Twee werelden
Heel lang wilde ik niets te maken hebben met wat in de verste verte maar met borstkanker te maken had. Ik denk dat dit begonnen is in de periode dat mijn moeder ziek was, borstkanker, toen ik een jong meisje was. Er werd in die tijd nergens echt over gepraat, niets benoemd , maar het is ongetwijfeld met de beste bedoelingen gedaan. Maar als kind voel je van alles, zie je het behuilde gezicht van je moeder, zijn er de ziekenhuis opnames, de geheimzinnige gesprekken met tantes en buurvrouwen. En is er daar de constante vage, onbestemde angst in je lichaam en een gevoel van dreigend onheil. Maar je hebt het er maar niet over, want het is duidelijk de bedoeling dat je het niet mag weten.
Maar nadat mijn angst bewaarheid werd en moeder overleed op 48 jarige leeftijd , en ik 13 was, verdween de angst niet maar begroef zich in mijn lichaam. Als een mol graafde hij zich in om telkens op onverwachte momenten de kop op te steken. En het went hoor, met een continue angst op de achtergrond te leven.En op een gegeven moment begin je alles zo diep weg te duwen dat je net doet of het er niet is dus alles wat je angst aan kan wakkeren negeer je gewoon compleet.De angst heeft zich nu zo diep genesteld dat het je hele wezen beheerst,maar uiterlijk is er niets van dit alles te zien en leid je een doodgewoon leven.
En als daar dan het gevreesde moment aanbreekt lukt het nog alle signalen eindeloos lang te negeren en gewoon net te doen of het niet bestaat.Omdat ik niets met borstkanker te maken wil hebben. Ik lees er niet over, google er niet over, duw het weg zo ver mogelijk. Zelfs als daar dan eindelijk het onvermijdelijke gebeurt, de diagnose, en gelijk goed foute boel natuurlijk.
Maar ook dan duurt het nog zeker een half jaar voordat ik me ga verdiepen in mijn ziekte en wat er nu eigenlijk aan de hand is. In dat half jaar laat ik alles over me heen komen, de chemo, de bestraling, enz, het gaat wel over mij, maar ik kan me er niet toe verhouden.Ik weet niet wat er gebeurt, maar dan begin ik voor het eerst voorzichtig te zoeken naar informatie, dat wat ik nooit heb durven doen, zo diep zit het trauma.
En kom ik op kanker.nl terecht, waar ik bijna verbaasd blijf rondhangen. Zoveel verhalen, er zit veelal een grote lijn in die voor velen hetzelfde is, maar ieder heeft toch z'n eigen verhaal. En voel ik voor het eerst een enorme nieuwsgierigheid naar al die ervaringen van anderen , en lijkt het of ik in wil halen wat ik al die jaren zo krampachtig van me af wilde houden.
Dan ontstaat er voor mijn gevoel iets vreemds, die kankerwereld waar ik me angstvallig zo ver mogelijk van wilde houden begint mijn nieuwe wereld te worden. Want mijn oude wereld lijkt helemaal verdwenen, ik ben te slecht om te werken, en ik voel ook een enorme afstand tot die oude wereld, ik hoor daar niet meer lijkt het wel. In die nieuwe wereld begin ik me langzaam op m'n plek te voelen. Iedereen begrijpt me, en ik hoor erbij.
Maar tegelijkertijd doe ik nog wel m'n best uit te reiken naar die oude wereld om daar weer aansluiting te vinden.En als ik gevraagd wordt voor een paar opdrachten en ik die ook aanneem en ik voel hoe het weer is om een klein beetje de oude Ingrid te zijn geeft dat zoveel vreugde dat ik weer terug wil naar die oude wereld.Maar dat brengt ook weer een gek iets met zich mee. Want ik heb opeens even geen zin in kanker.nl. Maar ik ben wel oprecht benieuwd hoe het met al die mensen gaat met wie ik zo meeleef. Hoewel ik nog niemand in levende lijve heb gezien voelt het alsof ik sommige van jullie ken.Ik ben benieuwd naar uitslagen van scans, of behandelingen aanslaan, vraag me zelfs af hoe het gaat met een zeker knaagdier in het huis van een blogger, ik heb een paar afleveringen gemist van het feuilleton, ik bedoel maar! Voor het eerst sinds lange tijd roept de echte wereld weer. Is het niet, Yuki, er zijn nieuwe activiteiten voor jou op kanker.nl, maar, Ingrid, er zijn nieuwe activiteiten voor jou in de echte wereld!
