Een jaar later...........
Nu een jaar later, alleen dat al slaat me deze week lam, zo onwerkelijk, een jaar geleden de diagnose gehad en nu ...... alle behandelingen gehad, nu de trotse bezitter van een buismaag het gaat als je een jaar terug kijkt best goed en toch, toch lijkt het soms allemaal nog zo onwezenlijk. Deze week spookt maar door mijn hoofd wat de chirurg na de chemoradiatie en operatie zei. De tumor was na de chemoradiatie 2 cm geslonken, van 6 naar 4 cm. Na de operatie zei hij dat het een lelijke tumor was en pas nu denk ik heel argwanend.....wat bedoelde hij met lelijk? Ook de angst aanwezig dat het terug komt, niet elk uur en iedere dag, maar het spookt wel. Volgende week weer een controleafspraak in het ziekenhuis, dit keer maar een lijstje gemaakt met wat ik wil vragen of waar ik meer duidelijkheid over wil want zodra ik er zit weet ik de helft niet meer. Geheugen is na chemo nog niet helemaal je van het, net als de tintelende ledematen en dode tenen. Haar begint wel weer aardig te groeien, lijken wel pluizige babyhaartjes (maar dan grijs, hahahha). Eten gaat ook redelijk, af en toe komt alles er spontaan weer uit (ook zo'n vraag voor komende week), zakken doet het direct na het eten wel, de laatste oprekking is 8 weken geleden, dat is dan wel weer lekker, maar 's avonds iets korreligs eten is taboe, dat blijft 'op het randje' hangen' en geeft een nacht hoestbuien en schuimen. De creon doet zijn werk waardoor de spijsvertering iets verbeterd is, vitamine B11 wordt komende week ook weer getest (totale vitamincheck en totaal bloedbeeld), benieuwd of dat nu voldoende is.
Tussen de oren rommelt het behoorlijk, op vrijdag zit ik in een groep bij het Helen Dowling instituut, dat maakt veel, van waar ik overheen gewalst was afgelopen jaar, los, komt nu van alles boven. Dan is het lekker als je je draai kwijt bent dat je daar je ei kwijt kunt en (h)erkenning vindt. Alle gesprekken zijn herkenning, gek dat mensen met verschillende vormen van kanker wel na de behandeling/operatie/etc. dezelfde hindernissen ondervinden.
Nu wordt het dus 'bezinnen', wat kan ik nog, wat wil ik, wat is belangrijk, wat laat ik los? Want nog steeds geldt: opeens is (was) alles anders.
Tussen de oren rommelt het behoorlijk, op vrijdag zit ik in een groep bij het Helen Dowling instituut, dat maakt veel, van waar ik overheen gewalst was afgelopen jaar, los, komt nu van alles boven. Dan is het lekker als je je draai kwijt bent dat je daar je ei kwijt kunt en (h)erkenning vindt. Alle gesprekken zijn herkenning, gek dat mensen met verschillende vormen van kanker wel na de behandeling/operatie/etc. dezelfde hindernissen ondervinden.
Nu wordt het dus 'bezinnen', wat kan ik nog, wat wil ik, wat is belangrijk, wat laat ik los? Want nog steeds geldt: opeens is (was) alles anders.
1 reactie
Je vroeg hoe het met mij gaat nou,
Ik herken het helemaal, wel fijn dat je naar die gespreksgroep gaat.
Tijdens de behandelingen en operatie was ik steeds positief ondanks alle bijwerkingen en complicaties (4 x opgenomen in ziekenhuis) Maar toen alles achter de rug was en ik "hersteld" was begon alles pas goed tot me door te dringen en werd ik depressief wat ik helemaal niet kende van mezelf. Zelfs mijn man, (wij zijn 42 jaar getrouwd) kende mij zo niet. Ik heb een hele goede/fijne casemanager van het ziekenhuis en via haar heb ik hulp gekregen, ze heeft me met een lotgenote in contact gebracht. En ik heb de oncologische revalidatie gedaan, is 3 maanden 3 x per week met dezelfde groep bij elkaar komen, is sporten en sessies gesprekken, daar heb ik veel baat bij gehad.
Er wordt ook gezegd: eerst ben je alleen bezig met overleven, en na alle behandelingen en opratie moet je weer verder leven.
Heb ook een soort boekje gemaakt van mijn dagboek over het jaar slokdarmkanker, en mensen die belangstelling hebben laten lezen, want het is precies wat jij schrijft een buitenstaander weet niet wat je meemaakt, al proberen ze het nog zo goed, De gevoelens van iemand met kanker kennen ze niet.
Wat het lichamelijk betreft, ik moet ook erg opletten met eten, gaat ook nog weleens mis en komt het er weer uit, Maar weet nu wel wat ik wel en niet kan eten, vind ook jammer dat "uit" eten niet meer is zoals het was. En dat halfzittend slapen breekt me ook nog weleens op, denk dat ik daar nooit helemaal aan wen. Maar dan denk ik maar zo, hier valt mee te LEVEN, en dat is wat ik Wil!!!
Ik wens jouw heel veel sterkte met alles, en verneem graag hoe het verder met je verloopt.
Groetjes Riekie