4 januari 2019

De eerste dagen van het jaar waren gelijk pyjamadagen. Aangestoken door mijn dochter werd ik werkelijk teruggeworpen op bed op 1 januari. Leuk begin van het jaar maar helaas. We hoeven ook de deur niet uit naar ouders, mijn moeder is eind januari 2018 overleden als laatste van onze ouders en zijn nu allebei wezen. Oudjaarsnacht zelf heb ik door overdag geslapen te hebben wel kunnen meemaken en samen genoten van het vuurwerk om ons heen, de fles champagne leeggedronken en vele tranen en elkaar beloofd dat we oudjaar 2019 heel anders gaan vieren. En dan in alle opzichten. Vol overtuiging van een goede afloop van mijn behandeling.

Maar wat is het moeilijk om daadwerkelijk op bed te liggen. Het was niet alleen de kanker maar juist de keelpijn, oorpijn, hoofdpijn en geheel niet lekker zijn. En de hoeveelheid paracetamol onderdrukt dit niet meer. Thuis moeten ze er aan wennen dat ik op bed lig en beseffen niet wat ik altijd doe als er iemand ziek is; regelmatig kopje thee brengen, beschuitje, even de neus om de hoek van de deur om te vragen of er iets nodig is. Vragen moet ik tenslotte ook leren. 'Sef doen' was altijd mijn motto vroeger vertelde mijn moeder en dat zal ook bij mij moeten veranderen.

Ook nog een vreemd gevoel in mijn scheenbeen erbij gekregen; regelmatig op de dag zowel bij wandelen als bij languit op de bank hangen, voel ik een locale warme goed komen. Het blijft heel lokaal, eigenlijk een soort opvlieger maar dan in mijn scheenbeen. Met AVL erover gehad en kijken het aan, ik kan altijd bellen als het erger wordt. Met de pyjamadagen is het wel minder maar de opvliegers van de overgang worden wel heftiger, zal ik ook nog moeten bespreken bij de volgende afspraak.

Wat een impact heeft het dat je ook nog eens grieperig bent, mijn energie daalt met de dag en mijn emoties nemen steeds vaker de overhand. En dat wil ik niet. Twee dagen op bed moet genoeg zijn vind ik en het is heerlijk om weer even buiten te zijn, een rondje wandelen. Waar voorheen een uur wandelen heerlijk was, ben ik nu al blij met een half uur op half tempo, als ik maar buiten ben. Eigenlijk wel een goed voornemen, elke dag gewoon doen!

Nog 5 dagen en dan mag ik weer; de volgende immuumtherapie, ik tel de dagen ...