Ben ik net met een blog begonnen, 3 blogs geschreven in korte tijd, en nu al 10 dagen geen tijd en ook niet zo'n zin. Wat zullen mijn 9 volgers wel denken, dat ik met plotseling sterk verhoogde tumormarkers ben opgenomen voor spoedbestralingen of erger. Dat ik een PB dagen onbeantwoord laat voelt alsof ik een belangrijke app van een goede vriendin negeer. Dat slaat natuurlijk allemaal nergens op, maar ik denk dat andere mensen misschien ook zoiets soms voelen. Het voelt warm en vertrouwd, maar je wilt je er ook weer een beetje van losweken, want die echte wereld waarin je weer de persoon kunt zijn, al is het dan een andere versie die je ooit was, lokt. En hier ben je de kankerpatient. Wat moeilijk.
Velen van jullie hebben die 2 werelden waarschijnlijk al verenigd, want het zijn natuurlijk ook geen 2 werelden. Maar daar stoei ik nu dan mee op het moment. Maar vind het toch wel een positief iets denk ik. Maar ben ook benieuwd hoe anderen hiermee omgaan. Ik kijk uit naar nieuwe activiteiten voor yuki op kanker.nl. Maar nog meer naar de activiteiten voor Ingrid in de Echte Wereld!
Voor ieder alle goeds toegewenst, Ingrid
34 reacties
Ach meissie wat herkenbaar die twee werelden ,ik wilde door als kind wat er met allebei mn oma's en mn moeder was heel lang niks van het woord alleen al weten ,ik heb zelfs een keer toen ik opgeroepen was voor het bevolkings onderzoek voor borstkanker afgezegd omdat ik een bultje voelde en vond nee ik wil het niet horen ,ik heb me heel lang gedistanceerd van alles wat er mee te maken had en las er nooit iets over ,en toen 50 jaar na dato kwam mn man er mee thuis ,ja en toen was alles terug alle gevoelens van lang geleden kwamen boven ,inmiddels zoek ik alles op maar ook in het begin was ik de hele dag op deze site ,nu sla ik ook over soms wil ik terug naar vroeger en gewoon hes zijn en niet de partner van iemand met kanker ,dus op een andere manier dan jij is dit blog toch herkenbaar ,en wat jou aangaat doe wat jij wil ,als je wil lezen prima maar als je voelt nu ff niet ff gewoon lekker ingrid zijn is dat net zo goed prima want jij weet zelf het beste waar je behoefte aan hebt lieverd ,en die twee werelden lopen over een tijdje feilloos over in elkaar .
Veel sterkte en een dikke knuffel liefs hesšš
Lieve Hes,
Ja, ik heb ook regelmatig de uitnodiging van het borstkankeronderzoek gauw bij de oude kranten gedaan, niet slim natuurlijk maar ik was zo bang.....
En voor een partner van iemand met kanker, zoals jij, heb je dat gevoel natuurlijk ook, al is het op een andere manier. Maar je wilt ook weer terug naar je oude wereld die helemaal is verandert, ook al ben je zelf niet ziek. Lijkt me ook met heel wat uitdagingen gepaard gaan.
Hou je goed, en ook op jezelf passen hoor!
Liefs, Ingrid
Ik wilde ook niets van kanker weten of horen totdat ik het zelf kreeg. Toen wilde ik er steeds meer over weten. Maar dan ook weer niet en ben ik tijden even aan het struisvogelen. 2 werelden die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, hier een weg in vinden is niet makkelijk. Maar voel je vooral niet verplicht tot iets, het is jouw proces in jouw tempo. Wanneer je even niet wil of zelfs helemaal niet dan is dat ook goed. Maar lees ik het nu goed dat je opgenomen bent geweest?
