Optellen

vrijdag 20 december 2019

Optellen

Ik tel af, of eigenlijk beter gezegd: ik tel op.
Van 1 naar 22x bestralen en 30/12 is mijn laatste keer.
De dagen stralen voorbij, maar ik straal steeds iets minder, want het is dodelijk vermoeiend.
Mijn paniekgevoel na de bestralingen zoals ik de eerste anderhalve week ervoer, is gelukkig minder, maar het blijven stressvolle weken.
Elke dag op de fiets naar het ziekenhuis, en nooit op hetzelfde tijdstip, geeft sowieso veel onrust in m'n hoofd. En nu, na dik 3 weken bestralen, beginnen ook de lichamelijk ongemakken op te spelen.

De huid van en rond m'n borst begint te verkleuren alsof ik plaatselijk onder de zonnebank heb gelegen, soms steekt het van binnen en m'n schouder en oksel gaan zeer doen. M'n borst is constant warmer als de rest van m'n lichaam en licht opgezet.
Ook m'n conditie gaat hard achteruit (ondanks het vele fietsen) en door m'n verminderde weerstand heb ik ook een verkoudheid met hoestje te pakken, die er harder in hakt als anders.
M'n wallen, waar ik als ik naar beneden kijk, de hoeren op en neer kan zien lopen, zijn een indirect verschijnsel van de bestralingen en worden puur veroorzaakt door de vermoeidheid.
Ondertussen een fraai en duidelijk totaalplaatje dus.

 

Al met al kijk ik dus erg uit naar 30/12,....
Waarschijnlijk zijn alle bijverschijnselen dan niet meteen over, want de bijwerkingen treden op met een soort van vertraging. Ze beginnen 2 à 3 weken na het starten van de behandelingen, maar werken vervolgens ook nog 2 à 3 weken door, als de behandelingen al zijn geëindigd,...
Maar dan hoef ik niet meer elke dag naar het ziekenhuis op en neer en omdat de kids en mijn Lief vanaf nu kerstvakantie hebben, kan ik eindelijk toegeven aan mijn vermoeidheid.

Ik zou nu natuurlijk ook rustig aan kunnen doen en elke dag een momentje op de bank kunnen pakken of in bed een slaapje kunnen doen, maar daar wil ik niet aan toegeven want dat zit niet in mijn aard. Ik ga gewoon stoer door, totdat ik erbij neerval, zonder te klagen.
Op 23/12 krijg ik nog de uitslag van de mammaprint en dat zie ik maar als een soort tussenstop. Ik heb me er al bij neergelegd en de nodige tranen erom gelaten, bevestiging zal dan denk ik alleen maar bevrijdend zijn. Beter als het slopende wachten in ieder geval. En daarna kunnen we dan ook eindelijk weer verder plannen en weten we (ongeveer) hoe de toekomst eruit gaat zien

Maar ergens diep van binnen zit er iets dat af en toe op een deurtje klopt en eruit wil komen, echter de kluis kan pas na 30/12 gekraakt worden.
Ik stoom dus nog even door tot en met de 30e, en daarna, zo heb ik me voorgenomen, ga ik me totaal overgeven aan wat me dan overvallen wil.
Ik ga het laten komen zoals het komt.
Vrije val in het niets en ik zie wel waar, wanneer en hoe ik weer land 🎈