De rollercoaster genaamd kanker... deel IV

mama herstelde snel en goed van haar buikoperatie.. wel was ze van de oncologie afdeling naar een chirurgische afdeling gegaan, want ja, ze had wel 3 drains zitten.. 

er werd zelfs gesproken over maandag 13 mei naar huis gaan.. 

Zaterdag 11 mei was ik bij haar, zoals elke dag.. ze zat lekker te kletsen met me en viel tussendoor ook lekker in slaap.. niet gek natuurlijk.

2 keer begon ze ineens over of tegen dingen te praten die er niet waren.. kwam door de medicijnen zei ze. 

Zondag 11 mei, Moederdag... 

Moederdag in het ziekenhuis is natuurlijk nooit ideaal.. ik met mijn partner naar het ziekenhuis., hij vind ziekenhuizen helemaal niets.. maar toch meegegaan.. kom ik aan, is mijn moeder opeens enorm benauwd, reageert amper op ons toen we binnen kwamen, en reageerde ook niet op de cadeaus die ik meebracht... wat is dit nou?

ik ben meteen naar de verpleegster gelopen. En heb gevraagd wat er gebeurd is, want zo had ik haar de dag ervoor niet achtergelaten... zij vertelde dat mijn moeder een hele onrustige nacht achter de rug had.. dat was te zien ja.. maar gek genoeg was er nog niemand langs geweest. Er klopte iets niet, ze was zo onrustig, afwezig en zo benauwd dat het eng was.. toen ik het idee had dat de benauwdheid erger werd, heb ik er iemand bij gehaald, volgens haar viel het wel mee.... nou dit viel helemaal niet mee!!! Na een tijdje kwamen er toch 2 artsen.. longen geluisterd en volgens hun was ze zo benauwd door het slijm... en het hallucineren dan? Dat was volgens hun normaal, gebeurd wel vaker als iemand veel meemaakt en op een andere plaats is.. (een delier volgens mij)

zondag ochtend weer gegaan, nog zo benauwd.. weer artsen erbij. Toch maar een longfoto maken want het klinkt niet helemaal goed daarzo... hehe, er gebeurd toch eindelijk wat.. bloedwaarden bleven goed, dus vandaar dat ze dachten dat het door het slijm enz zou komen. ze zou zo snel mogelijk opgehaald worden... ik even naar de wc en toen ik terug kwam zag ik een verpleegster de kamer uit lopen.. mijn oom zat op dat moment op haar kamer en zei dat ze v0cht kreeg omdat het een ct scan werd i.p.v. een longfoto.. maar waarom? Dat wist hij niet.. dus ik weer achter de verpleegster aan die ik uit haar kamer zag lopen.. de bloedwaarden waren toch niet goed (uur geleden wel, nu niet?). Dus Oke, ct scan.. fijn dat ze even goed kijken... na een uur was ze weer terug en de uitslag zou een uur daarna komen... toch een longontsteking, dus hup, aan de antibiotica.. ook hadden ze een stukje hals op die ct van de longen, waarop ze toch iets zagen zitten wat ze verontrustte, aangezien ze daar vorig jaar een tumor had.. maar eerst die longontsteking maar is bestrijden..

maandag 13 mei, de eerst opgegeven ontslagdatum.. ik loop het ziekenhuis in en ik word door mijn vader gebeld... hij is geschrokken want hij kreeg een sms’je van mijn moeder: help ik sta in de garage, gevolgd door: help me nou... vader natuurlijk geschrokken, ik gauw naar boven, nou ze lag gewoon in bed hoor! Naja gewoon, nog steeds enorm benauwd. Telefoon afgepakt en in mijn tas gestopt voordat ze iedereen berichten zou sturen. Mijn moeder heeft die dag alleen maar wartaal verteld. Echt compleet van de kaart... tot er opeens een kno arts binnenstormt, die was net pas op de hoogte gesteld en die besloot meteen even te komen kijken... die kwam net optijd.....

via een camera in haar neus gekeken, wat hij toen zag, zag er niet goed uit. Ze had nog maar 1 mm om te ademen.. er moest meteen actie ondernomen worden en hij begon over een canule... wat?! Zo’n buisje in haar keel? Toch met moeite gevraagd aan mijn moeder of ze dat zou willen... daar wilde ze even over na denken want praten zou dan moeilijker worden.. nadat de arts had overlegd kwam hij terug, de canule moest zo snel mogelijk geplaatst worden.. maar aangezien mijn moeder had aangegeven dat ze het misschien niet wilde, vroeg ik aan hem: wat als ze het echt niet wilt? En hij antwoordde: dan gaat ze dood.... nou bedankt dokter, duidelijke taal... ze had ze morgen niet gehaald, ze had gestikt, of ze had uitgeput geraakt want ze moest zo enorm veel moeite doen om te ademen.. Ook kregen we weer te horen 0ver de tumor die waarschijnlijk terug was.. ook gaf hij aan dat daar weinig aan te doen zal zijn gezien haar conditie.

Om een uur of 19:00 werd ze opgehaald..  ze was vanaf het moment dat ze hoorde dat ze weer naar de ok moest, aan het schrijven, we mochten niet zien wat.. toen ze opgehaald werd, was het duidelijk... ze was afscheidsbriefjes aan het schrijven voor haar man en kinderen, toen ze bij haar kleinkinderen aankwam, moest ze naar de ok.. ze was erg bang om niet meer wakker te worden, en eerlijk gezegd, wij ook aangezien ze zo zwak was. We hebben de hele avond in het ziekenhuis gezeten want wij wilde ook weten of het goed gegaan was.. en eindelijk was daar het telefoontje, het was gelukt.. maar.. ze hadden plekjes in haar keel gezien en hadden daar hapjes van genomen..  het vermoeden was beschadigingen van de bestralingen maar voor de zekerheid toch even onderzoeken.. we mochten haar die avond, naja nacht, het was namelijk bijna 1 uur, nog even zien.. wat was dat fijn zeg, wat ademende ze rustig en wat straalde ze rust uit.. 

nu toch weer terug naar de hoofd-hals oncologie want ja, daar hadden ze wel verstand van de canule, de chirurgen zouden dagelijks langskomen voor de drains dus dat kwam ook goed.. spullen overbracht en weer lekker op dr kamer gezet zodat het weer een beetje als haar plekje voelde. 

Dinsdag lag ze weer lekker op haar kamer..