Gr. Henny
Dag Henny,
Nee hoor, dat was maar een grapje in mijn blog, bij wijze van spreken. Ik ben niet opgenomen en het gaat op het moment best goed met me. Maar ik merkte aan mezelf dat na mijn enorme nieuwsgierigheid van de laatste maanden er een soort verzadiging was opgetreden. Ik hoop dat dit een goed teken is. Ik kijk er naar uit binnenkort samen te gaan wandelen, ik stuur je van de week nog een berichtje, misschien dat volgende week lukt?
Groetjes, Ingrid
Oh nou beter nieuws, ik schrok er even van. Fijn dat jij je wel wat beter voelt. Ik snap van die verzadiging ook wel weer hoor, waardoor je twijfelt . Rustig aan, neem je tijd.
Ik hoor je later,
Gr. Henny
Twee werelden? Of Ć©Ć©n? Ik gebruik kanker.nl om de mensen uit de bovenwereld die zich met mij begaan voelen deelgenoot te maken van mijn wereld. Want mijn wereld is er nog maar Ć©Ć©n, die van de onvoorzien vroegtijdig vertrekken. En hoe ik daar geraak, wat ik voel, wat ik beleef en vooral wat ik tot dan nog vermag, daar schrijf ik over. Om te laten zien dat mijn leven meer is dan kanker hebben.
Liefs Zweef
Ha Zweef,
Nee, dat durf ik nog niet zo, anderen , niet zieke mensen dus, uit mijn kennissenkring te vertellen over mijn blog. Best gek eigenlijk, ik laat mijn diepe gevoelens dus blijkbaar eerder aan jullie hier zien, die ik zelfs nog nooit gezien heb, dan aan vrienden of familie. Misschien natuurlijk omdat ik weet dat het hier begrepen wordt, en dat moet je nog maar zien bij gezonde mensen. Terwijl ik heus heel lieve vrienden heb hoor, waar ik ook goed mee kan praten. Maar het is toch anders. Ingewikkeld allemaal!
Liefs, Ingrid
Lieve Ingrid,
Heel begrijpelijk. En net als de anderen hier zeg ik: niets verplicht hier op de site. Er zijn mensen die bijna elke dag bloggen, er zijn er die het heel af en toe doen, er zijn er die alleen op anderen reageren of stil meelezen zonder dat we hen hier ooit zien.
Je vraagt hoe wij dat doen. Voor mij is de 'gewone wereld' heel ver weg geraakt. Door voortschrijdende ziekte en ook door corona heb ik geen vaste activiteiten meer en ook twee jaar lang heel weinig mensen gezien. De familie en goede vrienden zijn natuurlijk gebleven. Maar werk en muziekleven zijn verleden tijd.
Op kanker.nl las ik eerst vrijwel alles, net als jij had ik een soort 'honger' naar verhalen van lotgenoten. Ik ben ook naar bijeenkomsten geweest en heb daar hartsvriendinnen opgedaan. De contacten hier zijn me ontzettend veel waard. Want in de rest van de wereld ben je als zieke de uitzondering en kan men niet werkelijk begrijpen wat je meemaakt. Hier hebben we aan een half woord genoeg.
Ik lees wel minder dan voorheen. Voornamelijk blogs van mensen die ook palliatief zijn of voor wie ik een bijzondere sympathie voel. En dat zijn vooral degenen die contact maken en ook op anderen reageren, zoals jij dat ook doet.
Overigens heb je het over de 'Echte Wereld', dat zie ik toch anders. Wij zijn net zo echt als gezonde mensen.
Veel liefs en sterkte!
Hanneke
Hoi Hanneke,
Dank voor je uitgebreide reactie , jij bent al langer hier op de site dan ik natuurlijk. Op het moment voel ik het nog steeds als 2 afgescheiden werelden. Maar je hebt natuurlijk helemaal gelijk wanneer je zegt dat de kankerwereld om het zo maar even te noemen ook de echte wereld is. Voor mij voelt het op dit moment nog niet zo omdat ik nog zo graag naar mijn oude wereld terug wil, waarin ik de dingen kon doen die ik graag wilde doen. En omdat ik de laatste tijd, wel met wat pijn en moeite natuurlijk, me weer in mijn oude wereld heb begeven en geproefd heb hoe dat voelde wil ik daar zo graag weer naar terug, al is het maar soms. Ik denk dat ik mijn leven met kanker heel erg associeer met belemmering en pijn, al die maanden vorig jaar in het hoog en laag bed beneden, maanden in de rolstoel, ik voelde me gevangen. En ik voel me nu als een gevangene die vrij is gelaten, waarschijnlijk voor een bepaalde tijd maar toch..Maar daar ben ik nu dus mee bezig, die 2 werelden samen te laten komen.
