Hoe dan?

Intens verdrietig..... zo heb ik mij de laatste dagen gevoeld. Een intens gevoel van pijn en onmacht. Ongeloof dat het gebeurt, niet te bevatten. Mijn hond, Pebbels, had al 2 dagen buikpijn. Omdat de dierenarts en ik het niet vertrouwen besluiten we bij een andere kliniek een echo te laten maken. De uitslag is hartverscheurend..... Pebbels heeft een vergrote milt met een tumor er op/in..... ik sla helemaal dicht en staar vol ongeloof naar de echo op het beeldscherm. Wat nu? Het advies is om hem direct te opereren. Geen garanties..... overleeft hij de operatie, is het goed of kwaadaardig? Ik laat mijn alles, mijn steun en toeverlaat achter in een kliniek ver van huis. Alles gaat in slowmotion. Ik zit in mijn auto en begin te huilen.... het doet zo ongelofelijk veel pijn..... ik kan niet zonder Pebbels en ik wil niet zonder Pebbels. Ik bel Vincent met de slechte boodschap. Ik hoor aan zijn stem hoe het hem raakt. Ik beloof voorzichtig te zijn tijdens de rit naar huis...... deze dag  begon al slecht..... ik heb op deze dag ook nog te horen gekregen dat mijn schildklier niet goed meer functioneert en dat ik voor de rest van mijn leven aan de synthetische hormonen moet.... en de dag eindigd.....
Om 18.00 uur gaat de telefoon. Hij is er nog. Pebbels heeft de operatie goed doorstaan. Zijn milt was ongelofelijk groot met een tumor erop. Binnen enkele dagen volgt de uitslag. Voor nu zakt de spanning iets. Hij blijft deze nacht in de kliniek. Morgen mag hij mee naar huis. 
Inmiddels zijn we een dag verder en Pebbels doet het goed. De knoop in mijn buik zit er nog. Eerst de uitslag..... en vandaag de eerste keer dat ik mijn nieuwe medicijnen inneem. In een dag is mijn leven op zijn kop gezet..... waarom?