5- heuprevisie

Twee dagen na de opname staat er opnieuw een anonieme beller in de telefoon. Een secretaresse van de orthopedie van het UMCG belt, ik kan vrijdag al terecht voor een consult. Wat een goed nieuws!, we moeten het tempo erin houden! Dolf was weer aan het werk, hij vindt het lastig, maar ik heb hem min of meer een beetje gepusht. Het liefst wil hij me in een glazen kooitje zetten, ik weet dat hij het goed bedoeld, maar ik kan écht heel goed voor me zelf zorgen. Voor ieders beeldvorming; er is heel veel veranderd de afgelopen weken, maar ik ben nog steeds dezelfde Anja hoor! Ik loop dan wel met 1 of 2 krukken en hoest af en toe behoorlijk maar mijn zelfredzaamheid is nog prima. Ik stuur hem een app dat hij vrij moet vragen voor de volgende dag. In de middag staat de physician assistant van de huisartsenpraktijk ineens voor de deur. Een huisbezoek. Ik ben zo blij dat ik de know how van deze beroepsgroep ken. Zij kunnen werkelijk heel veel zorg over nemen van de huisarts. Met mijn tweede en derde heupconsult kwam ik bij hem terecht en ook de eerste keer dat ik voor mijn hoesten kwam. Mijn casus heeft impact bij de praktijk merk ik. Ze hebben het doorgenomen en vragen zich af of ze iets hebben gemist, maar dat ontken ik. In mijn beleving ben ik telkens goed gehoord en serieus genomen. Ik ben geen pieper en kom bijna nooit bij de huisarts, dus ik druk hem nog wel op het hart dat wanneer ik iets te melden heb dat ze dat niet in de wind moeten slaan. Voor de toekomst zal ik ze nog hard nodig hebben. Ik vraag hem nog om iets voor dat ellendige hoesten en ook iets om te slapen, want dat is af en toe ook erg lastig. Hij gaat het regelen en we spreken af dat óf hijzelf of de huisarts over 14 dagen opnieuw langs zal komen. Hij wil in het traject uiteraard een huisarts betrekken. Er gaat weer een beroerde nacht voorbij, ik slaap tot een uur of 2 en wordt dan weer wakker van de pijn aan mijn heup. Ik ga weer naar beneden, 2 paracetamol met een beker karnemelk en dan installeer ik mij op de bank, met kussens en een dekentje over pak ik de ipad en speel een zinloos bordspelletje. Na een half uur gaan de scherpe randjes van de pijn af en lig ik comfortabel........ik slaap nog een poosje, totdat de pijn weer op komt zetten. Als ik stil en comfortabel lig is het prima te doen. Ik kan mijn energie ook niet kwijt met deze beperking en ben onvoldoende moe om de hele nacht te slapen. Het ochtendritueel wordt opgestart en terwijl ik onder de douche sta neemt Dolf de telefoon aan. Het UMCG belt of we een half uur eerder willen komen, zodat er nog aanvullende foto's kunnen worden gemaakt. We zijn er tijdig en voordat we naar de orthopedie gaan zijn de foto's al gemaakt. En dan zijn we aan de beurt. De arts heeft zich goed ingelezen en voorbereid, op zijn scherm laat hij de foto's zien. Op de ene foto zit er al een prothese in. Hij legt uit dat de pijn waarschijnlijk van de kanker komt en niet van de slijtage. Maar verstevigen lijkt geen goede optie. Mijn levensverwachting van een aantal jaren, maakt wel dat er gekozen moet worden voor een goede constructie. Er worden drie doelen beoogd; 1) pijn weghalen 2) functie behouden en 3) voorkomen dat het breekt. De botmassa waarin de tumor zich begeeft wordt dan helemaal weggehaald, het is dan de vraag of er nog wel bestraald moet worden. Het kan zijn dat ik verlies heb in spierfunctie, omdat de aanhechting van spieren en pezen op een prothese niet altijd loopt zoals gehoopt. Hij tekent waar het probleem zit en geeft aan er een soort van tyraps om heen te zetten zodat het vast zit, maar het zou kunnen zijn dat ik straks een ongelijke loop heb. De revalidatie periode zal ook meer tijd in beslag nemen en de ingreep is veel groter dan een versteviging. Dan komt natuurlijk mijn vraag wanneer de operatie ingepland kan worden. Mijn angst zit in de longkanker en nog meer uitzaaiingen die ik niet wil. (tijd was vroeger altijd geld, maar dat zie ik nu toch heel anders) De orthopeed geeft aan dat hij gaat overleggen met 'mijn' longarts om een concreet plan te smeden. Het zou ook mogelijk zijn om de immunotherapie alvast op te starten, maar dan moet er wel een goed moment gevonden worden waarin de operatie plaats kan vinden. En tot die tijd moet ik wel voorzichtig doen, want ook deze arts is van mening dat mijn heup heel kwetsbaar is, het is geen satéprikker maar hij legt uit hoe het zit. Bovenaan het dijbeen zit een knobbel de zogenaamde Trochanter Major, dat is de plek waar de tumor zit en de Trochanter Major is al bijna verdwenen. Dat kun je ook op de foto zien. Daaronder zitten al scheurtjes en breukjes en bij een verkeerde beweging, met name draaien, zou de heup dus inderdaad makkelijk kunnen breken. De tekening is af en het gesprek voltooid, we zijn zomaar weer een uur verder. Of er nog vragen zijn........Nee, het lijkt me een goed plan. Dan wordt er gekeken of we gelijk ingepland kunnen worden voor de intake gesprekken voor de opname. En dat kan. Opnieuw een gesprek met de apotheker, de verpleegkundige en de anesthesist. Maar deze keer is er helemaal geen keus, de operatie duurt te lang voor een epidurale verdoving en kan alleen onder algehele narcose. Om 10.40 uur was de eerste afspraak en om 15.30 uur rijden we het UMCG weer uit. Ik had nog graag boodschappen willen doen, maar ik moet voorzichtig zijn en wil geen onnodige risico's lopen. We gaan naar huis. Ik hoop dat er dinsdag of woensdag een oproep volgt voor de opname, stap voor stap de behandeling in om weer een beetje zicht te krijgen op het vervolg. De operatie stond immers op de eerste stap.