Ik hoop dat je je goed genoeg voelt op het moment om wat mee te krijgen van het gevoel van het naderende voorjaar, ik gun het je zo erg.
Veel liefs, Ingrid
Lieve yuki
Bij de oude kranten ,die snap ik ,maar t werkt idd niet maar bang zijn begrijp ik ,en het moet echt zo moeilijk voor jou geweest zijn en nog om dan te horen dat je het zelf ook he t valt echt zo niet mee meissie ,ik leef met je mee ,
Ja ik zeg altijd maar het heeft invloed op het hele gezin ,wij ons gezin moeten onze weg ernog in vinden en dat lukt nog niet zo goed ,
Ja hoor doe ik wel ik zorg goed voor ons allebei .
Veel sterkte en liefs terug hesšš
Hi Ingrid
Voor mij zijn en blijven het twee werelden .
Je hebt kanker.nl , waarin je je thuis voelt , allemaal gelijkgestemde geesten , waar je kan praten over alles en nog wat ,waar je je zorgen kwijt kan en dat zonder melig te doen . En soms nog plezier maken ook , denk maar aan die rattenvangst ( of beter gezegd niet-vangst )
Zo goed als iedereen zit in een palliatieve fase , en , zelfs al heb je elkaar nooit gezien , het schept een band die je in het "echte" leven niet hebt .
Geen enkele zieleknijper die daar tegenop kan .
Kanker maakt hier gewoon deel uit van eenieders leven .
En dat begrip en kennis heb je dus niet in het dagelijks leven . Daar kan je links en rechts weleens praten over je ziekte , maar liefst niet teveel , want dan beginnen de mensen zich ongemakkelijk te voelen .
En dan krijg je medelijden ipv medeleven , en dat helpt je ook niet vooruit .
gr , willy
Dag Willy,
Ja, dat gevoel heb ik toch ook wel hoor, ook al weet ik dat juist kanker ( .nl )voor ons de echte wereld is..
Maar dan zijn a.s zondag toch even die 2 werelden verenigd :))
Groet en tot zondag!
Op dit moment voel ik me in geen enkele wereld thuis.
Mijn oude wereld brengt alleen maar problemen rond mijn zoon en Wajong uitkering waar ik geen energie meer voor heb om hem te steunen, en de kanker wereld waarin ik alleen maar enorm veel bijwerkingen heb van de hormoon kuur .Waar ik net mee ben gestopt omdat ik in een enorme depressie dreigt te komen. En die wereld wil ik helemaal niet meer in. Ben dus aan alle kanten bezig om mezelf weg te stoppen want anders kan ik mijn gevoel niet meer de baas.
Mijn wereld is er een van ik moet door maar weet niet echt hoe,
Beste Donk,
Dank voor je reactie. Ik vind het wel verdrietig te lezen dat je je zo klem voelt zitten aan alle kanten, ook in de persoonlijke sfeer. Dat is iets wat je er helemaal niet bij kunt hebben als je ook al zo ziek bent. Ik keek even in je biografie, en las dat je wel steun krijgt vanuit je kerk, dat is in ieder geval heel waardevol. En hopelijk kun je hier ook wat steun vinden, en misschien wel in een inloophuis in de buurt? Of vraag een gesprek aan bij je huisarts en misschien kun je wel een verwijzing krijgen voor hulp op een andere manier. Want jezelf wegstoppen , dat is niet goed voor je.
Houd moed en veel sterkte!
Warme groet, Ingrid
Hoi Ingrid dank je voor je reactie.
Je hebt gelijk ik moet me niet weg stoppen. Heb mijn gevoel gedeeld met iemand vanuit onze kerk. Ben uitgenodigd om te komen eten om even ineen andere omgeving met andere gespreksstof te zijn. En alleen dit al doet me even goed.
