Stap 1......

Nog 5 dagen.... En dan is het 10 jaar geleden dat ik mijn laatste werkdag had. De dag dat mijn lijf deed wat mijn hoofd nog niet kon. Stoppen..... Stoppen met overleven, met het streven naar perfectie, met mezelf op de 2e plaats te zetten, met het niet goed zorgen voor mezelf maar wel voor  anderen.....
Wat als een burn-out begon eindigde in een zware depressie die vanaf dat punt nog zeker 3 jaar zou duren. Ik raakte mijn baan kwijt, mijn houvast in mijn leven. En toen kwam het Marikenhuis in mijn leven. 
Er waren daar mensen die in mij geloofden en langzaam kroop ik uit het diepe dal. Leerde nieuwe vaardigheden, nieuwe mensen en had weer een doel in mijn leven. Ik voelde dat ik weer meetelde in de maatschappij.
Het vrijwilligerswerk heeft mij zoveel goeds gebracht. En nu na 7 jaar Marikenhuis heb ik een moeilijke beslissing moeten nemen. Deze keer met mijn hoofd. Want deze keer laat ik het niet meer zover komen. Ik trap nu op de rem.... Ik heb geen keuze. Ik neem een time out. Een time out van het Marikenhuis en alles wat mij momenteel teveel stress geeft. Een dat doet pijn, heel veel pijn. Het voelt als falen. Verstandelijk weet ik dat ik hier goed aan doe en dat ik dit moet doen. Zodat ik niet weer in een
 depressie terecht ga komen. 
Het is nu tijd voor mezelf. Wat kan ik en wat wil ik? En hoe ga ik dat aanpakken? Stap 1 heb ik  gezet. Vanaf woensdag 23 februari stop ik (tijdelijk?) met mijn vrijwilligerswerk. Ik weet niet wat de toekomst mij gaat brengen. Maar dat weet niemand toch? 
Wordt vervolgd......