Teleurgesteld? Beledigd? Allebei denk ik
Vandaag is het drie weken geleden dat ik mijn lieve mama voor het laatst zag, dat ik haar voor het laatst aan kon raken en de laatste dag dat ze fysiek bij ons was.
de dagen erna verliepen goed, ik dacht dat het wel goed ging met me, zo goed dat ik mijn laatste afspraak bij de psycholoog had, ik huilde weinig en sliep goed... helaas was dat maar voor even, ik viel in een enorm gat... ik ben mijn mama kwijt 😭
het moment dat er bekend werd dat mama overleden was, ontplofte onze telefoons, overal berichten. Super lieve dingen gekregen en vaak de woorden: “als ik wat voor je kan doen, voor ik het wel”...... Gelukkig nam ik dat al met een korreltje zout, want ik hoor zo goed als niemand meer!!! Zo zwaar teleurgesteld in mensen, niet eens interesse gehad in wanneer de uitvaart was.. en een berichtje met: “hé lot, hoe gaat het nu?” Is ook teveel gevraagd.
het valt me zwaar dat ik op dit moment het gevoel heb dat ik er alleen voor sta. En dat ik zelf overal achter aan moet. (Doe ik lekker toch niet 🖕🏻) Ik hou me groot hoor, en ik ga volgende week ook weer op gesprek op mijn werk. Maar hey, ik voel me ook wel eens rot, maar niemand die het ziet...
even een zeurblogje... sorry
6 reacties
Lotte, je mag zeker even lekker "zeuren" zoals je het zelf noemt. Alleen noem ik het geen zeuren. Je moeder is er niet meer, dat is niet niks. Zeker niet op zo'n jonge leeftijd. Dit heeft veel tijd nodig.
Wat jammer dat je er zo alleen voorstaat. Mensen beloven een boel, maar houden zich daar helaas niet vaak aan. Ze hebben vaak ook geen idee wat de impact is en hun leven gaat gewoon door.
Rustig aan beginnen met werk is prima, maar neem ook de tijd om het allemaal te verwerken
Lieve groet,Karin
dag Lotte, ik ben mijn man kwijt na 34 jaar, ik ervaar hetzelfde als jij. Ik sluit me helemaal bij Karin aan. Het is niet niks wat jou is overkomen. Ik ga naar een rouwgroep, de steun van mensen valt inderdaad erg tegen. Jij bent nu aan het overleven, anderen leven door en begrijpen het pas echt als het henzelf overkomt. Mensen op deze site en vast veel meer begrijpen jou heel goed. Laat je tranen stromen en deel je verdriet. Les van Femke van der Laan. Het klopt, als je huilt bereikt dat mensen wel. Liefs, Ellen
Lieve Lotte, dit is natuurlijk geen zeuren!
Ik vrees dat het zo'n beetje een standaardpatroon is in dit soort situaties. Eerst een grote stroom reacties. En daarna wordt het stil en val je in een donker gat. Iedereen gaat weer gewoon door met zijn leven maar jij niet.
Ik hoop dat er toch een paar mensen zijn die jij echt vertrouwt. Laat het hun maar weten, laat zien hoe verdrietig je bent en zeg dat je hen nodig hebt. En misschien toch nog eens terug naar die psycholoog? Misschien heb je zelf ook al snel het idee gehad dat je het alleen 'moest' kunnen?
Veel sterkte gewenst,
Hanneke
Hoi Hanneke,
ik ga inderdaad ook terug naar de psycholoog.. het besef kwam pas later dus heb de hulp echt nog nodig..
liefs,
Hoi Lieve Lotte,
Helaas is dit een patroon waar we allemaal door heen lijken te moeten. Toen mijn vrouw 19 augustus overleed was iedereen er voor je, Nu, inmiddels een week of 6-7 verder ben ik me een partij eenzaam. Daar lusten de honden geen brood van.
Ik kan ook niet zo maar even iets gaan ondernemen in de avond, want dan moet er eerst weer oppas geregeld worden.
Hoe hard het ook klinkt, maar voor anderen gaat het leven wel door terwijl die van jou stil staat.
Probeer een aantal mensen om je heen te verzamelen die je wel blijven steunen. En laat de rest het heen en weer krijgen. Dat kost alleen maar energie die je niet hebt.
Liefs Ray
Lieve Lotte, je moeder verliezen, dat is ronduit verschrikkelijk. Na een kind verliezen is dat volgens mij het ergste wat er bestaat.
Ik was bijna 14 toen mijn vader stierf en ik was heel boos omdat er op mijn verjaardag (twee weken na zijn dood) meer mensen kwamen dan ooit. Vervolgens zagen we maanden niemand meer. Nu ik volwassen ben en zelf kanker heb, snap ik het pas: mensen bieden hulp aan, maar durven niet te handelen. En als ze niks horen, hopen ze maar dat het goed gaat. Maar de drempel om jou te benaderen wordt steeds hoger.
Dat hoef jij natuurlijk niet op te lossen. Maar als je graag contact wilt, bezoek wilt, babbelen wilt, schroom niet en bel iemand! Een tante, ander familielid, vrienden. Mensen weten ècht niet hoe ze het aan moeten pakken. Lieve Ray, dit geldt ook voor jou! Als je zelf nog onwetend was, zou het je misschien wel net zo vergaan. Vaak bedoelen mensen het goed, maar hebben ze geen idee wat ze moeten doen. Trek aan de bel!
Heel veel liefs en sterkte! XXX