Sinds vorige week ben ik voor gesprekken bij een psycholoog van het ziekenhuis. We gaan samen kijken wat mij een betere kwaliteit van leven kan geven op dit moment.
En ik ben ook voor 5 weken gestopt met hormoonkuur om te kijken of de depressie echt van de kuur komt. Daarna komt er nieuw gesprek bij oncologie om te zien hoe verder.
Dank je voor je blog want het heeft me wel tot aktie gebracht.
Liefs van Trees.
Hoi Yuki
Tussen 2 werelden voel ik me ook maar dan toch anders . Ik zit nog in mijn na behandeling, chemotabletten , hoop daarna een tijd schoon te zijn . Mijn 2 werelden zijn leeftijd gerelateerd . Ben 64 en denk dat ik niet te klagen heb omdat ik al 64 ben . De meeste zijn stukken jonger en hebben meer recht om te klagen . Ben echter toch ook nog niet in de 70 of 80 , dus qua leeftijd zit ik er tussen in . Raar hƩ maar daar heb ik moeite mee . Ik heb geen andere wereld dan de deze , heb geen werk sinds 7 jaar moet het hier mee doen . Ik klaag niet ook omdat ik vind dat ik daar geen recht op heb . De eerste tijd op deze site durfde ik niet te kijken naar ervaringen of wat mijn tumor aan levensvatbaarheid had . Was bang , maar dat gaat nu beter en leer ik van jullie ervaringen .
Yuki , toch fijn dat je 2 werelden hebt en dat je soms bij de ene je niet lekker voelt , is iets waar we mee zullen moeten doen .
Geef eraan toe , je kunt niks fout doen want het zijn jouw gevoelens . Ik wens je nog mooie momenten waar je van kunt genieten .
Groetjes Marianne
Hoi Marianne,
Dank je voor je reactie. Ik herken het ook wel een beetje wat je zegt over leeftijd. Ben wel net iets jonger dan jij, 56, maar als ik soms hier verhalen lees over jonge mensen, in de bloei van hun leven, soms jonge kinderen, dan doet het soms gewoon pijn om te lezen. En denk ik, mijn 3 dochters zijn in ieder geval al ( jong) volwassen, dan voel ik me toch dankbaar dat ik toch alvast maar 56 heb mogen worden....Maar tegelijkertijd willen wij, in die tussenleeftijd, toch ook nog een stukje ouder worden als het enigszins kan.
We zoeken hier allemaal naar een manier om met alles om te gaan en dat valt soms niet mee!
Ik wens jou ook alle goeds en veel sterkte toe.
Groetjes, Ingrid
Juni 2019, prostaatkanker, uitgezaaid en nog maar 3 maanden te gaan. Die is gek, speurend over het internet alternatieve spulletjes gevonden en Eureka ik ben er nog steeds. Heeft even geduurd voor ik alles op een rijtje had maar positief zijn en dat ook nog blijven is het moeilijkste van alles. Ik zit nu echt in de eindfase, alleen nog een palliatieve radiumkuur om de pijn te verminderen en de uitzaaiingen een beetje in toom houden. Het zwaard van Damocles zakt steeds verder naar beneden. Wat ik wel geleerd heb is dat je van de kleine dingen moet genieten, niet meegesleurd worden naar de dierentuin voor leuke foto's oid want dat weten die kleinkinderen over 10 jaar echt niet meer. Een aai over hun bol of even lekker knuffelen met opa levert ons beiden plezier op en dat wordt niet vergeten. Verder een kaalslag onder de "vrienden" en die had ik een hele boel. Na een half jaar de schifting zelf maar gemaakt, sommige mensen kunnen zich geen houding geven als ze met je ziekte worden geconfronteerd, ff een praatje en dan: Is het een vriend of zet ik hem of haar bij de "non-vrienden"? Resultaat is wel dat je alleen ECHTE vrienden overhoudt waar je op kunt bouwen, zelfs midden in de nacht. Ik vind het belangrijkste dat ik een euthanasie verklaring heb zodat ik straks niet kwijlend in een verzorgingstehuis lig weg te kwijnen. Bijgaand een foto van een schoolbord dat al jaren in huis hangt, vroeger schreven de kinderen hun grieven aar op als ze het te moeilijk vonden om er meteen over tr praten maar nu wordt het bij elk bezoek door mijn twee kleindochters iets op getekend hoe ze over de hele situatie denken. Het bovenste deel is van de oudste, opa op weg naar de sterretjes naast oma. De bril heb je niet nodig als je op een ster zit, de onderste van de jongste, opa is peace and love.
