3- Onwerkelijk
De PET scan was gelijk s morgens om 8.15 uur, en alles liep op rolletjes. Beetje radioactiviteit, uur wachten en dan in de scan. Ik heb in de week ervoor werkelijk gehoopt op lokale longkanker, dan was het in ieder geval te behandelen en te genezen. Zo hopen dat er geen 'lichtjes' zichtbaar worden. Ik had mijn kruk mee om ietwat pijnlozer te lopen. De jongeman bij de scan zei er nog iets over. Ik mompelde terug, jaja slijtage, maar we zullen het zien. We waren tegen half elf weer thuis en het weer was prima. Na een broodje te hebben gegeten hebben we de fietsen gepakt en hebben nog even 25 kilometer gefietst. Rondje Bellingwolde, heerlijk in de buitenlucht, goed voor mijn longen en fietsen is voor mijn heup ook veel minder belastend. Eenmaal thuis weer in de relaxstand, hoewel het toch best wel spannend is allemaal. Onzekerheid is écht slopend. De telefoon gaat om 17.15 en er staat een anonieme beller in het scherm. De longarts........ze hebben de uitslag van de PET-scan en ze maken zich ernstige zorgen over mijn heup, want dat is een uitzaaiing van de longkanker! K**!! Het is alsof het niet over mijn lichaam gaat, alsof het niet binnenkomt......of ik wel naar het ziekenhuis wil komen voor een CT scan van de heup en dan belt de longarts morgen opnieuw. Hij gaat overleggen met de orthopeed om een plan te smeden. Ik moet de heup ontzien, bedrust gaat een beetje te ver, maar ik moet heel voorzichtig doen. En ik mag langs de SEH naar binnen, dan is de weg naar de scan het kortst. We mogen na het eten komen dat is prima. Het eten smaakt me totaal niet en verdwijnt in de kliko. We gaan naar het ziekenhuis en voor ik het weet lig ik voor de vierde keer in een scanapparaat van Siemens, mijn naam staat in het display, ik droom niet. Na de scan vraag ik hoe nu verder, dit gaat per slot van rekening over mijn lichaam....de mevrouw geeft aan dat ze gaat overleggen met de radioloog en de radioloog overlegt met de longarts en de longarts belt mij op mijn 06 nummer...... ik mag niet langer met één kruk lopen, want mijn heup kan ieder moment breken. Het gevoel dat dit niet over mijzelf gaat blijft bestaan, ik had diezelfde middag nog gefietst! En de fysiotherapeut had er vorige week nog flink aan getrokken, dat been zat er in mijn beleving nog heel vast aan hoor. Ik moet even wachten en dan komt er iemand langs van de SEH, iemand die ik van mijn vorige werk nog ken. Ik breek, de waterlanders zijn niet meer te stoppen. Dit kan toch niet waar zijn?? Met een rolstoel kom ik het ziekenhuis uit, we gaan naar huis. Ik bel de kinderen of ze nog even willen langskomen. Emotioneel stortten we in......want ja als die uitzaaiing in de heup zit waar zit het dan nog allemaal meer?? Na een poosje komt mijn realiteitszin weer naar boven, niet te ver vooruit denken, morgen belt de longarts en daarna kijken we wel weer. En zo gaat het dan ook, de volgende dag ben ik onlosmakelijk verbonden met mijn iphone, en als er om 13.00 uur nog niet is gebeld, besluit ik zelf te bellen. Jawel ik sta gepland in de agenda om 15.00 uur. Maar als het 16.00 uur is en nog geen melding, dan bedenk ik dat het wel dezelfde tijd zal worden als de vorige dag. Dat klopte, de longarts belde opnieuw. U heeft longkanker die is uitgezaaid naar uw heup en daarbij zijn er ook nog een paar lymfeklieren aangedaan. Dat betekent ook dat we u niet meer kunnen genezen....... Maar wel behandelen, we gaan ons best doen om een zo goed mogelijk plan te maken zodat u misschien nog een aantal jaren een goed kwalitatief bestaan kunt hebben. We zullen moeten beginnen met de heup, daarna bestralen en zoals het nu lijkt is immunotherapie de beste remedie om de longtumor in bedwang te houden. Ik denk opnieuw dat dit niet over mij gaat! Dit is een foute film, ik heb de hoofdrol en heb het script helemaal niet kunnen doornemen. De afspraak van 14 mei voor de uitslag laten we staan, want dan heb ik ook nog de gelegenheid om vragen te stellen. De dokter legt nog uit dat dit eigenlijk helemaal niet via de telefoon moet, maar om het tempo erin te houden is er geen ander alternatief.