantal Paclitaxel kuren alweer wat energie terugkrijgen. Daar ga ik voor!