Kijk, dat bedoel ik met de kleine dingetjes.
Hallo Tommieke,
Dank voor je reactie en wat een mooi verhaal heb je! En hoe waar, die kleine dingen die zo belangrijk zijn. Al die verre reizen en achter elkaar uitstapjes maken enz. enz. is alleen maar doodvermoeiend en onrustig voor iedereen. Daar bedoel ik niet mee dat dat ook mooi kan zijn, maar het is geen vereiste om het gewoon goed met elkaar te hebben.En dat zullen je kleindochters zich later vast herinneren. Wat een goed idee trouwens, dat schoolbord!
Stiekem ben ik wel een beetje benieuwd naar wat die alternatieve dingetjes dan waren waar je het over had?...
Voor jou veel sterkte met alles en vele mooie momenten met je gezin.
Warme groet, Ingrid
Beste Ingrid.
Ik gebruik THC houdende middeltjes: druppels, pleisters en zalf. De hele grote uitzaaiing in mijn nek is bijna pijnloos door de zalf die ik er twee keer per dag op smeer. Bij de laatste controle stond de oncoloog verbaasd dat ik zo weinig pijn heb. Mensen in hetzelfde stadium als ik staan stijf van de opiaten terwijl ik het met paracetamol en ibuprofen voorlopig nog red. Ik koester niet de illusie dat ik de fentanyl niet zal moeten gaan gebruiken maar zolang als ik het zo af kan heb ik die opiaten troep niet nodig. Zelfs de oncoloog moest toegeven dat ik die extra jaren gekregen heb door de alternatieve middeltjes. Ik kan proberen om je lid te maken van deze FB club, dan kun je jezelf verdiepen in de problematiek en bovendien staan er zo'n 750 mensen klaar om je eventueel op weg te helpen. Allemaal mensen met de meest uiteenlopende ziektes die allemaal op de een of andere manier baat hebben van de THC middeltjes. Als je op FB zit geef dan even je FB naam door dan stel ik je voor als lid.
Greetz
Tom
Hoi Yuki,
Bedankt voor het delen van je verhaal. Ik herken hier zoveel in. Ook mijn moeder overleed jong aan kanker, na een ziekte van ruim vier jaar. Zelf was ik 12 toen ze overleed en ook bij ons was er over praten niet echt een optie.
Het afgelopen jaar zelf de diagnose kanker gehad. Gelukkig behandelbaar en zonder al te veel restschade zo als het er nu uitziet. Pas na de laatste operatie heb ik mezelf toegestaan om er echt over na te gaan denken en toen kwam pas de mentale tik.
Het kost mij nog steeds veel moeite om de dagelijkse werkzaamheden weer met plezier op te pakken. Fijn om te lezen dat wat je doormaakt niet uniek of gek is, en dat je een manier lijkt te hebben gevonden om toch weer met plezier je werk te gaan doen. Dat geeft hoop.
Groeten, Evert Jan
Hoi Evert Jan,
Dank voor je reactie. Ook al ben je wat jonger dan ik, ik denk dat in de tijd dat wij kind waren er nog niet zo veel gesproken werd over dit soort dingen. Om de kinderen te sparen, maar kinderen gaan zelf van alles verzinnen, soms nog erger maken dan de werkelijkheid. En ook al is die werkelijkheid vreselijk, zoals je moeder die niet meer beter wordt, alles is altijd beter is dan het dood te zwijgen. Maar ook ik heb , onbewust, dezelfde fout gemaakt. Door angst te lang doorlopen met klachten en het er met mijn kinderen niet over hebben. Zo herhalen patronen zich. Maar ben toch blij dat dit doorbroken is nu. Maar ik zal vast niet de enige zijn.
