Stap voor stap
“Hoe gaat het met je?”, vraagt een collega . “Ja wel goed, ik ben van de week nog bij de oncoloog geweest voor een...” Hij onderbreekt mij...”Ik bedoelde eigenlijk wat heb je gedaan afgelopen weekend?“ Ik moet even nadenken .. Het is nog wennen , ik mag gewoon weer mezelf zijn op mijn werk en niet die vrouw met kanker. Het is fijn om terug te zijn, het werken geeft structuur aan mijn dag en ik kan weer langzaamaan nadenken over van alles en nog wat in plaats van vol gas in een overlevingsmodus te zitten. Is alles weer normaal? Zeker niet..ik word nog steeds keihard terug gefloten omdat mijn activiteiten doseren in een dag niet mijn sterkste punt is. Het gaat wel een stuk beter en de wil is er maar mijn lichaam wil gewoon niet mee doen. En dat vind ik confronterend, een piep in mijn oren en een zeer lichaam. We gaan verstandig weer vroeg naar bed vanavond. Ja ja, stap voor stap, rustig aan...
——————————————————
Volg mijn wekelijkse blog op instagram : rottkanker
5 reacties
Hoi DeeDee, ik was je al op een andere plek tegengekomen en nu hier bij je blog.
Wat schrijf je mooi over je collega die eigenlijk alleen maar wou weten hoe je weekend was, hahha. Zo kan het dus ook.
Bij mij is het meer dat ze op mijn werk wat moe van me zijn. Het is klaar en dus gaan we door. Terwijl het in mijn hoofd niet klaar is. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan kanker denk of de gevolgen ervaar.
Hoe is dat voor jou?
O ja, ik ben nog een uitzondering want ik heb geen Facebook, Instagram of Twitter :)
Op dit moment werk ik nog maar 3x2 uur en doe werkinhoudelijk nog niet veel. Dus dit wordt nog geaccepteerd door collega’s Ik weet niet voor hoelang maar ik zie het wel. Ik maak mij er niet zo druk om.
ik ben ook nog de hele dag met kanker bezig hoor, het wordt wat minder maar als ik bijvoorbeeld last van mijn rug heb denk ik.. o nu zit het daar. Omdat de kanker mij al 2 x heeft verrast ben ik achterdochtig, waakzaam. Het gaat aardig, ik word vooral moe van mezelf omdat ik meer wil dan ik kan.
Hoe voel jij je verder? Niks van aan trekken van anderen hoor wat zij er van vinden, als mensen er moe van worden is dat een stukje gebrek aan levenservaring zeg ik altijd.
Je bent wie je bent en je mag er zijn 💪🏻👊🏻
Haha dank je! Dat is lief van je!
Ik ben nu 2 jaar na de diagnose en het gaat goed. Dagelijks heb ik last van de hormoontherapie en van de rest schade van de bestraling. Het zijn kwalen waar ik verder goed mee uit te voeten kan en ik ervaar het als minimale beperking.
Wel voel ik me voor het leven getekend. En wat jij zegt dat je bij ieder gelijk denkt dat de kanker daar zit, dat herken ik ook. Inmiddels kan ik relativeren als de beste en dat helpt. Lukt niet altijd en dan ga ik naar de huisarts. Die heeft alle begrip en zegt altijd dat ik er vooral niet wakker van moet liggen.
Nu de tijd wat verder is na mijn diagnose wordt het moeilijker. In het begin na de behandeling dan houdt iedereen rekening maar nu niet meer. En helemaal te begrijpen hoor. Aan de buitenkant kun je niets zien. Ik ben borstbesparend geopereerd en heb zelfs na bestraling een hele mooie borst.
De moeilijkheid zit hem nu vooral in dat ik verder moet en hoe ik dat ga en wil doen. De balans vinden tussen wat moet en wat kan. En daarbij hoort een stukje zelfzorg. Daar schiet het vaak bij in en in mijn gezin ben ik echt heel zorgzaam, soms zelfs ten koste van mezelf. Daar moet ik nog wat mee. Maar dat kost tijd en ik hoop dat ik die tijd heb.
Het vertrouwen dat het echt weg is, zoals ik bij sommige lotgenoten lees dat heb ik niet. Het kan zo een sluipmoordenaar zijn, of niet. Ik probeer mijn leven zo inhoud te geven dat ik er het maximale uithaal maar dan dus met balans. En niet met teveel angst.... Vooral niet met teveel angst.
Heb jij ook hormoontherapie? Zo ja, hoe ervaar je dat?
En 2 keer verrast door kanker is echt vreselijk! Hoe ga je daar mee om? Heb je nog vertrouwen in je lichaam?
Hi!
Ik gebruik nu exemestaan en heb vorig jaar tamoxifen gehad maar die heeft dus niet geholpen. Daarnaast krijg ik nog elke 3 maanden een lucrin prik en dat is volgens mij de prik die alles versterkt. Pijnlijke botten, stramme spieren, zenuwpijn en nog allemaal vage klachten. Ik probeer veel te bewegen en te sporten want ik heb gemerkt dat mijn hersenen dan denken , ‘he je hebt hard gewerkt ‘, ipv shagerijnig te zijn door de klachten.
Verder staat mijn planning nog niet aan tot een week verder. Ik ben niet te veel bezig met de scans want anders word ik onrustig en angstig . Niemand heeft een ticket voor eeuwig leven , die van mij heeft wat mee risico’s maar het is wat je er zelf van maakt . Ik hoop dat ik deze gedachten zo kan volhouden 💪
Ik hoop ook echt dat je gedachte vast kunt houden! Positieve gedachten zijn altijd goed!
Over Lucrin heb ik ook veel gehoord. Een lotgenootje waarmee ik contact heb op de Amazones krijgt het ook. Het is heel heftig qua bijwerkingen!
Ik moet 5 tot 10 jaar Tamoxifen. Val net buiten de leeftijdsgrens van 35 jaar. Zo ook met chemo in combinatie met mijn tumor. Geen chemo dus. Aan de ene kant heel fijn en aan de andere kant maakt het me onzeker. Is er genoeg ingezet om terugkeer zoveel mogelijk te voorkomen?
Je weet het niet en dat is wat het lastig maakt. Wat jij zegt, niemand heeft een ticket voor het leven maar toch zouden we graag oud willen worden. En het liefst met zo weinig mogelijk klachten! Ik gun het ons!