Chemo no 3......hoe zal het gaan?

Ik lijk wel een stampvoetend kind dat roept : Ik wil niet, ik wil niet! Maar ik weet dat er geen ontkomen aan is. En dat is precies die mindfuck, alles in je roept nee nee. Maar toch trek ik morgenochtend mijn hakken aan en laat me naar het ziekenhuis brengen.

Vanmorgen met de oncologisch verpleegkundige gesproken. Ze vraagt dan; Hoe gaat het thuis? Hoe gaat het met jou?  Hoe gaan je kinderen ermee om en je man. Tja weet ik veel. Het gaat goed? Of is het gewoon allemaal K*T? Ik weet het niet. Of is het gewoon wat het is? Ik denk vooral het laatste. Het is niet goed of slecht. Ik en mijn gezin zitten in deze situatie en maken er het beste van. We kunnen het niet veranderen of leuker maken. We moeten ermee dealen. Maar wel met een 'Het glas is altijd halfvol' mentaliteit.

Wat wel een beetje een domper was het bijwerkingen lijstje, de meeste kan ik al aanvinken. Gelukkig heeft misselijkheid nog geen vinkje. Het gevoel in mijn vingertoppen is na drie weken nog steeds niet terug en daarom is besloten om de paclitaxel  met 25% te verminderen. We willen niet dat het 'dove' gevoel ernstiger word of zelfs blijvend zal zijn. Misschien zijn de donkere zwarte dagen dan ook een stuk minder zwart en donker. We gaan het zien. Eerst morgen maar weer eens een uurtje of 5 in kurenkamer (walgelijk woord trouwens) vertoeven.

Ik het kader van chemo op hakken had ik voor deze kuur een nieuwe jurk gekocht, maar gezien het weer zal het toch weer mijn skinny worden met hakken! En mijn pruik laat ik ook thuis.