Fijn te horen dat de behandeling is aangeslagen en je er aardig doorheen gerold ben. Maar geef het voldoende tijd hoor, het is toch heel wat wat je te verstouwen hebt gekregen.En natuurlijk ook nog eens dat mentale stuk van de herinneringen aan vroeger waar je het over hebt.
Ik wens je alle goeds toe!
Warme groet, Ingrid
Wat een mooie blog Yuki. Herkenbaar wat je schrijft over twee werelden . Dat ervaar ik ook wel. Maar ik ondervind er geen last van. Ik stap heen en weer en ben blij met jullie op kanker.nl.
Dag Heleen,
Dankjewel voor je aardige reactie.
En ik ben weer blij met jullie!
Groetjes, Ingrid
Sorry, ik noemde je Heleen maar zag dat je Lenneke heet, slordig van me!
Ik luister naar allebei hoor Yuki. Op deze site heet ik Heleentje. Maar inmiddels kennen sommigen me ook onder mijn eigen naam.
Groetjes.
ik herken wel eea in je verhaal, mijn man overleed in 2011 aan dezelfde kanker als ik nu heb, hij was 4 maanden na diagnose overleden. ik heb daarna alles wat met kanker te maken had weggestopt en nu heb ik zelf precies 10 jaar na zijn overlijden de diagnose gekregen. ik herleef alles, alleen bij mij gaat het wonderwel de goede kant op en is de ct scan van maart hetzelfde plaatje als december.... prachtig nieuws.... !! *( ik had een tumor van 24 mm en uitzaaiingen in alle klieren zowat in de borstkas enhals, dit is helemaal weg en december en maart was het nog maar een tumortje van 12 mm)
nu ga ik starten met een project van revalidatie/ondersteuning van kankerpatienten, maatschappelijk werk, psychologie, fysio, dietiek... dat was er volgens mij 10 jaar geleden niet, niet dat ik iig weet, net als kanker.nl, er zijn gesprekken die gaan over werken, of dat nog tot de mogelijkheden gaat horen, ik mis het zo, ben nu al bijna een jaar thuis, was net omgeschoold tot verzorgende IG.... zoals ik nu ben gaat het me niet lukken,maar wie weet, .... het lijkt nu nog een heel andere wereld als ik daar aan denk....
Hoi Machteld,
Wat verschrikkelijk zeg, om zoiets mee te maken. Als je zoiets in een boek zou lezen zou je het niet eens geloven. Zo zie je maar weer, de werkelijkheid kan nog meer bizar zijn dan fantasie. Ik kan me ook goed voorstellen dat al je angsten opnieuw terug komen en je die opnieuw herbeleeft.
Gelukkig ga je nu de goede kant op zo te lezen maar dat zal nog wel een zwaar pad kunnen worden.
Af en toe werk ik een beetje, doe wat opdrachten, en vraag daar soms ook hulp bij omdat het me alleen nog niet lukt. Maar het is alleen al leuk om met andere dingen bezig te zijn.Maar ik snap heel goed wat je zegt dat dat voor jou nu nog een andere wereld lijkt.
Veel sterkte en houd moed!
Alle goeds toegewenst, Ingrid
Hallo Yuki,
Een verhaal met veel herkenning. Mijn moeder is in 1987 (na 10 jaar ziek te zijn geweest) aan uitgezaaide borstkanker overleden op 47 jarige leeftijd. Ik was destijds 20 jaar. Omdat het om een familiaire aanleg gaat sta ik al jaren onder preventieve controle . Als er ooit iets tevoorschijn zou komen dan had ik het uit die hoek verwacht.. Maar ruim 2 jaar geleden, ik was toen 52 jaar, kreeg ik de diagnose dikke darm kanker, 1,5 jaar daarvoor had mijn man de diagnose endeldarm kanker gekregen. Hoe dan?? We zitten beide nu in de controle-fase en het gaat goed. Maar toen ik de operatie en chemokuren achter de rug had, wist ik niet hoe ik mijn leven weer op moest pakken, onverwerkte gebeurtenissen uit het verleden kwam ik opnieuw tegen en ik heb gelukkig goede hulp en steun gehad van vooral lotgenoten. IK had (en nog wel eens) het gevoel te leven in 2 werelden en heb destijds mijn gevoel proberen te verwoorden in onderstaande tekst.
