Geen roze olifant

Ken je de roze olifant? Als je tegen me zegt denk niet aan een roze olifant, dan denk ik niet aan 1 olifant. Ik zie een hele kudde roze olifanten, rennend over de Afrikaanse vlakte en trompetterend met hun grote oren flapperend in de wind.

En zo gaat het ook met kanker. Ik pak in het ziekenhuis een Libelle, sla deze open en dan net bij een artikel over borstkanker. Ik kijk op tv ik vertrek en ook daar een mevrouw die borstkanker heeft gehad. Waar ik kijk, wat ik ook opensla, wat ik ook kijk op tv, het gaat over kanker. En ik ben er zo klaar mee! En ik krijg een appje van iemand waarbij een hersentumor is gevonden. En daarin staat ook dat mijn positiviteit een voorbeeld is. Ik ben blij dat ik een voorbeeld kan zijn, maar positief? Dat voel ik me niet.

Ik heb op FB de meldingen uitgezet van de groepen die over (borst)kanker gaan en leven en overleven. Ik ben er klaar mee. Het woord kanker kan ik even niet meer horen.

Ik weet even niet meer hoe verder. Van de week was ik aan het denken over 5 jaar als de hormoontherapie afgelopen is. Dat ik dan weer een normale temperatuur zou hebben, dus niet constant of te koud of te warm. En opeens bedacht ik me: ik kan me niet meer herinneren hoe dat was. Hoe het is om nergens last van te hebben. Om enorm verkouden te zijn en beter te worden en klaar. Nu ben ik enorm verkouden, dat duurt langer en de weinige energie die ik had, is helemaal weg.

Elke dag kost het me meer moeite om mijn bed uit te komen. De afspraken deze week heb ik afgezegd. Ik voel me beroerd van de verkoudheid. Het liefst lig ik in bed met een dekbed over mijn hoofd. Maar ja, geen goed plan als je dan binnen 3 min. je bed uitdrijft van de warmte. Gelukkig lig ik 5 min. later weer te rillen van de kou.

Wanneer houdt deze ellende op?

Ik ben er deze week gewoon even klaar mee.