Genoeg is genoeg!

Eindelijk verbetering (dacht ik)

Najaar 2012, nog wel erg moe en verzwakt. Ik had nergens energie voor en lag het liefst in bed. Maar na een paar weken ging het beter en kreeg ik weer interesse om zelf dingen te doen. Daardoor vol goede moed: nu gaat het steeds beter!!!
Maar doordat ik minder weerstand had was ik erg vatbaar voor bacteriën. Ik voelde mij al een paar dagen niet lekker ik dacht een griepje, dat gaat wel weer over.
Maar na een paar dagen nog geen verbetering en ik kreeg ook weer last van benauwdheid. Toch maar de huisarts gebeld en ze kwam meteen langs. Zij constateerde een longontsteking en ik moest weer naar het ziekenhuis. Er was op dat moment geen plaats in het AVL, dus werd ik naar het BovenIJ ziekenhuis gebracht. Na 10 dagen was ik weer redelijk opgeknapt en mocht ik weer naar huis.

Deze periode zag ik het niet meer zitten.

Eenmaal weer thuis begon een periode van even een verbetering en dan weer een terugval!!
Ik had steeds meer last van taai slijm waardoor de canule steeds verstopt raakte en door het vele hoesten ging ik weer bloed ophoesten.
Het AVL heeft toen vernevel- en uitzuigapparatuur voor thuis geregeld, zodat de thuiszorg mij kon vernevelen en de canule uitzuigen, als dat nodig was.
Dit is een vreselijke periode geweest voor mijn gezin. Geestelijk zat ik er helemaal door en zag ik alles nog maar negatief.
Ik was heel onredelijk en boos tegen mijn man (waar hij gelukkig alle begrip voor heeft gehad).
Ik had er geen enkel vertrouwen meer in dat het nog goed zou komen, het was een tijd van ziekenhuis in ziekenhuis uit.
Zelfs de artsen wisten niet wat ze er mee aan moesten, zoveel tegenslag hadden ze nog nooit meegemaakt.
Toen werd voor het eerst een totale laryngectomie voorgesteld. Dat zou de levensstandaard aanzienlijk kunnen verbeteren.
Mijn eerste reactie was: dat nooit, ga niet de rest van mijn leven met een gat in mijn hals lopen. Er was eerst gezegd dat de canule maar tijdelijk was, dus dat gat in mijn hals moest weer dicht.
Ik begreep niet dat ze mijn strottenhoofd wilden verwijderen,daar zat toch geen kanker??
Ik zakte steeds verder weg en ben op aandringen van artsen en mijn gezin uiteindelijk toch naar de psychiater gegaan.
Maar ook dat hielp mij niet echt, ik bleef in de molen van een stap vooruit en weer drie achteruit (voor mijn gevoel).
Zonder alle steun en hulp van iedereen was ik er waarschijnlijk aan onderdoor gegaan en had ik dit verhaal niet kunnen vertellen.
Het ging weer even een tijdje goed. Ik mocht proberen of ik met afgesloten canule kon ademhalen. Ik moest beginnen met 10 min per dag en dat dan langzaam opbouwen. Dat is uiteindelijk niet gelukt, ik was te vaak benauwd.

Inmiddels zaten we in de maand december 2012 en omdat het redelijk ging, besloten wij om met ons gezin oudejaar te vieren op Texel (daar wonen onze zoon & schoondochter). Wij reden met onze dochter & schoonzoon mee. Moe door de reis ben ik eerst even gaan rusten waardoor ik de avond heerlijk heb genoten van alles.
Mijn man voelde zich niet zo lekker en had nergens trek in. Een griepje, dachten we. Meestal was hij na twee dagen dan weer opgeknapt. Het was toch een gezellige jaarwisseling en wij gingen met een goed gevoel slapen. 2013 zou alles beter gaan.

Maar ook 2013 begon slecht voor ons.

De volgende morgen merkte ik dat mijn man erg lag te transpireren. Ik probeerde hem wakker te maken, maar hij reageerde niet. In paniek de kinderen geroepen, die kwamen direct en uiteindelijk lukte het om hem wakker te krijgen. Overeind komen lukte niet. Hij zakte direct weer in elkaar.
De dienstdoende arts van het eiland gebeld, die was binnen 15 min. bij ons. Zij heeft toen de temperatuur en zijn suikerspiegel
gecontroleerd: die waren beide schrikbarend hoog.
Er werd direct met de ambulancedienst en de Texelse veerdienst gebeld. Mijn man moest met spoed naar het ziekenhuis.
Hij werd naar het Gemini ziekenhuis in Den Helder gebracht, waar er allemaal onderzoeken werden gedaan en ook longfoto`s
gemaakt.
Daarna werd ons door de arts medegedeeld dat mijn man een dubbele longontsteking had. Zijn suiker was totaal ontregeld
en hij had totaal geen weerstand meer. Hij was totaal uitgeput.
Onmiddellijk moest hij aan het infuus voor antibiotica en werden de medicijnen voor zijn suiker ook zo toegediend.
Wij hoopten dat hij door een ambulance naar het ziekenhuis in Amsterdam zou worden gebracht, maar hij mocht niet vervoerd worden en moest in Den Helder blijven.

Nu had hij ons nodig

Door de laatste 2 jaar steeds voor mij te moeten zorgen, was hij nu zelf totaal ingestort.
Nu wist ik mezelf helemaal weg te cijferen. Nu had hij ons nodig en moest hij eerst weer beter worden.
De kinderen wilden dat ik tijdelijk op Texel zou blijven, omdat ik dan dichter bij mij man zou zijn. Plus ze vonden het geen fijn idee dat ik nu alleen thuis zou zijn.
Maar de thuiszorg kwam drie keer per dag en ook liepen er afspraken in het AVL. Die kon ik niet zo maar annuleren.
Die dag met dochter en schoonzoon mee terug gereden naar Amsterdam. Tot mijn grote verbazing stond die avond ineens mijn zoon voor de deur: de kinderen hadden met elkaar overlegd en ze vonden het geen prettig idee dat ik in de nacht alleen zou zijn. Ook mijn dochter kwam die avond langs om te bespreken hoe dat nu verder moest.
Ik stelde voor dat ik weer zelf zou proberen om met de auto rijden, maar dat vonden ze absoluut een slecht idee: ik had bijna 2 jaar niet meer zelf auto gereden.
Maar ook de kinderen moesten weer naar hun werk dus konden niet elke dag voor mij rijden. Contact opgenomen met de (schoon)familie en met hen afgesproken dat er om de dag een van hen mij op zouden halen om naar het ziekenhuis te gaan.
De andere dagen zou onze zoon vanaf Texel dan op bezoek gaan in het ziekenhuis. In het weekend werd ik door mijn dochter en schoonzoon opgehaald om naar Den Helder te gaan.
Dat is zo gebeurd, het ging niet altijd goed maar ik moest doorgaan. Gelukkig heb ik die kracht op kunnen brengen.

Na drie weken werd mijn man ontslagen en mocht naar huis, maar was nog lang de oude niet en erg verzwakt.
Nu was er dubbele zorg voor de kinderen en hadden ze de zorg voor twee zieken. Maar ook de familie stond altijd voor ons klaar om te helpen waar nodig. Heel dankbaar dat iedereen voor ons klaar stonden. En ook deze periode zijn we doorgekomen.

Nel