2 WERELDEN
Nemen zoals het komt,
accepteren zoals het is.
Ik moet het ermee doen.
geen andere optie.
Soms gemakkelijk,
vaak ingewikkeld.
De wereld waar ik niet voor heb gekozen,
maar wel in ben beland.
Het voelt er ook veilig en vertrouwd,
met mensen die het echt weten en voelen.
De andere wereld, ik kijk toe,
maar voel het vaak niet.
Sommige mensen daar snappen het soms echt,
veel mensen denken het te weten.
We lopen nog niet niet gelijk,
Ik doe nog niet helemaal mee.
Voetje voor voetje stap ik binnen,
soms weer een pasje terug.
Probeer het nieuwe met het oude te verweven
Om zo goed mogelijk verder te kunnen leven
Ik moet het ermee doen, accepteren zoals het is,
en erop vertrouwen dat het wel goed komt.
Liefs, Miranda.
Hoi Miranda,
Wat een mooi gedicht! Ja, zoveel mensen ervaren toch een soort scheiding tussen je oude wereld en de nieuwe werkelijkheid. En na verloop van tijd vallen die 2 werelden natuurlijk samen, maar dat gaat nogal eens met horten en stoten.
Fijn dat de situatie bij jullie nu stabiel is, maar toch, wat een onrust geeft alles.En dan ben je zo alert en onder controle en overvalt het je uit een hele andere hoek, dat lijkt me ook wel een bevreemdende situatie. En je hebt inderdaad ook nog altijd te dealen met de herinneringen uit het verleden met je moeder.
Ik wens jou en je man verdere stabiliteit toe en al het goede voor de toekomst!
Veel sterkte en liefs,
Ingrid
Dag,
Het blijft een moeilijke zaak we leven in een normale wereld maar daarbij leven wij in onze eigen (kanker)wereld met altijd de vraag komt het terug of niet.Bij mij is de operatie nu +/- 3 jaar achter de rug maar toch blijft die angst.Hij bepaald niet mijn leven maar toch is het uit mijn leefwereld moeilijk weg te denken .We moeten er het beste van maken
Net wat je zegt, ook al ga je verder met je leven, je blijft toch heen en weer hinken tussen die twee werelden. En dat valt soms helemaal niet mee. En we proberen er op ons eigen manier inderdaad maar het beste van te maken.
Alle goeds voor jou toegewenst,
Ingrid
Helaas bestond die ene mooie oude wereld voor mij in ƩƩn klap niet meer en ik kan er ook nooit meer naar terug. De wens was groot, maar volkomen zinloos me vast te klampen aan iets wat nooit meer zijn zal. Dat heb ik dan ook niet gedaan, er bestaat voor mij nog maar ƩƩn wereld en dat is mijn leven mƩt een kanker die nooit meer verdwijnt.
Wat wĆ©l overeind is gebleven en dat waarschijnlijk ook altijd blijven zal is het graag doen alsof 'het' er niet is. Gewoon zijn. Normaal behandeld te worden. Je snapt het wel denk ik. Daar zit een levensgrote valkuil in en ik presteer het ook na zĆ³veel jaar daar nog met regelmaat in te trappen. Met alle beschadigingen en beperkingen kan ik wel doen alsof, maar val natuurlijk telkens door de mand. Hoe stom kun je zijn? Na ja, dat is dan toch waarschijnlijk de wens nog bij die andere, oude wereld te horen! Even zijn zoals 'toen', hoe heerlijk zou dat zijn!
Lieve groetjes xxx Hebe
Inderdaad als kanker in uw leven is ingetreden,veranderd uw leven drastisch .
Moeilijk uit te leggen aan de mensen om U heen zij bedoelen het allemaal goed maar
dat verwijderd niet de angst dat na (in mijn geval tong kanker ) 3 jaar de kop niet weer gaat opsteken .Maar ja !We moeten er mee leren leven en afwachten.
Groetjes.